Οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι, κατά ένα περίεργο τρόπο, εξαρτώνται οι μεν από τους δε, αλλά και μισούν οι μεν τους δε…
Αυτό τουλάχιστον πίστευε ο Arnold Bennett -Βρετανός συγγραφέας- και τολμώ να πω ότι συμμερίζομαι αυτή την άποψη. Η κόντρα των διαφόρων μορφών εξουσίας, όπως η πολιτική και η δημοσιογραφία, είναι απόλυτα λογική. Συνήθως, απαντάται σε μία μορφή δυναμικής ισορροπίας, είτε γιατί σε πολύ υψηλό επίπεδο κάποιοι τα έχουν «βρει» με κάποιους άλλους, είτε πάλι γιατί, σε ένα βαθμό, το χρήμα και οι πληροφορίες, μπορούν να οδηγήσουν σε ένα σπιράλ θανάτου και τις δύο πλευρές, πράγμα που δεν συμφέρει κανένα. Χτυπήματα εκατέρωθεν επιτρέπονται, όχι όμως τέτοια που να ρίξουν τον αντίπαλο στο καναβάτσο.
Παρόλα αυτά, δεν υπάρχει οίκτος σε αυτή τη σχέση. Εάν δεν μπορείς να κρατήσεις τη θέση σου και δεν διαθέτεις κάποιο διαπραγματευτικό χαρτί για βοήθεια, τότε πέφτεις. Και μάλιστα χωρίς να μπορείς να κατηγορήσεις τον αντίπαλο. Αυτές λοιπόν τις μέρες γινόμαστε μάρτυρες στο δράμα του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη. Του μεγαλύτερου εκδοτικού συγκροτήματος της χώρας. Ενός οργανισμού που προώθησε τα γράμματα και τις τέχνες, που εκδίδει ιστορικές εφημερίδες, που αποτέλεσε έναν από τους πρωτοπόρους της ενημέρωσης μέσω του διαδικτύου, ενώ κατά καιρούς έβγαλε και εξαιρετικά περιοδικά. Και μιλάω για τον ίδιο οργανισμό που παράλληλα «ανεβοκατέβαζε» κυβερνήσεις, σύμφωνα με τα λεγόμενα πολλών, που κινούσε νήματα και λειτουργούσε επί δεκαετίες οικονομικά σαν ένα ευτροφικό, κακό δημόσιο.
Δεν ξέρω πραγματικά τι να σκεφτώ. Για κάποιον που δούλεψε στο ΔΟΛ, θα περίμενα να έχω περισσότερα συναισθήματα, σε αυτή τη φάση. Ψάχνω όμως μέσα μου και δεν… Φυσικά και λυπάμαι για τους απλήρωτους εργαζομένους. Έχω περάσει και εγώ τέτοια λούκια και δεν είναι ευχάριστα. Στεναχωριέμαι επίσης για το κλείσιμο του Βήματος, των Νέων, του in.gr… Αυτό είναι ένα τεράστιο κενό για την ενημέρωση και τη δημοσιογραφία. Αυτό για το οποίο δεν λυπάμαι είναι ο ίδιος ο οργανισμός. Αυτός που με υπόγειους τρόπους κατάφερε να παίρνει συνεχώς δάνεια από τις τράπεζες, φτάνοντας σε σημείο να χρωστάει σήμερα περισσότερα από 197 εκ. ευρώ!
Η οικονομική τρύπα δεν άνοιξε εχθές. Τόσα χρόνια όμως κανένας δεν ενδιαφέρθηκε να την κλείσει ή, έστω, να την ελέγξει. Η νοοτροπία του κακού δημοσίου, δυστυχώς, βασίλευε. Λεφτά υπήρχαν. Για φίλους, κουμπάρους, συγγενείς, ακόμα και για άτομα που δεν δούλευαν καν το ψωμί που έτρωγαν. Μέχρι που το φαγοπότι αυτό έκατσε βαρύ. Και έτσι, ο έτερος πυλώνας της εξουσίας, η πολιτική, βρήκε την ευκαιρία να πάρει το πάνω χέρι.
