Ευχαριστώ, αλλά δεν θα πάρω άλλο χώμα [blog]

Έχω πάει ως θεατής, ως εθελοντής κριτής, ως «πολεμικός» ανταποκριτής, ακόμα και ως εναέριος παρατηρητής. Μόνο που για διάφορους λόγους, το Ακρόπολις και γενικότερα τα ράλλυ έχουν πάψει να με συγκινούν

Ξύπνημα πολύ πριν λαλήσουν τα κοκόρια, βουτιά στο αντιηλιακό μπας και γλιτώσεις τα ολικά εγκαύματα, ζεμένος με όσα μπουκάλια νερό αντέχει η πλάτη σου και ρούχα που σε οικοδομή θα σε περνούσαν για ζητιάνο. Κουραστικό περπάτημα, πολύωρη αναμονή, εξάντληση και ξαφνικά ένα σφύριγμα που σε κάνει να νιώθεις σαν παιδί. Δεν είναι το σφύριγμα του τούρμπο, αλλά εκείνο του κριτή που σε προειδοποιεί ότι τα πρώτα αυτοκίνητα της οργάνωσης ελέγχουν τις ειδικές διαδρομές.

Ξέρεις πλέον ότι σε λίγη ώρα το πρώτο αγωνιστικό θα περάσει και θα σε κεράσει χώμα σκόνη με πέτρες μικρές και μεγάλες. Μόνο που εδώ οι λέξεις είναι κυριολεκτικές, δεν πρόκειται για κάποιο παιχνιδιάρικο μενού μοντέρνου εστιατορίου. Οι πρώτοι 10 έως 20 περνούν πριν προλάβεις να το καταλάβεις, οι θεατές αρχίζουν ν’ αποχωρούν κι έπειτα έρχονται οι πραγματικοί ήρωες, εκείνοι που με πενιχρά μέσα και δίχως τη στήριξη μεγάλων (οικονομικά) ομάδων το κάνουν για να ικανοποιήσουν την τρέλα τους, όπως κι εσύ άλλωστε.

Στο τέλος, το χώμα βρίσκεται κυριολεκτικά παντού στο σώμα σου, έχεις κάνει μαύρισμα λες κι έχεις πάει σε άμεσο σολάριουμ και προσπαθείς να χαμογελάς διακριτικά για να μη φαίνεται το κοκκινόχωμα στα δόντια. Όσο νερό κι αν πιεις, η γεύση του χώματος φεύγει από το στόμα σου μετά από μέρες. Η συνολική εμπειρία όμως σε έχει αποζημιώσει για κάθε κόκο σκόνης που έφαγες και για κάθε ακτίνα του ήλιου που προσπάθησε να σε κάψει.

Αυτά ίσχυαν κάποτε. Τις εποχές που τουλάχιστον ένα μήνα πριν, σχεδόν όλα τα περιοδικά είχαν δημοσιεύσει έναν οδηγό για τους θεατές που σκόπευαν να παρακολουθήσουν τον εθνικό μας αγώνα. Αν αναρωτιέσται αν με τσίμπησε μύγα, όχι είναι η απάντηση. Τα γράφω αυτά επειδή το Σαββατοκύριακο που πέρασε έγινε το Ράλλυ Ακρόπολις. Βλέπετε, τώρα ζούμε σε εποχές που όχι μόνο δεν δημοσιεύονται οδηγοί πρόσβασης για τους θεατές, αλλά ούτε καν παίρνουμε χαμπάρι ότι έγινε ο αγώνας. Αλήθεια, ο φετινός αγώνας μετράει ή όχι στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα; Ελάχιστοι ξέρουν την απάντηση και, σε προσωπικό επίπεδο, θα ομολογήσω ότι δεν με νοιάζει πια.

Γι’ αυτό δεν μου φταίνε μόνο οι Έλληνες οργανωτές. Το «κακό» ξεκίνησε πολλά χρόνια πριν, όταν η Citroen σάρωνε τα πρωταθλήματα, μηδενίζοντας το ενδιαφέρον και, το πιο κακό απ’ όλα, αρνούμενη να παρουσιάσει ένα αυτοκίνητο παραγωγής με σπορ προδιαγραφές.

Με τον καιρό, οι λοιποί κατασκευαστές ακολούθησαν το παράδειγμά της, με αποτέλεσμα τα αυτοκίνητα που βλέπουμε στους αγώνες να έχουν ως μοναδική ομοιότητα με τα αυτοκίνητα που κυκλοφορούν στους δρόμους το λογότυπο του μοντέλου και τη μάρκα του κατασκευαστή. Πάνε δυστυχώς οι εποχές των ειδικών εκδόσεων και των καφενειακών συζητήσεων Evo εναντίον Impreza ή Ford εναντίον Lancia εναντίον Toyota που λάμβαναν χώρα με μπόλικα τσίπουρα το απόγευμα στην κεντρική πλατεία του χωριού.

Τώρα όλα γίνονται γρήγορα και αθόρυβα. Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσαμε, λες και δεν θέλουμε να πάρει κανείς χαμπάρι ότι γίνεται αυτός ο τόσο σημαντικός και με τόση ιστορία αγώνας. Ησυχία παιδιά, προσέξτε μην ξυπνήσουμε κανέναν χορηγό…

Φωτογραφίες: acropolis, rally.gr