Το τρένο της Mercedes συνεχίζει ασταμάτητο. Μετά την Ιταλία και την Σιγκαπούρη τα ασημένια βέλη των Hamilton-Bottas κατέκτησαν εύκολα και την Ρωσία με τον ανταγωνισμό να μην μπορεί να βρει απάντηση σε κανένα σημείο του τριημέρου…
Ήταν τέτοια η ανωτερότητα της W09 στο Σότσι, αλλά και ο συγχρονισμός των δύο οδηγών της, ώστε μόνο κάποιος απρόβλεπτος εξωτερικός παράγοντας ή μια μηχανική αστοχία θα μπορούσαν να διασαλεύσουν την ηγεμονία της Αγγλογερμανικής ομάδας στο Grand Prix της Ρωσίας. Έτσι, ο Lewis Hamilton- με την βοήθεια του Valtteri Bottas- κατέκτησε την 8η φετινή του νίκη η οποία τον φέρνει, πλέον πολύ κοντά στον πέμπτο παγκόσμιο τίτλο του. Ο Βρετανός χρειάζεται στους επόμενους αγώνες 4 τρίτες θέσεις και μία δεύτερη ανεξαρτήτως του τι θα κάνει ο Sebastian Vettel, για να κερδίσει και την φετινή τιτανομαχία.
Πριν, όμως, αναφερθούμε στα πιθανά αίτια του διαφαινόμενου εκτροχιασμού της φετινής προσπάθειας της Ferrari καλό θα ήταν να αναλύσουμε τα σημεία υπεροχής της μεγάλης της αντιπάλου. Η Mercedes αποδεικνύει για πέμπτη συνεχόμενη σεζόν γιατί είναι η καλύτερη ομάδα του grid, έχοντας την στρατηγικά ορθότερη προσέγγιση στην μάχη του πρωταθλήματος. Κρίνοντας από τον προγραμματισμό της ομάδας σε ότι αφορά το είδος των αναβαθμίσεων, τα χρονικά σημεία που επιλέγει για να τις συστήσει αλλά και τον γενικότερο τρόπο διαχείρισης των αγώνων ένα συμπέρασμα μπορεί να προκύψει μόνο: Η Mercedes αντιλαμβάνεται την σεζόν ως έναν μαραθώνιο στην διάρκεια του οποίου α) παραμένει πιστή στο αρχικό της project του μονοθεσίου χωρίς να παρασύρεται σε βεβιασμένες αποφάσεις για την εξέλιξή του από κάποιο μεμονωμένο αγωνιστικό τριήμερο που πιθανώς πήγε άσχημα β) φροντίζει συνεχώς να εκτονώνει με διάφορους τρόπους την πίεση εντός της ομάδας κατά τη διάρκεια της σεζόν, ώστε να διευκολύνει συνεχώς το έργο των μελών της και γ) δεν πιέζει ποτέ τα όρια μηχανών και ανθρώπων στο 100% ακόμη και αν αυτό σημαίνει ότι σε κάποιους αγώνες ίσως να μην πετύχει το θεωρητικά βέλτιστο για εκείνην αποτέλεσμα.
Έχοντας τα παραπάνω υπόψη, δεν παρασύρθηκαν από το Μπαχρέιν και μετά όταν οι Vettel-Ferrari άρχισαν να κυριαρχούν στα δοκιμαστικά. Παρέμειναν πιστοί στο πλάνο τους, όντας σίγουροι ότι είχαν κάνει σωστές στρατηγικές επιλογές και επικεντρώθηκαν στην βελτιστοποίησή του χωρίς να κάνουν σπασμωδικές κινήσεις. Αυτό εξηγεί και το γιατί η πρώτη ουσιαστική αναβάθμιση του μονοθεσίου ήρθε στην Αυστρία, στο μέσον σχεδόν της σεζόν. Για την Mercedes δεν ήταν αρκετό να «βρει δύο δέκατα με ρυθμίσεις qualifying» σε κάποιον αγώνα αλλάζοντας την γεωμετρία της ανάρτησης ή από κάποια νέα αεροδυναμικά στοιχεία. Αυτό λίγο-πολύ οι περισσότερες ομάδες του grid θα μπορούσαν να το κάνουν. Οι αλλαγές που θα έκαναν οι τεχνικοί της ομάδας για να βρουν αυτά τα «δύο δέκατα» θα έπρεπε να μην διαταράσσουν παράλληλα την προηγούμενη ισορροπία του μονοθεσίου, να δένουν αρμονικά με το υπάρχον πακέτο.
Σε ότι αφορά το δεύτερο σημείο υπεροχής της ομάδας του Toto Wolff, εκείνο αποδεικνύεται εύκολα από την επικοινωνιακή διαχείριση του πρώτου μισού της σεζόν. Οι επικεφαλής της Mercedes- με τη βοήθεια φυσικά και του φίλα προσκείμενου σε εκείνους Τύπου- φρόντιζαν συνεχώς να υπερτονίζουν την «ανωτερότητα» της Ferrari χωρίς ποτέ, όμως, να αμφισβητούν τις ικανότητες των μελών της ομάδας τους. Επιδόθηκαν, δε, σε έναν φθηνό πόλεμο παρασκηνίου με την υποτιθέμενη παρατυπία της Ferrari στην μονάδα ισχύος της, ιστορία που όσο αβάσιμη και αν αποδείχτηκε τελικά βρήκε πολλά ευήκοα ώτα σε παντός είδους «καλοθελητές», οι οποίοι τώρα φυσικά δεν αναρωτιούνται αν είναι νόμιμα τα μέσα με τα οποία η Mercedes πήρε ξανά την τεχνική πρωτοκαθεδρία στους τελευταίους αγώνες. Το πόσο επιτυχημένη είναι η πολιτική πίεση που άσκησε η Mercedes αποδεικνύεται και από το ότι η FIA εγκατέστησε στις SF71H διαφορετικά συστήματα ελέγχου από ότι στις υπόλοιπες ομάδες, ενέργεια το λιγότερο σκανδαλώδης. Όλη αυτή η γελοιότητα- πιθανότατα εμπνεύσεως Lauda- όχι μόνο ανέβασε την ψυχολογία των ανθρώπων της Mercedes οι οποίοι είχαν μεγαλύτερο κίνητρο (του τύπου αγωνιζόμαστε εναντίον ανέντιμων αντιπάλων) αλλά παράλληλα μετέφερε την πίεση στο στρατόπεδο της Ferrari και σίγουρα βοήθησε έστω και κατά τι στον αποπροσανατολισμό της Ιταλικής ομάδας κατά τη διάρκεια της σεζόν.
Τους πόρους και την τεχνογνωσία για κάτι τέτοιο, ασφαλώς διαθέτει και η Ferrari, αλλά όπως αποδεικνύεται για δεύτερη συνεχόμενη σεζόν η Ιταλική ομάδα πρέπει να λειάνει αρκετές γωνίες στον τρόπο λειτουργίας της ώστε να κερδίσει μια καλολαδωμένη μηχανή όπως η Mercedes. Σίγουρα υπό την ηγεσία του Sergio Marchionne η Scuderia πέτυχε μία μεγάλη τεχνική ανάκαμψη σε πολλούς τομείς οι οποίοι αντιμετώπιζαν σοβαρά προβλήματα στην μετά-Todt εποχή. Ο εκλιπών πρόεδρος της Ferrari, χάρη σε καίριες αποφάσεις του, είχε απελευθερώσει το τεχνικό δυναμικό της ομάδας· δυναμικό το οποίο βρισκόταν εν υπνώσει από την στιγμή που ο Luca di Montezemolo ως άλλος Λουδοβίκος XIV είχε αποφασίσει ότι «l’equipe c’est moi». Πολλοί φίλοι του σπορ έχουν την εντύπωση πώς η σημερινή Ferrari διαθέτει ακόμη το DNA της χρυσής ομάδας των Todt-Schumacher, αλλά κάτι τέτοιο είναι πέρα ως πέρα λάθος. Η ομάδα εκείνη «ξηλώθηκε» σταδιακά με πρωτοβουλία του ίδιου του δημιουργού της, ο οποίος πίστεψε ότι θα μπορούσε μόνος του, όπως ο Enzo Ferrari, να κατακτήσει πρωταθλήματα με διαφορετική φιλοσοφία από εκείνη του «ενοχλητικού» Γάλλου. Η Ferrari μπορεί να κατέκτησε τα πρωταθλήματα του 2007 και το κατασκευαστών του 2008, αλλά αυτά επετεύχθησαν εν μέρει με την κεκτημένη ταχύτητα ενός οργανισμού που είχε μάθει για καιρό να κερδίζει αλλά και επειδή η McLaren αποφάσισε να «αυτοκτονήσει» το 2007. Δέκα χρόνια και έναν Alonso μετά αποδεικνύεται η «σοφία» της έμπνευσης του πρώην προέδρου της FIAT.
Θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα αν ο Marchionne βρισκόταν ακόμη εν ζωή; Πιθανώς ναι. Σίγουρα δεν θα είχε επιτρέψει να συμβεί το φιάσκο της Μόντσα, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Οι δύο τελευταίοι αγώνες καταδεικνύουν, όμως, ότι μάλλον η διαφαινόμενη φετινή ήττα της Ferrari θα ήταν αναπόφευκτη ακόμη κι αν ο Marchionne βρισκόταν στο τιμόνι. Άλλωστε δεν ήταν δικές του οι επιλογές των ελαστικών για τους αγώνες, ούτε και η τεχνική εξέλιξη των μονοθεσίων. Παρά ταύτα η ομάδα αυτή της Ferrari, με όλα της τα ελαττώματα, είναι η πρώτη υγιής προσπάθεια της Scuderia να επανέλθει στην κορυφή του σπορ από την εποχή του μεγάλου Michael Schumacher. Ο Γερμανός χρειάστηκε 5 χρόνια για να φέρει τον πρώτο τίτλο οδηγών στο Maranello. Θα δοθεί και στον Vettel αντίστοιχη πίστωση χρόνου ή θα έχει την μοίρα των Prost-Alonso; Δυστυχώς για τον Seb, δεν φαίνεται κάποιος Todt στον ορίζοντα…
Εκείνος, όμως, που εντυπωσίασε περισσότερο ήταν ο Max Verstappen. Ξεκινώντας, όπως και ο Ricciardo με την Soft γόμα, θα κέρδιζε 7 θέσεις (!) στον πρώτο γύρο ενώ μέχρι τον 8ο είχε βρεθεί άνετα στην 5η θέση, έχοντας προσπεράσει τους πάντες πλην των Mercedes-Ferrari. Ο Ricciardo δεν είχε ανάλογη πρόοδο λόγω και ενός κομματιού που έχασε από την εμπρός του πτέρυγα κατά την εκκίνηση. Ο ρυθμός του Max με τα κίτρινα Pirelli παρέμεινε καταιγιστικός σε όλη τη διάρκεια του… θηριώδους πρώτου του stint με τον Ολλανδό να παίρνει την πρωτοπορία από τον 19ο έως και τον 41ο γύρο, στο τέλος του οποίου θα περνούσε στα Ultrasoft.
Τα pit stops είχαν αρχίσει αρκετά νωρίτερα, φυσικά, για τους πρωτοπόρους με τον επικεφαλής Bottas να κάνει την αρχή στον 13ο γύρο. Η Ferrari απάντησε στον αμέσως επόμενο με τον Vettel ενώ η Mercedes άφησε λανθασμένα τον Hamilton έξω για έναν γύρο ακόμη. Η σωστή επιλογή της Scuderia και ο καταιγιστικός ρυθμός του Seb με τα Soft, έφεραν τον Γερμανό μπροστά από τον Hamilton μετά και τη στάση του τελευταίου. Εκεί, φάνηκε ότι ίσως ο οδηγός της Ferrari θα μπορούσε να περισώσει κάτι από το τριήμερο της Ρωσίας αλλά και πάλι η Mercedes είχε την απάντηση. Ο Bottas καθυστέρησε όσο χρειαζόταν για να «σπρώξει» τον Vettel προς τον Hamilton και στη συνέχεια η ανωτερότητα της W09 ανέλαβε δράση.
Με τον Verstappen να μην φαίνεται… διατεθειμένος να σταματήσει στο εγγύς μέλλον, οι δύο Mercedes ήταν αναγκασμένες να ελέγξουν τον ρυθμό τους επιτρέποντας στον Vettel να κρατηθεί σχετικά κοντά τους. Στο σημείο εκείνο έγινε και αυτό που οι περισσότεροι εξ ημών περιμέναμε. Στον 25ο γύρο ο Bottas έλαβε την εντολή από τον Wolff- μέσω του Tony Ross- να κάνει στην άκρη ώστε ο Hamilton να διασφαλιστεί έναντι του Vettel στην μάχη του πρωταθλήματος. Ο Bottas άφησε τον team mate του να περάσει στην στροφή 13 χαρίζοντας του έτσι για δεύτερη φορά φέτος τη νίκη. Αργότερα θα είχαμε τις αναμενόμενες γελοιότητες στο πόντιουμ (όμοιες με εκείνες των Schumacher-Barrichello στην Αυστρία του 2002) και διάφορες δηλώσεις PR από τους ανθρώπους τις Mercedes οι οποίες ίσως πείσουν κάποια παιδιά του δημοτικού. Θα τους τιμούσε πολύ περισσότερο αν άφηναν τους θρήνους για τον «ατυχή Valtteri» και παραδέχονταν ανοιχτά αυτό που όλοι κατάλαβαν: Θα ήταν βλακώδες να αρνηθούν 7 επιπλέον βαθμούς υπέρ του Hamilton στην μάχη του πρωταθλήματος.
Μετά και το αποτέλεσμα του Σότσι ο Lewis Hamilton και η Mercedes έχουν κάνει ένα αποφασιστικό βήμα προς την κατάκτηση των πρωταθλημάτων. Ο Βρετανός έχει την πολυτέλεια δύο DNF στους πέντε αγώνες που απομένουν χωρίς να χάσει την πρώτη θέση. Φυσικά, στην Formula 1 τίποτε δεν θα έπρεπε να αποκλείεται. Με βάση, όμως, την εικόνα των τελευταίων αγώνων, ο Seb Vettel και η Ferrari χρειάζονται ένα θαύμα για να ανατρέψουν την εις βάρος τους κατάσταση. Και δυστυχώς για εκείνους, τέτοιου είδους θαύματα δεν συμβαίνουν συχνά στον κόσμο αυτό…
Δείτε εδώ την βαθμολογία και ενώ απομένουν πέντε Grand Prix για το πρωτάθλημα.
WOLFF: “Valtteri, this is Toto. It was a difficult day for you and a difficult day for us. Let’s discuss it after the race”#RussianGP 🇷🇺 #F1 pic.twitter.com/E9pnUMxUit
— Formula 1 (@F1) September 30, 2018
HAMILTON: “It’s actually quite a difficult day. Valtteri was a real gentleman to let me through. To have a one-two – usually we’d be elated. Valtteri deserved to win… but today it was a real team effort” #RussianGP 🇷🇺 #F1 pic.twitter.com/RHSwKU0ZkK
— Formula 1 (@F1) September 30, 2018