Γιατί οι κινητήρες της Formula 1 δεν έχουν ιμάντες χρονισμού

Σε αντίθεση με τους κινητήρες των αυτοκινήτων παραγωγής, όπου ο χρονισμός των βαλβίδων γίνεται μέσω ιμάντων ή καδένων, οι κινητήρες της Formula 1 βασίζονται σε ένα πολύπλοκο σύστημα γραναζιών για τη μετάδοση κίνησης από τον στροφαλοφόρο στους εκκεντροφόρους.

Η χρήση γραναζιών δεν είναι τυχαία επιλογή. Σύμφωνα με τους μηχανικούς της Mercedes, το κύριο πλεονέκτημά τους είναι η ακρίβεια. Σε κινητήρες που λειτουργούν σε ακραίες συνθήκες, η δυνατότητα απόλυτα συγχρονισμένου ανοίγματος και κλεισίματος των βαλβίδων είναι καθοριστική για τη μέγιστη απόδοση και την αποτελεσματική καύση. Ακόμη και μικρές αποκλίσεις στον χρονισμό θα μπορούσαν να μειώσουν την ισχύ ή να προκαλέσουν βλάβες.

Η ιστορία δείχνει ότι μέχρι τη δεκαετία του ’80 και τις αρχές του ’90, υπήρχαν κινητήρες Formula 1 με ιμάντες ή καδένες, αλλά σταδιακά εγκαταλείφθηκαν. Η αντοχή σε υψηλές στροφές, το χαλάρωμα τάνισης και η σταθερότητα του χρονισμού ανέδειξαν τα γρανάζια ως την ιδανική λύση.

Mika Häkkinen (car number 8) with a McLaren-Mercedes Formula 1 racing car MP4/10 in 1995. This season sees the McLaren-Mercedes team competing in the premier class of motorsport for the first time. (Photo index number in the Mercedes-Benz Classic Archives: A95F2408)

Στις παλαιότερες ατμοσφαιρικές εποχές, όπου οι κινητήρες V10 και V12 έφταναν σχεδόν τις 20.000 σ.α.λ., οι ιμάντες και οι καδένες δεν θα μπορούσαν να αντέξουν χωρίς γρήγορη φθορά ή κίνδυνο αστοχίας.

Σήμερα, με το όριο στροφών να έχει μειωθεί στους 15.000 σ.α.λ. και την ισχύ να κορυφώνεται γύρω στις 12.500 σ.α.λ. λόγω περιορισμών καυσίμου και κανονισμών, η αντοχή των ιμάντων δεν είναι το μόνο ζήτημα. Ακόμη κι αν τεχνικά θα μπορούσαν να λειτουργήσουν, η Formula 1 απαιτεί τη μέγιστη δυνατή ακρίβεια και αξιοπιστία, κάτι που μόνο τα γρανάζια μπορούν να διασφαλίσουν σταθερά.

Ωστόσο, το κόστος για να υλοποιηθεί ένα τέτοιο σύστημα είναι ιδιαίτερα υψηλό. Χρειάζεται ακριβής μηχανουργική επεξεργασία, εξαιρετικά ανθεκτικά υλικά και σχολαστική ρύθμιση. Για την αυτοκινητοβιομηχανία μαζικής παραγωγής, όπου η προτεραιότητα είναι η μακροχρόνια αξιοπιστία με χαμηλό κόστος, οι ιμάντες και οι καδένες εξακολουθούν να είναι η πιο πρακτική λύση.

Εν ολίγοις, τα γρανάζια στα μονοθέσια της Formula 1 δεν είναι απλώς τεχνική επιλογή, αλλά αναγκαιότητα για το τελευταίο ποσοστό απόδοσης, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει μεγαλύτερη πολυπλοκότητα, υψηλότερο βάρος και κόστος. Και αυτός είναι ο λόγος που, παρά την εξέλιξη των υλικών και των μεθόδων κατασκευής, κανείς δεν προβλέπει επιστροφή στους ιμάντες ή στις καδένες στο άμεσο μέλλον.

Italian Grand Prix in Monza, 11 September 1955. Photo taken at the start of the race. Front row, from left to right: Mercedes-Benz W 196 R Formula 1 racing cars of Juan Manuel Fangio (streamlined bodywork, starting number 18, the eventual winner of the race), Stirling Moss (streamlined bodywork, starting number 16) and Karl Kling (racing car with free-standing wheels, starting number 20). In the background: W 196 R with free-standing wheels of Piero Taruffi (starting number 14, eventually placing 2nd). (Photo index number in the Mercedes-Benz Classic Archive: R7963)
@ Δείτε το πρόγραμμα και την βαθμολογία στην #F1

@ Δείτε το πρόγραμμα και την βαθμολογία στo #WRC
Exit mobile version