Επιστημονική έρευνα δείχνει ότι ο μεγαλύτερος «εχθρός» του ντίζελ μπορεί να συμβάλει στη μείωση των ρύπων και να παρατείνει τη ζωή του στην ευρωπαϊκή αγορά.
Οι οδηγοί που έχουν αυτοκίνητα με πετρελαιοκινητήρες γνωρίζουν ότι το νερό μπορεί να προκαλέσει σοβαρές ζημιές. Είτε λόγω νοθευμένου καυσίμου είτε λόγω διαρροών, το νερό στον κινητήρα συχνά σημαίνει μεγάλες επισκευές, που ξεκινούν από 1.000 ευρώ και μπορούν να φτάσουν ή και να ξεπεράσουν το «δεκάρικο», σε περίπτωση που χρειαστεί αντικατάσταση κινητήρα. Ωστόσο, νέα μελέτη αποκαλύπτει ότι αυτός ο «εχθρός» μπορεί να αποδειχθεί πολύτιμος σύμμαχος για το μέλλον του ντίζελ στην Ευρώπη.
Η βασική ιδέα της έρευνας, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Springer Nature», είναι ότι μια ελεγχόμενη προσθήκη νερού στο ντίζελ μπορεί να μειώσει σημαντικά τις εκπομπές ρύπων, ειδικά των οξειδίων του αζώτου (NOx), μέχρι και κατά 60%. Η αρχή λειτουργίας βασίζεται στη δημιουργία ενός «γαλακτώματος», δηλαδή μιας σταθερής μείξης νερού και ντίζελ. Το νερό εξατμίζεται γρήγορα μέσα στον θάλαμο καύσης, δημιουργώντας μικρό-εκρήξεις που μετατρέπουν το καύσιμο σε πολύ λεπτά σωματίδια, βελτιώνοντας τη διαδικασία καύσης και περιορίζοντας τη θερμοκρασία.
Η μείωση της θερμοκρασίας είναι καθοριστική, καθώς μειώνει τη δημιουργία NOx, χωρίς να απαιτούνται μεγάλες τεχνικές παρεμβάσεις στους κινητήρες. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, θα μπορούσε να προστεθεί ένα μικρό ρεζερβουάρ νερού και κάποιο σύστημα σωληνώσεων, καθιστώντας την εφαρμογή της τεχνολογίας σχετικά απλή και φθηνή.
Ωστόσο, το κύριο πρόβλημα παραμένει η σταθερότητα της μείξης. Νερό και πετρέλαιο τείνουν να διαχωρίζονται φυσικά, όπως το λάδι και το ξύδι στη σαλάτα. Οι ερευνητές αναζητούν ένα «συστατικό τύπου μουστάρδας», δηλαδή έναν χημικό σταθεροποιητή, που θα κρατά τη μείξη σταθερή για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Μέχρι στιγμής, έχουν καταφέρει σταθερότητα διάρκειας περίπου δύο μηνών, κάτι που δεν επαρκεί για εφαρμογή σε ευρεία κλίμακα.
Εκτός από τα NOx, η τεχνολογία αυτή μπορεί να μειώσει και τα αιωρούμενα σωματίδια, ενώ ενδέχεται να βελτιώσει την απόδοση καύσης, αν και η συνολική ενεργειακή πυκνότητα της μείξης είναι χαμηλότερη από του καθαρού ντίζελ. Σε κάποιες περιπτώσεις αυξάνεται η κατανάλωση, ενώ απαιτείται πολύ καλή ρύθμιση της αναλογίας νερού/ ντίζελ/ σταθεροποιητή, ώστε να αποφεύγονται άκαυτα κατάλοιπα.
Η συγκεκριμένη προσέγγιση έρχεται σε μια περίοδο όπου η Ευρώπη φαίνεται να αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο για παράταση στη διάρκεια ζωής των θερμικών κινητήρων, υπό την προϋπόθεση ότι θα μειώνονται οι εκπομπές. Ορισμένες μάρκες, όπως η BMW, έχουν ήδη δηλώσει ότι ο ντίζελ μπορεί να έχει μακρύ μέλλον, ειδικά αν συνδυαστεί με καθαρές τεχνολογίες. Η έρευνα αυτή ενισχύει αυτό το σενάριο, προσφέροντας μια απλή λύση που θα μπορούσε να μειώσει σημαντικά τις εκπομπές χωρίς την ανάγκη πλήρους εξηλεκτρισμού.
-
-
-
-
-
-
