Το Pirelli Calendar κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1964 και φέτος γιορτάζει την 50ή του επέτειο στο Μιλάνο με μία σειρά εκδηλώσεων…
Η γνωστή εταιρία ελαστικών διοργανώνει μία σειρά εκδηλώσεων για τη σημαντική επέτειο: εορταστικές φωτογραφίσεις των Lindbergh and Demarchelier, έκθεση ρετρό στο Hangar Bicocca και παρουσίαση του Ημερολογίου Pirelli 1986 που επιμελήθηκε ο Helmut Newton και δεν είχε δει το φως της δημοσιότητας μέχρι τώρα.
Το Pirelli Calendar που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1964, γιορτάζει την 50ή του επέτειο στο Μιλάνο με μία σειρά εκδηλώσεων και ένα ξεχωριστό γκαλά για προσκεκλημένους, δημοσιογράφους και συλλέκτες από όλο τον κόσμο, στο Hangar Bicocca το σύγχρονο εκθεσιακό χώρο της Pirelli για την τέχνη.
Η Pirelli έχει ετοιμάσει διάφορες εκδηλώσεις για τον εορτασμό της σημαντικής επετείου. Τον Ιούνιο οργανώθηκε μία ειδική φωτογράφιση στη Νέα Υόρκη με τους κορυφαίους φωτογράφους Peter Lindbergh & Patrick Demarchelier (ο πρώτος είχε επιμεληθεί τα ημερολόγια το 1996 και το 2002, ο δεύτερος τις εκδόσεις 2005 και 2008) και μία αντιπροσωπευτική ομάδα μοντέλων από τα πιο σύγχρονα Ημερολόγια: Alessandra Ambrosio, Helena Christensen, Isabeli Fontana, Miranda Kerr, Karolina Kurkova και Alek Wek.
Παράλληλα με το αποψινό παραδοσιακό γκαλά, το οποίο φιλοξενεί περίπου 800 προσκεκλημένους, εγκαινιάζεται σήμερα μία έκθεση αναδρομικού χαρακτήρα στο κέντρο τέχνης & πολιτισμού της Pirelli ‘Hangar Bicocca’ στο Μιλάνο. Η έκθεση που θα είναι ανοιχτή για τους προσκεκλημένους της εκδήλωσης και στη συνέχεια για το κοινό στις 23 και 24 Νοεμβρίου 2013, είναι μία ιστορική αναδρομή στα 50 Χρόνια του Ημερολογίου – γνωστού ως “The Cal”™ – μέσα από 160 φωτογραφίες 30 και πλέον δημιουργών οι οποίοι έχουν εργαστεί στο project του Ημερολογίου όλα αυτά τα χρόνια.
Για να γιορτάσει την εμβληματική επέτειο, η Pirelli αποφάσισε να μην δημιουργήσει νέο Ημερολόγιο για το 2014 αλλά να χρησιμοποιήσει την έκδοση του 1986 την οποία είχε επιμεληθεί ο Helmut Newton και μέχρι σήμερα ήταν ‘κρυμμένη’ στα αρχεία της εταιρίας. Οι εκτενείς εργασίες ρετουσαρίσματος που πραγματοποίησε το Ίδρυμα Pirelli έκανε εφικτή την υλοποίηση του project. Μετά από σχεδόν 30 χρόνια, αυτό το ημερολόγιο, το οποίο εκμεταλλεύεται την ευτυχή συγκυρία ότι 1986 και 2014 έχουν το ίδιο ημερολογιακό έτος, βγαίνει από το σκοτάδι με την ευκαιρία των επετειακών εορτασμών.
50 ΧΡΟΝΙΑ «THE CAL»
Το “The Cal” ήταν πνευματικό παιδί της Pirelli UK Limited, της Βρετανικής θυγατρικής εταιρίας του Group, η οποία εργάστηκε στο project με μεγάλη ελευθερία κινήσεων. Το 1964 οι Βρετανοί, αναζητώντας μία στρατηγική μάρκετινγκ που θα βοηθούσε την Pirelli να ξεχωρίσει από τον τοπικό ανταγωνισμό, ανέθεσαν στον καλλιτεχνικό διευθυντή Derek Forsyth και το Βρετανό φωτογράφο Robert Freeman, διάσημο για τα πορτρέτα των Beatles, να δημιουργήσουν κάτι εντελώς πρωτοποριακό για την εποχή του.
Το αποτέλεσμα ήταν ένα ποιοτικό, αποκλειστικό προϊόν με καλλιτεχνικές και πολιτισμικές αποχρώσεις που από την αρχή ξεχώρισε από τον κόσμο της μόδας και του “γκλάμουρ”. Από τότε και για 50 χρόνια, το “The Cal” συνέχισε να σηματοδοτεί το πέρασμα του χρόνου με έργα των πιο αναγνωρισμένων φωτογράφων της εποχής τους – αποτυπώνοντας και ερμηνεύοντας τη σύγχρονη κουλτούρα και συχνά καθιερώνοντας νέες τάσεις.
Από το 1964 μέχρι το 2013, συνολικά 40 Ημερολόγια Pirelli έχουν δημιουργηθεί σε διάστημα 50 χρόνων από 31 φωτογράφους. Μεταξύ αυτών, 9 επιμελήθηκαν 2 εκδόσεις: Harri Peccinotti (1968 και 1969), Brian Duffy (1965 και 1973), Francis Giacobetti (1970 και 1971), Clive Arrowsmith (1991 και 1992), Herb Ritts (1994 και 1999), Richard Avedon (1995 και 1997), Peter Lindbergh (1996 και 2002), Bruce Weber (1998 και 2003), Patrick Demarchelier (2005 και 2008). Τέσσερις γυναίκες έχουν φωτογραφίσει από ένα Ημερολόγιο Pirelli: η Γαλλίδα Sarah Moon (1972), οι Αμερικανίδες Joyce Tennyson (1989), Annie Leibovitz (2000) & Inez (2007, με το δίδυμο Inez & Vinoodh).
Σε ό,τι αφορά τις τοποθεσίες, για 17 Ημερολόγια η φωτογράφιση έγινε στην Ευρώπη (6 στο Ηνωμένο Βασίλειο, 6 στη Γαλλία, 3 στην Ισπανία, 2 στην Ιταλία), 10 στις ΗΠΑ, 4 στην Καραϊβική, 5 στην Αφρική, 3 στη Βραζιλία και 1 στην Κίνα. Υπάρχουν 25 έγχρωμες εκδόσεις, 9 σε ασπρόμαυρο (1990, 1996, 1998, 1999, 2000, 2005, 2007, 2011, 2012) και 6 ανάμικτες (1997, 2001, 2002, 2003, 2006, 2009).
Οι τρεις εποχές του “The Cal”
Η ιστορία του Ημερολογίου της Pirelli μπορεί να χωριστεί σε τρεις διαφορετικές εποχές:
- Την πρώτη δεκαετία -1964 έως ’74- την οποία ακολούθησε μία διακοπή της έκδοσης (για εννέα χρόνια) λόγω της παγκόσμιας ύφεσης που προκλήθηκε από τον Πόλεμο του Γιομ Κιπούρ, το λεγόμενο αραβοϊσραηλινό πόλεμο και την πετρελαϊκή κρίση
- Τη δεύτερη δεκαετία -’84 έως ’94- κατά τη διάρκεια της οποίας το Ημερολόγιο επανακυκλοφόρησε και η επιτυχία του έφτασε στα ύψη
- Από το 1994 μέχρι σήμερα, που περιλαμβάνει την αλλαγή της χιλιετίας, οπότε και το “The Cal”™ μεταμορφώθηκε σε αντικείμενο cult και αναγνωρίστηκε ως πρωτοποριακό concept.
Η δεκαετία 1964 – ’74
Στα πρώτα χρόνια του “The Cal”™ κυριαρχούσαν οι Beatles, η ροκ μουσική και η μίνι φούστα, αλλά και τα κινήματα διαμαρτυρίας της νεολαίας και τα αντιπολεμικά συλλαλητήρια λόγω Βιετνάμ. Το Ημερολόγιο σύντομα από ‘εταιρικό δώρο’ για σημαντικούς πελάτες έγινε αποκλειστική έκδοση για ένα ακόμα πιο περιορισμένο κοινό.
Τα μοντέλα ήταν κυρίως νεαρά κορίτσια στα πρώτα τους βήματα, φωτογραφημένα σε ατμοσφαιρικά και μοναδικά σκηνικά: εξωτικές παραλίες και τοπία ιδιαίτερου φυσικού κάλλους. Αλλά ακόμα και αυτές οι πρώτες λαμπερές φωτογραφίες απηχούσαν τη γνήσια αισθητική φιλοσοφία και κουλτούρα του Ημερολογίου: Το “The Cal” φιλοδοξούσε να γίνει σύμβολο της αλλαγής των καιρών. Το 1968, ο Harri Peccinotti εμπνεύστηκε από την ποίηση των Elizabeth Barrett Browning, Allen Ginsberg και Ronsard, ενώ την επόμενη χρονιά απέρριψε τις στημένες πόζες προτιμώντας τις πιο φυσικές και αυθόρμητες φωτογραφίσεις στις ηλιόλουστες παραλίες της Καλιφόρνια. Το 1972, η Sarah Moon έγινε η πρώτη γυναίκα φωτογράφος που τράβηξε φωτογραφίες για το Ημερολόγιο καταρρίπτοντας μια για πάντα τα σχετικά ταμπού.
Η ανακοίνωση το Μάρτιο του 1974 για τη διακοπή της έκδοσης προκάλεσε μεγαλύτερο σάλο στα Βρετανικά και διεθνή μέσα ενημέρωσης από όσο το λανσάρισμά του, κάτι που αποτέλεσε ένδειξη της συνεχώς αυξανόμενης αναγνώρισης της επιτυχίας του Ημερολογίου της Pirelli. Τη δεκαετία που ακολούθησε, διάφορα βιβλία, συλλογές και ανθολογίες, σε διαφορετικές γλώσσες, ήταν αφιερωμένα στο Ημερολόγιο, με πιο διάσημο ένα αφιέρωμα το 1975 στα δέκα χρόνια του “The Cal”, με νοσταλγικό πρόλογο γραμμένο από το μοναδικό David Niven.
Η δεκαετία ’84 – ‘94
Το 1984 τελικά σηματοδότησε την πολυαναμενόμενη επιστροφή του Ημερολογίου. Με νέο καλλιτεχνικό διευθυντή τον Martyn Walsh, το Ημερολόγιο επέστρεψε στις ρίζες του, συμπεριλαμβάνοντας κάποιες διακριτικές σχεδόν ανεπαίσθητες αναφορές στο κύριο προϊόν του Group: τα ελαστικά. Στις παραλίες των Μπαχάμας, δίπλα στα όμορφα μοντέλα φωτογραφημένα για το Ημερολόγιο του 1984 από τον Uwe Ommer, μυστηριώδη ίχνη εμφανίζονταν στην άμμο: ήταν το σχέδιο πέλματος του τελευταίου προϊόντος της Pirelli, του ελαστικού Ρ6. Σε ό,τι αφορά την προϊοντική διαφημιστική χρήση ήταν μία διακριτική αλλά διάχυτη παρουσία, προβάλλοντας την τεχνολογία της εποχής.
Το 1987, ο Terence Donovan δημιούργησε ένα επαναστατικό Ημερολόγιο μόνο με μαύρα μοντέλα, στο οποίο συμμετείχε η μόλις 16 ετών Naomi Campbell στο ξεκίνημα της καριέρας της. Την επόμενη χρονιά, ο Barry Lategan συμπεριέλαβε άντρα μοντέλο για πρώτη φορά σε ένα παραδοσιακό μέσον επίδειξης γυναικείας ομορφιάς. Το 1990, ο Arthur Elgort δημιούργησε το πρώτο ασπρόμαυρο Ημερολόγιο Pirelli, αφιερωμένο στους Ολυμπιακούς Αγώνες και τη Γερμανίδα σκηνοθέτη Leni Riefenstahl.
[accordion close=”1″ title=”Περισσότερα για το Pirelli Calendar από το 1994 μέχρι σήμερα“]Το 1993, που συνέπεσε με το τέλος μιας ακόμα δεκαετίας και μετά από μία αλλαγή στην ηγεσία της εταιρίας, υπήρξε μία ακόμα αποφασιστική καμπή. Η Pirelli ανέβασε το πήχη διεθνώς, λανσάροντας διαφημιστικές καμπάνιες υψηλού προφίλ (συμπεριλαμβανομένης της διάσημης φωτογραφίας του σπρίντερ Carl Lewis με κόκκινες γόβες στιλέτο) και το Ημερολόγιο έγινε ένα από τα βασικά εργαλεία για να μεταφέρει τη νέα εικόνα του Group. Την καλλιτεχνική κατεύθυνση ανέλαβε η διεύθυνση της εταιρίας στο Μιλάνο και αποφασίστηκε ότι όλες οι αναφορές σε ελαστικά έπρεπε να σταματήσουν. Έτσι, το “The Cal”™ επανήλθε στην αρχική του ταυτότητα μία καλλιτεχνική έκδοση χωρίς περιορισμούς ή όρια για τους δημιουργούς του πλην των κεντρικών στόχων για στυλ και καλαισθησία. Άλλωστε, η Pirelli είναι μία διεθνής μάρκα που δεν αντιπροσωπεύεται από μία μόνο προϊοντική οικογένεια, αλλά εκφράζει ένα ευρύ φάσμα αξιών και εννοιών, πρωτίστως μία δέσμευση στην καινοτομία και την αναζήτηση τελειότητας, στοιχείων που ανέκαθεν ενέπνεαν και το Ημερολόγιο.Το 1994, ο Herb Ritts λανσάρισε μία νέα εποχή του “The Cal”™ με την ελίτ των supermodels: Cindy Crawford, Helena Christensen, Kate Moss και Karen Alexander. Το Ημερολόγιό του, με τίτλο “A Homage to Women” (‘Φόρος Τιμής στις Γυναίκες’) θέλησε να απαθανατίσει “τις γυναίκες της δεκαετίας του ’90 και τη θέση τους στον κόσμο: περήφανες, σέξι και όμορφες εσωτερικά”. Από τότε, το δημιουργικό ταλέντο των φωτογράφων και η μαγική γοητεία των μοντέλων αποτέλεσαν τους ακρογωνιαίους λίθους για την επιτυχία του Ημερολογίου Pirelli. Η σχέση του με τον κόσμο της μόδας και του “γκλάμουρ” έγινε ακόμα ισχυρότερη: για τα αστέρια της πασαρέλας, μία εμφάνιση στο “The Cal”™ αποτελεί μέγιστη καταξίωση και υπάρχει σκληρός ανταγωνισμός μεταξύ των νεοφερμένων μοντέλων στο χώρο.
Ανάμεσα στα πιο διάσημα ονόματα που κοσμούν τις τελευταίες εκδόσεις είναι: Christie Turlington και Naomi Campbell (πάλι) το 1995 (φωτογράφος: Richard Avedon); Carré Otis, Eva Herzigova και Nastassja Kinsky στο ’96 (φωτογράφος: Peter Lindbergh), και Inés Sastre και Monica Bellucci (το πρώτο μοντέλο από την Ιταλία) το ’97. Το 1998, ο Bruce Weber αφιέρωσε μερικές πόζες σε αρσενικούς αστέρες του κινηματογράφου και τραγουδιστές, ανάμεσα στους οποίους οι Robert Mitchum, John Malkovich, Kris Kristofferson, B.B.King και Bono, ενώ η Alek Wek και η Laetitia Casta ήταν τα πρόσωπα του 1999, φωτογραφημένα από τον Herb Ritts, και το 2000, από την Annie Leibovitz.
Ο εικοστός πρώτος αιώνας ξεκίνησε με ένα Ημερολόγιο Pirelli που δημιούργησε ο Mario Testino φωτογραφίζοντας στη Νάπολη μεταξύ άλλων τις Gisele Bündchen και Frankie Rayder. Το 2002 το Ημερολόγιο περιείχε πολλές ηθοποιούς και δύο διάσημες εγγονές: τη Lauren Bush (17 ετών, εγγονή του George Senior) και Kiera Chaplin (εγγονή του μεγάλου Charlie). Το καστ του 2003, φωτογραφημένο και πάλι από τον Bruce Weber, ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιακό: με τρεις Ιταλίδες καλλονές (Mariacarla Boscono, Eva Riccobono και Valentina Stilla) δίπλα σε διάσημα μοντέλα όπως οι Sophie Dahl, Heidi Klum, Karolina Kurkova και Natalia Vodianova, και εκπροσώπους του αντρικού φύλου από το χώρο του κινηματογράφου και του αθλητισμού (Alessandro Gassman, Stephane Ferrara και Richie La Montagne).
Η έκδοση 2004, στην 40ή επέτειο του “The Cal”™, είχε θέμα τις ελπίδες και τα όνειρα διάσημων προσωπικοτήτων όπως η Catherine Deneuve και η Isabella Rossellini και απέπνεε την τεχνολογική δημιουργικότητα του Nick Knight. Το 2005 ήταν η σειρά του Patrick Demarchelier: στο “O espirito do Brazil” φωτογράφησε μοντέλα του αναστήματος της Naomi Campbell και νέα στο χώρο όπως η Adriana Lima στις ηλιόλουστες παραλίες της Ipanema και της Copacabana.
Το διάσημο Αγγλο/Τουρκικό δίδυμο Mert & Marcus ήταν οι καλλιτέχνες της έκδοσης 2006, οι οποίοι επέλεξαν τη ρετρό γοητεία των sixties της Κυανής Ακτής και αισθησιακές καλλονές όπως οι Jennifer Lopez, Kate Moss και Gisele Bündchen. Το 2007 ήταν η χρονιά του Χόλυγουντ καθώς συμμετείχαν πέντε ντίβες: Sophia Loren, Penelope Cruz, Hilary Swank, Naomi Watts και η ανερχόμενη Lou Doillon, που ποζάρισαν στο φακό των Ines & Vinoodh Matadin στην Καλιφόρνια. Το 2008, ο Patrick Demarchelier ανέλαβε για μία φορά την επιμέλεια του The Cal™, επιλέγοντας για πρώτη φορά τοποθεσίες στην Ασία. Φωτογραφημένο αποκλειστικά στη Σαγκάη, το καστ ήταν ένα μίγμα από Ανατολή και Δύση, και περιλάμβανε την Κινέζα ηθοποιό Maggie Cheung και το top model Doutzen Kroes.
Το 2009 ο γνωστός καλλιτέχνης Peter Beard ταξίδεψε το “The Cal”™ στη Μποτσουάνα, για να φωτογραφίσει διεθνούς φήμης μοντέλα όπως οι Daria Werbowy, Lara Stone και Mariacarla Boscono. Ο Beard, ο οποίος είχε ζήσει στην Κένυα για 30 χρόνια, είναι ένας από τους παγκοσμίως μεγαλύτερους φωτογράφους που έχουν απαθανατίσει το μυστήριο και τη γοητεία της Αφρικής. Την έκδοση 2010 ανέλαβε ο Αμερικανός φωτογράφος Terry Richardson – το “τρομερό παιδί” που είναι γνωστό για το άσεμνο, προκλητικό στυλ του, ο οποίος δούλεψε με χαλαρούς, θρασείς χαρακτήρες όπως οι Miranda Kerr, Lily Cole, Rosie Huntington και Ana Beatriz.
Πίσω από το ημερολόγιο του 2011 βρισκόταν η δημιουργική ευφυΐα του Karl Lagerfeld: καλλιτέχνης, εστέτ και πολυτάλαντος, θρύλος στον κόσμο της μόδας. Στο στούντιό του στο Παρίσι, ο Lagerfeld δημιούργησε τη “Μυθολογία” (“Mythology”), ένα ημερολόγιο που ανέδειξε το πάθος του για την κλασική Ελληνική και Ρωμαϊκή κουλτούρα. Το εκθαμβωτικό καστ από εκπροσώπους του γυναικείου και ανδρικού φύλου περιλάμβανε τα μοντέλα Baptiste Giabiconi και Brad Kroenig και την ηθοποιό Julianne Moore. Η έκδοση 2012 ήταν δημιουργία του Mario Sorrenti, του πρώτου Ιταλού φωτογράφου, που επέλεξε την Κορσική σαν σκηνικό για τη “Λήθη” (“Swoon”), με πρωταγωνίστριες τις Milla Jovovich, Kate Moss και Isabeli Fontana.
Το 2013, το “The Cal”™ ήταν υπόθεση του Steve McCurry, ενός από τους παγκοσμίως πιο διάσημους φωτογράφους ρεπόρτερ, του οποίου οι φωτογραφίες για την Pirelli αποκάλυπταν τη μεταβαλλόμενη κοινωνική και οικονομική κατάσταση στη Βραζιλία. Το καστ του που περιλάμβανε τη Βραζιλιάνα ηθοποιό Sonia Braga, την τραγουδίστρια Marisa Monte, και τα μοντέλα Adriana Lima, Petra Nemcova και Summer Rayne Oakes, είχε κάτι κοινό: τη δέσμευσή του σε φιλανθρωπικές δράσεις, υποστηρίζοντας μη κυβερνητικούς οργανισμούς, Ιδρύματα και ανθρωπιστικά project.
1986: THN ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΝ ΔΥΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΩΝ
Από τότε που λανσαρίστηκε, χάρη στη διορατικότητα της Pirelli UK, το ημερολόγιο έχει δοθεί τιμητικά σε επίλεκτα μέλη της διεθνούς κοινότητας. Είναι μία έκδοση cult, ένα σύμβολο και η αποκλειστικότητά του ενισχύει την προβολή του στα media και το μοναδικό του κύρος. Το 1971 το “The Cal”™ στάλθηκε στους Υπουργούς της Βρετανικής κυβέρνησης, τη Βασιλική Οικογένεια και ορισμένους VIP. Είναι ένα μοναδικό εργαλείο ανάδειξης εταιρική εικόνας (image-maker) με τη δύναμη να λανσάρει νέες τάσεις.
Στα μέσα της δεκαετίας του ‘1980, η Pirelli Italia, αναγνωρίζοντας την παγκόσμια δυναμική του “The Cal”™, αποφάσισε ότι ήθελε ένα μερίδιο της προβολής και ξεκίνησε μία αποκλειστική ενδο-εταιρική πρόκληση. Το Βρετανικό και το Ιταλικό project έτρεχαν παράλληλα, αγνοώντας πεισματικά το ένα την ύπαρξη του άλλου.
Οι Βρετανοί, οι οποίοι δούλευαν με τον καλλιτεχνικό διευθυντή Martyn Walsh από το 1984, είχαν ήδη καταρρίψει αρκετά ταμπού, μεταξύ των οποίων τα καλαίσθητα αλλά ξεκάθαρα γυμνά. Εκείνη τη χρονιά επέλεξαν τον Αμερικανό φωτογράφο Bert Stern, τον άνθρωπο ο οποίος είχε απαθανατίσει τη Marilyn Monroe ολόγυμνη πίσω από ένα διάφανο πέπλο και είχε ξεκινήσει να δουλεύει στο χώρο της διαφήμισης πριν ασχοληθεί με τη φωτογράφιση πρωταγωνιστριών όπως η Elizabeth Taylor και η Audrey Hepburn. Αυτή η απόφαση προανήγγειλε μία ακόμα νέα εξέλιξη για το Ημερολόγιο: το άνοιγμα στη show business και την κινηματογραφική βιομηχανία.
Η Pirelli Italia, από την άλλη, ανέθεσε το project στο Helmut Newton. Ο Γερμανός φωτογράφος ήταν ήδη διάσημος: το βιβλίο του «Big Nudes» το 1981 τον είχε καθιερώσει σαν πρωτοπόρο καλλιτέχνη που διεύρυνε τα όρια της οπτικής κουλτούρας του 21ου αιώνα. Ο Newton ήταν αυτός ο οποίος μεταμόρφωσε τη ‘φωτογραφία’ μόδας σε status symbol. Ήταν πρωτοπόρος με την έννοια ότι έβγαλε τα μοντέλα του έξω από το στούντιο, στους δρόμους, δημιουργώντας σεκάνς εκπληκτικού γκλάμουρ. Τα γυναικεία ασπρόμαυρα γυμνά του, αν και θύμιζαν αγάλματα ήταν πολύ ερωτικές φιγούρες.
Τελικά όμως, η έκδοση Ημερολογίου 1986 απεδόθη στο Stern: Ο Newton χρειάστηκε να παραιτηθεί λόγω προσωπικών προβλημάτων. Το Ημερολόγιο που εμπνεύστηκε και δημιούργησε αρχειοθετήθηκε σαν ένα πολύτιμο “οικογενειακό κειμήλιο”, που περίμενε την κατάλληλη περίσταση για να βγει από το σκοτάδι.
Οι φωτογραφίες του Stern, που απεικόνιζαν τα μοντέλα να παίζουν σε φανταστικά σύγχρονα καλλιτεχνικά στούντιο σαν αισθησιακές μούσες μετάφερε απόλυτα το μήνυμα και το πνεύμα του Ημερολογίου: το τελικό αποτέλεσμα ήταν ένα καλειδοσκόπιο χρωμάτων και γραφιστικών στοιχείων που απηχούσαν το πνεύμα της θρυλικής δεκαετίας του ’80, ενώ το παρών έδωσαν και εντυπωσιακά, τολμηρά γυμνά.
Το Ημερολόγιο Pirellli 1986 από τον Helmut Newton: ιστορία
Όταν την άνοιξη του 1985, η Pirelli Italia ζήτησε από τον Helmut Newton να ‘οραματιστεί’ το Ημερολόγιο, η εταιρία δεν έθεσε περιορισμούς στη δημιουργικότητά του αλλά επέβαλε το προϊόν της Pirelli να εμφανίζεται στις φωτογραφίες. Αυτό ήταν μία νέα εξέλιξη, όχι μόνο για το διάσημο φωτογράφο αλλά και για το ίδιο το Ημερολόγιο, το οποίο μέχρι τότε είχε σαν θέμα αισθησιακές εικόνες που δεν θύμιζαν σε τίποτα τη βασική δραστηριότητα της Pirelli. Επομένως, τα διάφορα μοντέλα ελαστικών της Pirelli εμφανίζονταν στο σκηνικό της Ιταλικής φωτογράφισης.
Μέχρι τότε, η οποιαδήποτε προϊοντική τοποθέτηση ήταν άκρως διακριτική – στη χειρότερη περίπτωση, όπως αναφέραμε παραπάνω, περιοριζόταν σε ίχνη ελαστικών στην άμμο (Uwe Ommer, The Cal 1984), ή στο γραφιστικό στοιχείο cinturato στα κοστούμια που φόραγαν τα μοντέλα (Norman Parkinson, The Cal 1985). Ο Newton, ο οποίος γνώριζε καλά τη φήμη του Ημερολογίου, αποφάσισε να αποδεχτεί την πρόκληση.
Οι πρώτες φωτογραφίες τραβήχτηκαν το Μάιο κατά τη διάρκεια του Grand Prix του Monte Carlo, όπου εκτός των άλλων βρισκόταν το σπίτι του φωτογράφου. Η επόμενη τοποθεσία που επέλεξε ήταν το Podere Terreno στο Chianti, στην Τοσκάνη, και εν μέσω των αμπελώνων και της Ιταλικής εξοχής στην περιοχή της Siena, ο Newton ανακάλυψε το κατάλληλο σκηνικό για την Ιταλική εκδοχή του “The Cal”™. Κυματιστοί λόφοι, κυπαρίσσια, αγροικίες, εκκλησίες, γεωργικά μηχανήματα, ένα μικρό βενζινάδικο και Μεσαιωνικά χωριά αποτέλεσαν το φόντο για φωτογραφίες που μετέφεραν μία νεορεαλιστική ατμόσφαιρα.
Οι δρόμοι της Τοσκάνης δημιουργούσαν ιδανικό φόντο για τις εντυπωσιακές, προκλητικές καλλονές, οι οποίες θύμιζαν πρωταγωνίστριες Ιταλικών νεορεαλιστικών ταινιών όπως οι Silvana Mangano, Lucia Bosé και Sophia Loren, με τους άντρες να περιορίζονται στο ρόλο των θεατών.
Μόνιμη παρουσία στο πλευρό του Newton, η Manuela Pavesi. Δεν ήταν απλά στυλίστρια, αφού δουλειά της ήταν να ερμηνεύει το όραμα αυτής της υπεροπτικής, αεικίνητης θηλυκότητας και να βοηθά στο στήσιμο του σκηνικού. Ο Newton, με την αγάπη του για τη ζωντάνια και το ζωηρό ερωτισμό, έβαλε τη φαντασία του να δουλέψει αναζητώντας ένα αισθησιακό στυλ που θα μετέφερε το όραμά του για την Ιταλική ταυτότητα. Η Manuela Pavesi συνεργάστηκε μαζί του πάνω σε δημιουργικά και πρακτικά θέματα, ενώ μοιράστηκε τις τολμηρές, ενστικτώδεις μεθόδους του και το ασυνήθιστο ταλέντο του να μετατρέπει το προκλητικό περιεχόμενο σε λαμπερή εικόνα.
Και όταν ο Helmut Newton αναγκάστηκε να αφήσει το πλατό για να επιστρέψει στο Monte Carlo για επείγοντα οικογενειακά θέματα, η Pavesi ανέλαβε τη φωτογραφική του μηχανή δίνοντας ακριβείς οδηγίες για τις σωστές λείψεις. Το δάχτυλο στο διάφραγμα ήταν αυτό του βοηθού Xavier Alloncle, αλλά η δουλειά που στην ουσία βρισκόταν ήδη μέσα στο σώμα της μηχανής, έφερε τη δημιουργική σφραγίδα του Newton.
Το Ημερολόγιο που αποκαλύπτεται σήμερα και σέβεται απόλυτα το αρχικό project ακόμα και σε ό,τι αφορά τη διάταξη, περιλαμβάνει 12 ασπρόμαυρες καλλιτεχνικές φωτογραφίες που συνοδεύονται από 29 στιγμιότυπα από τα παρασκήνια τα οποία θα δώσουν στους λάτρεις του ημερολογίου μία γεύση από την ιστορική εκείνη φωτογράφιση στο Chianti και το Monte Carlo το 1985.
Η έκδοση που παρουσιάζουμε δεν έχει κυκλοφορήσει ποτέ πριν ολοκληρωμένη, ενώ έχει φιλοτεχνηθεί με υπέρτατο σεβασμό στην αρχική σύλληψη του project από το Newton. Οι φωτογραφίες εκφράζουν τη δημιουργική φιλοσοφία του και η επεξεργασία του τελικού προϊόντος απεικονίζει πιστά το καλλιτεχνικό του όραμα.
Υπάρχουν μερικά σημαντικά ονόματα στην Ιταλική βιομηχανία που θα παραμείνουν αξέχαστα. Κυρίως στην Pirelli. Ο Alberto Pirelli, τον οποίο έβλεπα συχνά επιστρέφοντας στο σπίτι του, στη βίλλα γνωστή ως “La Biblioteca” έξω από το Varese, ήταν ο οικονομικός απεσταλμένος στη Συνθήκη των Βερσαλλιών που έθεσε τέλος στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο το 1919. Στη συνέχεια, έγινε ιδρυτής του Ιταλικού Ινστιτούτου Εξωτερικού Εμπορίου, ενώ ήταν και ο πρώτος Ιταλός που πέταξε με το αεροσκάφος των αδελφών Wright στο Le Mans, το 1908.
Και οι γιοι του, Leopoldo, ‘κεφαλή’ της εταιρίας, και ο Giovanni, στρατιωτικός διοικητής και συγγραφέας. Ο Giovanni, ο μεγαλύτερος από τους δύο, ήταν σύζυγος της εκπληκτικής εικαστικής καλλιτέχνιδας Marinella, η οποία ασχολείτο με την κινηματογράφηση πριν καν εφευρεθεί το όνομα που θα προσδιόριζε αυτό το νέο είδος τέχνης. Ηγέτες της βιομηχανίας οι οποίοι οραματίστηκαν το μέλλον και οι οποίοι μετά τον πόλεμο έδωσαν εντολή στους Gio Ponti και Pier Luigi Nervi να κατασκευάσουν έναν από τους ψηλότερους ουρανοξύστες στην Ευρώπη με την ιδέα, εκείνη την εποχή, να εγκαταστήσουν ένα μουσείο της εταιρίας στην κορυφή.
Όμως η διοίκηση της Pirelli περιλάμβανε προσωπικότητες αντίστοιχου αναστήματος: οι Μιλανέζοι δεν ξεχνούν ποτέ τον Guido Venosta, ο οποίος ηγήθηκε της εταιρίας στο Λονδίνο τη μεταπολεμική περίοδο και του η οποίου η σύζυγος, Carla ήταν από τα μεγαλύτερα ονόματα του Ιταλικού ντιζάιν. Έχοντας σπουδάσει στην Οξφόρδη και το Κέμπριτζ και διάσημος για τη φινέτσα αλλά και εκκεντρική του κομψότητα, επέστρεψε στην Ιταλία και έγινε πρόεδρος του Ιταλικού Συνδέσμου Έρευνας για τον Καρκίνο, φέρνοντας μαζί του την εμπειρία του από τη διοργάνωση εράνων στον αγγλόφωνο κόσμο.
Όμως παρά τη φαινομενικά υποτονική φαντασία και τη λιτότητα των Μιλανέζων, την εποχή εκείνη υλοποιήθηκαν τα πιο απροσδόκητα πειράματα, ακόμα και στον φρενήρη κόσμο της επικοινωνίας. Η διάθεση για πειραματισμό συνεχίστηκε όλα αυτά τα χρόνια, αποτελώντας μέχρι σήμερα ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της Pirelli.
Από την πλευρά του, το Ημερολόγιο αποτελεί ένα τέτοιο παράδειγμα: κατέγραψε για πρώτη φορά το φως στον Τάμεση, τα μαγικά χρόνια του “swinging” London, όταν τα αγόρια μάκραιναν τα μαλλιά και τα κορίτσια κόνταιναν τις φούστες τους. Η Αγγλία έβγαινε από τη μεταπολεμική λιτότητα της ανοικοδόμησης, ανακαλύπτοντας την ελευθερία και τις χαρές της ανέμελης ζωής. Η Βρετανική κοινωνία απελευθερωνόταν από την αυστηρότητα των ανώτερων τάξεων και γινόταν νεανική και αντισυμβατική.
Η γλωσσική υιοθέτηση του “swinging” London ξεκίνησε από την αειθαλή Diana Vreeland, γεννημένη στο Παρίσι αλλά κοσμική Αγγλο-Αμερικανίδα που έγινε γκουρού της Vogue και του Harper’s Bazaar στη Νέα Υόρκη.
Στο άλλο άκρο των κοινωνικών δεσμών βρισκόταν η Mary Quant, κόρη δασκάλων από οικογένειες ανθρακωρύχων στην Ουαλία, η οποία στο κατάστημά της στην King’s Road επισφράγισε την επιτυχία της μίνι φούστας ως συμβόλου που έσπαγε τους κοινωνικούς φραγμούς. Σήμερα υπάρχει μια αντιπαράθεση ως προς τις ρίζες αυτής της μόδας που μαγνήτισε τα βλέμματα και μετακίνησε τους δείκτες του ρολογιού της ιστορίας.
Μπορεί ο André Courrèges να είχε ήδη ταχθεί υπέρ αυτής της τάσης στα πλαίσια όμως των χλιδάτων Παριζιάνικων επιδείξεων μόδας, όπως και η Marit Allen στα κοστούμια της σε Αμερικανικές ταινίες, αλλά η πραγματική λαϊκή έκρηξη αυτής της ριζικής αλλαγής της αισθητικής έγινε από τη νεολαία του Λονδίνου και όχι από τους σικ Παριζιάνους.
Το απόλυτο concept της pop, που αργότερα έγινε Pop Art και έλαβε το Αμερικανικό βάπτισμά της στη Venice Biennale το 1964, είχε ουσιαστικά γεννηθεί στην καρδιά του Λονδίνου, στα τέλη της δεκαετίας του 1940, με τα οραματικά έργα του Eduardo Paolozzi, γεννημένου στο Εδιμβούργο από Ιταλούς μετανάστες και συνεργάτη του Richard Hamilton όταν ίδρυσε το καλλιτεχνικό κίνημα IG (Independent Group). Η δύναμη της κοινωνικής κοσμογονίας που συντελούνταν στην παλιά Βρετανία ωθούσε τη Δύση προς την ανανέωση.
Εκείνα τα χρόνια συνοψίζονται άριστα στο Blow Up του Michelangelo Antonioni, της μαγικής μεταφυσικής κινηματογραφικής ταινίας του 1966 με το super-model Veruschka που σαν καλλιτεχνικός ανεμοστρόβιλος μετέτρεψε το επάγγελμα του φωτογράφου μόδας σε θρύλο: μοντέλο και μόδα έγιναν ένα. Η μόδα δεν ήταν πλέον το προνόμιο λίγων και εκλεκτών, αλλά η ταυτότητα μιας γενιάς σίγουρης ότι μπορεί να διαμορφώσει ένα μέλλον, με το οποίο απλώς χρειαζόταν να πειραματιστεί.
Swinging London σήμαινε επίσης Singing London, με τους Beatles να οδηγούν στους Rolling Stones, και μετά στους Pink Floyd, με την απαλή ή ψυχεδελική, καυστική ή δυναμική μουσική τους συχνά να αναμεταδίδεται από τους πρώτους πειρατικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς, με πιο διάσημο τον Swinging Radio England. Επίσης, η πρώτη έκδοση του Ημερολογίου Pirelli ανατέθηκε στον Robert Freeman, το φωτογράφο ο οποίος είχε μεταμορφώσει την εικόνα των Beatles.
Αυτό που έκανε το Ημερολόγιο Pirelli τόσο εξαιρετικό ήταν ο τρόπος που μετάφερε το πνεύμα της εποχής, ακολουθώντας την εξέλιξή του βήμα-βήμα. Τα στριφώματα στις φούστες άρχισαν πάλι να κατεβαίνουν και να γίνονται μάξι σε hippy style του 1969 στο μεγάλο παραλήρημα του Woodstock που έδινε την ψευδαίσθηση ότι η επανάσταση είχε συντελεστεί εάν όχι στην κοινωνία, τουλάχιστον στη λαϊκή κουλτούρα, και ως δια μαγείας το Ημερολόγιο είχε ήδη ενσωματώσει τις επιπτώσεις της.
Παρατηρώντας το σήμερα, μετά το πέρασμα μισού αιώνα εξελίξεων, διαπιστώνουμε πώς στην πραγματικότητα το Ημερολόγιο είναι μία κολοσσιαία καταγραφή ανθρωπολογικής κουλτούρας, ένα παιχνίδι αισθητικής και οραμάτων, μία απεικόνιση των αλλαγών τάσεων και της εξέλιξης του τρόπου με τον οποίο βλέπουμε όχι μόνο το εκάστοτε κάδρο αλλά και ολόκληρο τον κόσμο όπου κινούνται οι φωτογράφοι.
Οικειότητα, γκλάμουρ, εξωτικά όνειρα, ανακάλυψη της γεωγραφίας της φύσης και κάποιες φορές μία σχεδόν ρομαντική αναλαμπή συνοδεύουν την ασταμάτητη μεταμόρφωση της Δυτικής κοινωνίας. Όλα αυτά χάρη στην απεικόνιση των μοντέλων και του στυλ τους και όχι μόνο της μόδας.
Η δεκαετία του ’60 έφερε ένα νέο κύμα ελευθερίας, η επόμενη τη νοσταλγία, ακολούθησε η ανάπτυξη και τέλος η δεκαετία του ’90 με την παγκοσμιοποίηση. Ο νέος αιώνας, που εμφανίζεται ανήμπορος να αποφασίσει κατά πόσον ή όχι θα αναλάβει τη νέα του αποστολή, ξεκίνησε φορτωμένος με νοσταλγία και όνειρα … και το Ημερολόγιο μία σύνοψη που μας βοηθά να ξανασκεφθούμε όλα αυτά, σαν ένα καλειδοσκόπιο στο οποίο παρελθόν και μέλλον, μακρινό και κοντινό, συναντώνται.
Philippe Daverio- ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ PIRELLI
Άρθρα και Βιβλία
Όπως κάθε “cult” αντικείμενο και επιτυχημένη έκδοση, το Ημερολόγιο έχει δώσει τροφή για χιλιάδες άρθρα σε εφημερίδες και περιοδικά, φωτογραφίες και ταινίες από τα παρασκήνια, εκατοντάδες ωρών τηλεοπτικών μεταδόσεων και συνεντεύξεων με φωτογράφους, καλλιτεχνικούς διευθυντές και μοντέλα, πέρα από τα δεκάδες αφιερώματα, ανθολογίες, δίσκους και βίντεο.
Πολλά από αυτά τα βιβλία έχουν επίσης γίνει δυσεύρετα συλλεκτικά αντικείμενα. Μεταξύ των πλέον περιζήτητων είναι το “The Complete Pirelli Calendar Book” που κυκλοφόρησε το 1975 από την Pan Books (με πρόλογο του David Niven) και αρκετές εκδόσεις (’88, ’89 και ’93) του “The Pirelli Calendar Album” που εκδόθηκε από την Pavillon Books και επιμελήθηκε ο πρώτος καλλιτεχνικός διευθυντής του Ημερολογίου, Derek Forsyth.
Στην Ιταλία, η πλούσια βιβλιογραφία για το Ημερολόγιο Pirelli περιλαμβάνει πολλά βιβλία που έχουν εκδοθεί από την Rizzoli, μεταξύ των οποίων αξιοσημείωτη είναι ολόκληρη η συλλογή που εκδόθηκε το 1997 και 1998 με κείμενα των Italo Zannier και Guido Vergani, “the Cal dagli anni Sessanta al Duemila” με κείμενα της Laura Laurenzi και το πιο πρόσφατο “40 Pirelli Cal” που δημοσιεύτηκε το 2004 με πρόλογο από τον Francesco Negri Arnoldi. Μεταξύ των άλλων εκδόσεων, ξεχωρίζει η συλλογή 5 τόμων που συνόδευε το Corriere della Sera στα τέλη του 2006. Μία πλήρης συλλογή, “the Pirelli calendar 1964-2007”, με κείμενα των Edmondo Berselli και Francesco Negri Arnoldi, που δημοσιεύτηκε από τη Mondadori το 2007, καθώς και σε διάφορες ξένες συν-εκδόσεις, όπως μερικά από τα παραπάνω βιβλία.
Εκθέσεις και Εκδηλώσεις
Σε πολλές χώρες, το Ημερολόγιο Pirelli ήταν επίσης αντικείμενο εκθέσεων, εκδηλώσεων, παρουσιάσεων στο κοινό και διαλέξεων σε πανεπιστημιακές διαλέξεις πάνω στη φωτογραφία, τη γραφιστική και τη σχεδίαση. Για πολύ καιρό, στο Victoria & Albert Museum ένας χώρος ήταν αφιερωμένος σε μερικά από τα πιο διάσημα σκηνικά και κοστούμια του “The Cal”™. Η σημαντικότερη αναδρομική έκθεση, που έστησε ο αρχιτέκτονας Gae Aulenti, εγκαινιάστηκε το Φεβρουάριο του 1997 στη Βενετία (Palazzo Grassi) και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο Μιλάνο (Palazzo Reale) και τη Γένουα (Palazzo Ducale). Από εκεί, η έκθεση ταξίδεψε σε τρεις ηπείρους, κάνοντας στάση σε Μόντε Κάρλο (Casinò), Βρυξέλες (Musées Royaux d’Art et d’Histoire), Παρίσι (Carrousel du Louvre, Δεκέμβριο 1998), Μπουένος Άιρες (Palais de Glace), Σαο Πάολο, Brazil (MASP) Τόκιο (2001), Μόσχα (Mali Manage, 2005) και Βερολίνο (Berlinische Galerie, 2006). Βραδινές εκδηλώσεις αφιερωμένες στην έκθεση οργανώθηκαν στην Tony Shafrazi Gallery (10 Φεβρουαρίου 2005) στη Νέα Υόρκη και στο Guggenheim Museum (27 Απριλίου 2007), ενώ για την παρουσίαση του ντοκιμαντέρ για το Ημερολόγιο Pirelli που δημιούργησε η Dominique Miceli για το Paris Premiere, πραγματοποιήθηκε γκαλά στο Petit Palais στο Παρίσι (Οκτώβριος 2010).
Από το 2006, η Pirelli διοργανώνει μία ετήσια έκθεση για το ημερολόγιο στο House of Photography στη Μόσχα. Τέλος, φωτογραφίες του Ημερολογίου Pirelli συχνά φιλοξενούνται σε προσωπικές εκθέσεις φωτογράφων που έχουν επιμεληθεί το Ημερολόγιο τα προηγούμενα χρόνια.
Συλλεκτικές & Φιλανθρωπικές Δημοπρασίες
Αν και το Ημερολόγιο ποτέ δεν πουλήθηκε από την Pirelli, έχει τροφοδοτήσει μία ακμάζουσα αγορά ανταλλαγών και πωλήσεων μεταξύ συλλεκτών και οπαδών με εκτιμήσεις που φτάνουν τα δεκάδες χιλιάδες ευρώ, ανάλογα με τη χρονιά (και τον φωτογράφο) καθώς και τη συντήρησή του. Επί χρόνια, η Sunday Times δημοσίευε κάθε τόσο ένα ‘χρηματιστήριο αξιών’ για το Cal στο οποίο περιλαμβάνονται οι πιο σπάνιες εκδόσεις.
Περιστασιακά για φιλανθρωπικούς σκοπούς, η Pirelli έχει προσφέρει αντίτυπα του “The Cal”™ με ικανοποιητική επιτυχία. Το 1975 δόθηκαν προς δημοπράτηση τα δέκα πρώτα Ημερολόγια μέσω του Οίκου Christies στο Λονδίνο, με τον πλειοδότη να προσφέρει δυο χιλιάδες λίρες, ξεπερνώντας την τιμή ενός πίνακα του Andy Warhol που πουλήθηκε στην ίδια δημοπρασία.
Από τότε, το Pirelli Cal έχει βοηθήσει στη χρηματοδότηση πολυάριθμων κοινωνικού χαρακτήρα πρωτοβουλιών μέσα από δημοπρασίες, με τα αντίτυπα του Cal να προσφέρονται σαν βραβεία σε φιλανθρωπικούς εράνους.
ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ PIRELLI: ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΙ, ΤΟΠΟΘΕΣΙΕΣ ΚΑΙ ΜΟΝΤΕΛΑ
1964 Robert Freeman στη Majorca, Ισπανία
Jane Lumb, Sonny Freeman Drane, Marisa Forsyth
1965 Brian Duffy στο Monaco και την Côte d’Azur, Νότια Γαλλία
Pauline Dukes, Annabella, Virginia, Pauline Stone, Jeannette Harding
1966 Peter Knapp στο Al Hoceima, Μαρόκο
Peter Knapp, Shirley Ann, Sue
1967 δεν δημοσιεύτηκε
1968 Harri Peccinotti στην Djerba, Τυνησία
Ulla Randall, Elisa Ngai, Pat Booth, Jill La Tour
1969 Harri Peccinotti in Big Sur, Καλιφόρνια
1970 Francis Giacobetti στο Paradise Island, Μπαχάμες
Alexandra Bastedo, Anak, Pegga, Paula Martine
1971 Francis Giacobetti στη Jamaica, Μεγάλες Αντίλλες
Caileen Bell, Angela McDonald, Kate Howard, Christine Townson, Gail Allen
1972 Sarah Moon στη Villa Les Tilleuls, Παρίσι
Suzanne Moncurr, Mick Lindburg, Boni Pfeifer, Inger Hammer, Magritt Rahn, Barbara Trenthan
1973 Brian Duffy στο London, Αγγλία
Erica Creer, Sue Paul, Nicki Howorth, Kubi, Nicky Allen, Jane Lumb, Kate Howard, Vida, Penny Steel, Kari Ann, Elizabeth, Vicky Wilks
1974 Hans Feurer στις Seychelles, Αφρική
Eva Nielson, Kim, Marana, Chichinou, Kathy Cochaux
1975 – 1983 δεν δημοσιεύτηκε
1984 Uwe Ommer στις Bahamas, Κεντρική Αμερική
Angie Layne, Suzy-Ann Watkins, Jane Wood, Julie Martin
1985 Norman Parkinson στο Edinburgh, Σκοτία
Anna, Cecilia, Iman, Lena, Sherry
1986 Bert Stern στο Cotswolds, Αγγλία
Julia Boleno, Jane Harwood, Louise King, Deborah Leng, Suzy Yeo, Beth Toussaint, Gloria, Joni Flyn, Caroline Hallett, Samantha, Juliet, Clare Macnamara
1987 Terence Donovan στο Bath, Αγγλία
Ione Brown, Colette Brown, Naomi Campbell, Gillian De Turville, Waris Dirie
1988 Barry Lategan στο London, Αγγλία
Hugo Bregman, Briony Brind, Victoria Dyer, Nicola Keen, Kim Lonsdale, Sharon MacGorian, Naomi Sorkin, Carol Straker
1989 Joyce Tennyson στα Polaroid Studios, Νέα Υόρκη
Lisa Whiting, Nicky Nagel, Dannielle Scott, Brigitte Luzar, Gilda Meyer-Nichof, Kathryn Bishop, Susan Allcorn, Susan Waseen, Rosemarie Griego, Akura Wall, Gretchen Heichholz, Rebecca Glen
1990 Arthur Elgort στη Seville, Ισπανία
Laure Bogeart, Laurie Bernhardt, Christina Cadiz, Anna Klevhag, Florence Poretti, Debrah Saron
1991 Clive Arrowsmith στη Γαλλία
Alison Fitzpatrick, Lynne Koester, Monika Kassner, Paola Siero, Nancy Liu, Katherina Trug, Jackie Old Coyote, Tracy Hudson, Rachel Boss, Carole Jimenez, Saskia Van Der Waarde, Rina Lucarelli, Susie Hardie-Bick
1992 Clive Arrowsmith στην Almería, Ισπανία
Alison Fitzpatrick, Julienne Davis, Judi Taylor
1993 John Claridge στις Seychelles, Αφρική
Christina Estrada, Barbara Moors, Claudie
1994 Herb Ritts στο Paradise Island, Μπαχάμες
Karen Alexander, Helena Christensen, Cindy Crawford, Kate Moss
1995 Richard Avedon στη New York, ΗΠΑ
Nadja Auermann, Farrah Summerford, Naomi Campbell, Christy Turlington
1996 Peter Lindberg στο El Mirage, California, ΗΠΑ
Eva Herzigova, Natassja Kinski, Kristen McMenamy, Navia, Carre Otis, Tatjanna Patitz
1997 Richard Avedon στη New York, ΗΠΑ
Honor Fraser, Ling, Cordula, Sophie Patitz, Ines Sastre, Waris Dirie, Anna Klevhag, Monica Bellucci, Gisele, Kristina, Tatiana, Irina, Jenny Shimizu, Marie Sophie, Brandy , Julia Ortiz, Nikki Uberti
1998 Bruce Weber στο Miami, ΗΠΑ
Tanga Moreau, Stella Tenant, Milla Jovovich, Charolyn Murphy, Eva Herzigova, Patricia Arquette, Shalom Harlow, Kristy Hume, Elaine Irwin Mellencamp, Georgina Grenville, Kiara, Rachel Roberts, Daryl Hannah. Guests: Dermot Mulroney, Fred Ward, Ewan Mc Gregor, Dan O’Brien, BB King, Sonny Rollins, Bono, Paul Cadmus, Francesco Clemente, John Malkovich, Kelly Slater, Kris Kristofferson, Robert Mitchum.
1999 Herb Ritts στο Los Angeles, ΗΠΑ
Chandra North, Sophie Dahl, Karen Elson, Michele Hicks, Carolyn Murphy, Shirley Mallmann, Laetitia Casta, Audrey Marnay, Elsa Benitez, Bridget Hall, Angela Lindvall, Alek Wek
2000 Annie Leibovitz στο Rhinebeck, New York, ΗΠΑ
Lauren Grant, June Omura, Mireille Radwan-Dana, Laetitia Casta, Alek Wek, Julie Worden, Jacqui Agyepong, Marjorie Folkman
2001 Mario Testino στη Naples, Ιταλία
Gisele Bundchen, Aurelie Claudel, Karen Elson, Rhea Durham, Marianna Weickert, Fernanda Tavares, Angela Lindvall, Ana Claudia Michael, Liisa Winkler, Noemi Lenoir, Frankie Rayder, Carmen Kass
2002 Peter Lindbergh στο Los Angeles, ΗΠΑ
Lauren Bush, Erika Christensen, Amy Smart, Bridget Moynahan, James King, Shannyn Sossamon, Selma Blair, Kiera Chaplin, Brittany Murphy, Monet Mazur, Rachel Leigh Cook, Mena Suvari, Julia Stiles
2003 Bruce Weber στο Cilento και Paestum, Ιταλία
Jessica Miller, Lisa Steiffert, Heidi Klum, Isabeli Fontana, Mariacarla Boscono, Natalia Vodianova, Karolina Kurkova, Sienna Miller, Alessandra Ambrosio, Rania Raslan, Bridget Hall, Sophie Dahl, Eva Riccobono, Yamila Diaz-Rahi, Filippa Hamilton, Valentina Stilla, Enrico Lo Verso, Alessandro Gassman, Tomasino Ganesh, Marcelo Boldrini, Jak Krauszer, Stephan Ferrara, Ajay Lamas
2004 Nick Knight στο London, Αγγλία
Adina Fohlin, Amanda Moore, Jessica Miller, Natalia Vodianova, Karolina Kurkova, Mariacarla Boscono, Esther de Jong, Frankie Rayder, Liberty Ross, Dewi Driegen, Ai Tominaga, Pollyanna McIntosh, Alek Wek
2005 Patrick Demarchelier στο Rio de Janeiro, Βραζιλία
Adriana Lima, Julia Stegner, Michelle Buswell, Erin Wasson, Marija Vujovic, Fillipa Hamilton, Liliane Ferrarezi, Valentina, Diana Dondoe, Isabeli Fontana, Naomi Campbell
2006 Mert and Marcus στο Cap d’Antibes, Γαλλία
Jennifer Lopez, Gisele Bundchen, Guinevere Van Seenus, Kate Moss, Karen Elson, Natalia Vodianova
2007 Inez and Vinoodh στην California
Sophia Loren, Penelope Cruz, Lou Doillon, Naomi Watts, Hilary Swank
2008 Patrick Demarchelier στη Shanghai, Κίνα
Maggie Cheung, Agyness Deane, Lily Donaldson, Du Juan, Doutzen Kroes, Catherine Mc Neil, Mo Wan Dan, Sasha Pivovarova, Coco Rocha, Caroline Trentini, Gemma Ward
2009 Peter Beard στη Abu Camp/Jack’s Camp, Μποτσουάνα
Daria Werbowy, Emanuela De Paula, Isabeli Fontana, Lara Stone, Rianne Ten Haken, Malgosia Bela, Mariacarla Boscono
2010 Terry Richardson στη Bahia, Βραζιλία
Daisy Lowe, Georgina Stojiljokovic, Rosie Huntington, Eniko Mihalik, Catherine McNeil, Ana Beatriz, Abbey Lee Kershaw, Marloes Horst, Lily Cole, Miranda Kerr, Gracie Carvalho
2011 Karl Lagerfeld στο Paris, Γαλλία
Bianca Balti, Eliza Sednaoui, Freja Beha Erichsen, Isabeli Fontana, Magdalena Frackowiak, Anja Rubik, Abbey Lee Kershaw, Lakshmi Menon, Heidi Mount, Erin Wasson, Natasha Poly, Lara Stone, Daria Werbowy, Iris Strubegger, Jeneil Williams, Baptiste Giabiconi, Sebastian Jondeau, Brad Kroenig, Garrett Negg, Jake Davis
2012 Mario Sorrenti in Murtoli, Corsica
Isabeli Fontana, Natasha Poly, Saskia De Brauw, Lara Stone, Joan Small, Guinevere Van Seenus, Malgosia Bela, Edita Vilkevictiute, Kate Moss, Milla Jovovich, Margareth Made, Rinko Kikuchi
2013 Steve McCurry στο Rio de Janeiro, Βραζιλία
Isabeli Fontana, Adriana Lima, Sonia Braga, Marisa Monte, Elisa Sednoui, Petra Nemcova, Hanna Ben Abdesslem, Liya Kebede, Karlie Kloss, Kyleigh Kuhn, Summer Rayne Oakes
2014 Εορτασμός της 50ής επετείου του Ημερολογίου στο Μιλάνο
1986 ημερολόγιο του Helmut Newton, στο Montecarlo και Chianti
Antonia Dell’Atte, Susie Bick, Betty Prado
PIRELLI ΚΑΙ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ: ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΧΡΟΝΟΛΟΓΕΙΤΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ 140 ΧΡΟΝΙΑ
Πάνω από 140 χρόνια, η επιχειρηματική κουλτούρα της Pirelli βασίζεται στην υποστήριξη της επιστημονικής και τεχνολογικής έρευνας και των ανθρωπιστικών δράσεων, στο διάλογο ανάμεσα σε διαφορετικές κουλτούρες και στη συνεχή φροντίδα για τη χώρα και την κοινότητά μας. Τα τελευταία χρόνια, η σχέση μεταξύ της Pirelli και της καινοτομίας στην έρευνα και την τέχνη έχει λάβει υλική υπόσταση με τη δημιουργία δύο συμπληρωματικών μεταξύ τους πολιτιστικών ιδρυμάτων: το Ίδρυμα Pirelli και το HangarBicocca. Αυτά αντιπροσωπεύουν την επιθυμία της Pirelli να διατηρήσει και να προωθήσει αφενός την ιστορία και την κουλτούρα της, και αφετέρου τους ανοιχτούς της ορίζοντες σε νέους τρόπους έκφρασης.
Η δέσμευση της Pirelli στην υποστήριξη του πολιτισμού και της τέχνης στην Ιταλία επιβεβαιώνεται περαιτέρω από τη συνεργασία της με ιδρύματα όπως το Pinacoteca di Brera και το Fondo Ambiente Italiano (FAI – το Ιταλικό Ταμείο για το Περιβάλλον), και στο χώρο της μουσικής και του θεάτρου από την υποστήριξή της στο Teatro Franco Parenti, το Piccolo Teatro di Milano, και την Ιταλική Ορχήστρα Μουσικής Δωματίου υπό τον Salvatore Accardo.
Αυτή η ισχυρή σχέση με πολιτιστικά ιδρύματα είναι επίσης εμφανής σε άλλες χώρες όπου η Pirelli έχει έντονη παρουσία: στη Βραζιλία για παράδειγμα, όπου επί είκοσι χρόνια η εταιρία συνεργάζεται στα πλαίσια της φωτογραφικής συλλογής Pirelli-MASP με το São Paulo Museum of Art.
Η περιοχή Bicocca
Η μεταμόρφωση της περιοχής Bicocca από βιομηχανικό κόμβο σε χώρο έρευνας και γνώσης αποτελεί απόδειξη της αλλαγής των δεδομένων της Ιταλικής κοινωνίας. Εδώ είναι ιδιαίτερα εμφανής η φροντίδα και επένδυση της Pirelli στη χώρα και την κουλτούρα μας.
Από τα Κεντρικά Γραφεία της Pirelli Headquarters και Bicocca degli Arcimboldi μέχρι το Ίδρυμα Pirelli και το HangarBicocca, η περιοχή Bicocca φιλοξενεί τα ορόσημα και σημεία της πόλης που μεταφέρουν ιστορίες αιώνων και σήμερα βοηθούν στο να αποκτήσει η περιοχή νέα ταυτότητα, με θετικές αλλαγές στον τρόπο χρήσης της και αντίληψης από τους κατοίκους της.
Τα κεντρικά γραφεία της Pirelli
Μετά από δημόσιο διαγωνισμό που προκηρύχθηκε το 1989, η σχεδίαση των νέων Κεντρικών Γραφείων της Pirelli ανατέθηκε στο Vittorio Gregotti. Στο κέντρο του κτιρίου ο αρχιτέκτονας επέλεξε να διατηρήσει τον εντυπωσιακό πύργο ψύξης, που κατασκευάστηκε για την ψύξη νερού το 1950, ένα υπερβολικό γεωμετρικό σχήμα διαμέτρου 32 m στη βάση και 22 στην κορυφή, με το ύψος να φτάνει στα 46 m.
Το κτίριο των Κεντρικών Γραφείων, που ολοκληρώθηκε τον Αύγουστο του 2003, είναι ένας μεγάλος κύβος, 50 m x 50 m, με τα γραφεία στην περίμετρό του να κατανέμονται σε δέκα ορόφους και εναέριες γέφυρες να τα συνδέουν με αίθουσες συναντήσεων. Το ισόγειο του πύργου φιλοξενεί ένα αμφιθέατρο 350-θέσεων, και στην οροφή του είναι η στρογγυλή πλατφόρμα του ελικοδρομίου.
Ο πύργος ψύξης είναι το σημαντικότερο κτίριο στην περιοχή, το επίκεντρο της Bicocca και σύμβολο της μεταμόρφωσης της γειτονιάς.
Bicocca degli Arcimboldi
Η περιοχή βρίσκεται στα βορειοανατολικά προάστια του Μιλάνου και παίρνει το όνομά της από την Bicocca degli Arcimboldi, μία εξοχική κατοικία του 15ου αιώνα χτισμένη για την οικογένεια Arcimboldi της Μιλανέζικης αριστοκρατίας, που τη χρησιμοποιούσε για τις διακοπές και το κυνήγι (villa of delights). Η Bicocca που κατασκευάστηκε το 1450 σε μία περιοχή που τότε ήταν εξοχή, είναι ένα μεγάλο ορθογώνιο, διώροφο κτίριο και παράδειγμα αγροτικών κατοικιών της εποχής.
Αφού πέρασε από τα χέρια διαπρεπών οικογενειών του Μιλάνο, το 1917 η Bicocca degli Arcimboldi περιήλθε στην ιδιοκτησία της Pirelli.
Στις αρχές του 21ου αιώνα, λειτουργούσε σαν αποθήκη για τη φύλαξη αγροτικού εξοπλισμού. Αφού ξεκίνησαν οι πρώτες εργασίες αποκατάστασης το 1910, η Pirelli την ανασχεδίασε για χρήση υπαίθριου σχολείου για τα παιδιά των μητέρων εργαζομένων, καθώς και σαν οικοτροφείο για ορφανά παιδιά από τον πόλεμο και οίκος τυφλών για θύματα του Οθωμανικού πολέμου το 1910-11. Από το 1920 μερικές από τις αίθουσες χρησιμοποιήθηκαν για το Μουσείο Ιστορίας της εταιρίας, ενώ την περίοδο πριν από το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο το κτίριο έγινε νηπιαγωγείο για τα παιδιά των υπαλλήλων.
Διάφορες εργασίες αποκατάστασης έγιναν το 1933, 1947 και κυρίως το 1953: από εκείνη τη χρονιά το κτίριο αποτέλεσε τόπο διεξαγωγής ιδιωτικών εκδηλώσεων και συναντήσεων για το Pirelli Group.
Μέσα στη γειτονιά της Pirelli, η Bicocca degli Arcimboldi είναι τώρα από τα καλύτερα συντηρημένα παραδείγματα Λομβαρδικής αρχιτεκτονικής του 15ου αιώνα. Οι εργασίες αναστήλωσης του 1994-96 έφεραν στο φως τις πρώτες διακοσμήσεις: ιδιαίτερης σημασίας είναι οι τοιχογραφίες, χαρακτηριστικές σε βίλες και παλάτια του 15ου αιώνα στη Λομβαρδία, με τα σχέδια να περιλαμβάνουν φτερά από παγώνια και λόγχες ή ρομβοειδή σχήματα από φύλλα φοίνικα όπως αυτά στον ευρύχωρο χώρο εισόδου. Το μοτίβο του ήλιου που επαναλαμβάνεται αρκετές φορές στο ισόγειο και στον πρώτο όροφο, εναλλάξ με αστέρια και γεωμετρικά σχήματα είναι ένα ακόμα τυπικό στοιχείο Λομβαρδικής διακόσμησης.
Η αίθουσα με τις σημαντικότερες νωπογραφίες, γνωστή σαν “Sala delle Dame”, βρίσκεται στον πρώτο όροφο και παρουσιάζει ομάδες γυναικών, προφανώς μέλη της οικογένειας Arcimboldi, σε στιγμές της καθημερινής ζωής τους.
Η βίλλα αποτελεί σαφές παράδειγμα του είδους της κοινωνικής ζωής το 15ο αιώνα και είναι ένα από τα σπάνια παραδείγματα αγροτικής αρχιτεκτονικής της εποχής που φτάνει μέχρι τις ημέρες μας.
Το Ίδρυμα Pirelli
Το Pirelli Foundation (Ίδρυμα Pirelli) βρίσκεται στο “Fabbricato 134”, ένα κτίριο της δεκαετίας του 1930 που διατηρεί την ιδιαίτερη γοητεία της βιομηχανικής αρχιτεκτονικής του διάσημου Μιλανέζικου εργοστασίου Milanese, της καρδιάς της Pirelli από το 1908 και μετά.
Το Ίδρυμα ιδρύθηκε το 2009, και στόχοι του ήταν η διατήρηση των στοιχείων της εταιρίας και η προώθηση της εταιρικής της κουλτούρας μέσα από δραστηριότητες όπως εκθέσεις, συνέδρια και συνεργατικά projects με άλλα πολιτιστικά ινστιτούτα.
Το κτίριο του Ιδρύματος Pirelli φιλοξενεί τα Αρχεία, που αντιστοιχούν σε πάνω από τρία χιλιόμετρα εγγράφων που έχουν αποκατασταθεί προοδευτικά ώστε να διατίθενται σε ερευνητές και κοινό. Τα Αρχεία, που διευρύνονται συνεχώς με την πάροδο του χρόνου, περιλαμβάνουν χιλιάδες έργα σημαντικών φωτογράφων που έχουν δουλέψει για την Pirelli στο παρελθόν, όπως οι Federico Patellani, Ugo Mulas, Arno Hammacher, Gabriele Basilico και Falcio Roiter. Εκατοντάδες πρωτότυπα σχέδια και αφίσες υπογεγραμμένα από τους πιο διάσημους εικαστικούς καλλιτέχνες, όπως οι Riccardo Manzi, Bruno Munari, Bob Noorda, και Armando Testa. Πάνω από 300 ταινίες σε κινηματογραφικό καρέ και μαγνητικά μέσα από το 1912 μέχρι σήμερα, από σκηνοθέτες και δημοσιογράφους που αργότερα έγιναν διάσημοι (η ταινία 1985 “La fabbrica sospesa” από το νεαρό Silvio Soldini είναι ένα τέτοιο παράδειγμα).
Το Ίδρυμα Pirelli Foundation έχει επίσης ένα μεγάλο πρωτότυπο πίνακα του καλλιτέχνη Renato Guttuso, τον οποίο έκανε για λογαριασμό της Pirelli στα πλαίσια της 1961 International Expo στο Τορίνο. Ο πίνακας, που αποκαταστήθηκε πρόσφατα αποτέλεσε τη βάση για το μωσαϊκό “La Ricerca Scientifica” που τώρα καταλαμβάνει έναν ολόκληρο τοίχο της βιβλιοθήκης στον πρώτο όροφο του κτιρίου.
Αυτή τη στιγμή, στο Ίδρυμα Pirelli φιλοξενείται η έκθεση “Pirelli e l’Italia in movimento. Ricerca e tecnologia, il Cinturato conquista i mercati del mondo” (Pirelli και Ιταλία εν κινήσει. Έρευνα και Τεχνολογία, το Cinturato κατακτά τις παγκόσμιες αγορές). Με σημείο εκκίνησης τη διάσημη διαφημιστική καμπάνια του Pino Tovaglia το 1968 για το ελαστικό ράντιαλ Pirelli Cinturato, η έκθεση παρουσιάζει ένα πανόραμα της Ιταλικής κοινωνίας την εποχή των sixties, απεικονίζοντας τις σημαντικότερες αλλαγές, μεταξύ των οποίων και η δυνατότητα όλων να κινούνται και να ταξιδεύουν. Στην έκθεση, το κοινό έχει την ευκαιρία να δει μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα, πρόσφατα αποκατεστημένα υλικά από τα Αρχεία, με μία συλλογή φωτογραφιών, πρωτότυπων σχεδίων, ταινιών και μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα άρθρα που έχουν δημοσιευτεί στο περιοδικό “Pirelli”.
HangarBicocca
Το HangarBicocca που δημιουργήθηκε από τη μετατροπή ενός πρώην βιομηχανικού χώρου, των συνεργείων Ansaldo-Breda, αντικατοπτρίζει την αστική μεταμόρφωση ολόκληρης της περιοχής που κάποτε φιλοξενούσε πολλά εργοστάσια ανάμεσα στα οποία και της Pirelli. Το 2004 μετατράπηκε σε εκθεσιακό χώρο και σήμερα το HangarBicocca προορίζεται για τη δημιουργία, έκθεση και προώθηση της σύγχρονης τέχνης.
Το HangarBicocca Foundation, του οποίου η Pirelli είναι ιδρυτικό μέλος και υπεύθυνη προώθησης, ανανεώθηκε τον Απρίλιο του 2012 με ένα σχέδιο ανακαίνισης των χώρων και συνολική αναθεώρηση του πολιτιστικού project: σήμερα, τα 15.000 τετραγωνικά μέτρα του HangarBicocca απαρτίζουν έναν από τους σημαντικότερους εκθεσιακούς χώρους για την παρουσίαση της σύγχρονης τέχνης και μοναδικό πολιτιστικό ίδρυμα του είδους. Στην καρδιά του project βρίσκεται ένα πρωτοφανές διεθνές πρόγραμμα, δωρεάν είσοδος σε όλες τις δραστηριότητες, συνεχής προσοχή στο κοινό και αδιάλειπτος διάλογος με τη περιοχή.
Τους τελευταίους 18 μήνες, χάρη σε ένα καλλιτεχνικό πρόγραμμα με εκθέσεις υψηλού προφίλ των Yervant Gianikian και Angela Ricci Lucchi, Hans Peter Feldman, Wilfredo Prieto, Ilya και Emilia Kabakov, Carsten Nicolai, Tomas Saraceno, Apichatpong Weerasethakul, Mike Kelley και Ragnar Kjartansson, το HangarBicocca έχει υποδεχτεί πάνω από 240.000 επισκέπτες, μεταξύ των οποίων φίλοι της σύγχρονης τέχνης από την Ιταλία και το εξωτερικό, οικογένειες και μαθητές.
Το πρόγραμμα για τη διετή περίοδο 2013-2015, το οποίο εμπνεύστηκε ο Καλλιτεχνικός Σύμβουλος Vicente Todolí, πρώην διευθυντής της Tate Modern του Λονδίνου στο διάστημα 2003 – 2010, μαζί με την έφορο Andrea Lissoni, περιλαμβάνει μία σειρά εκθέσεων που παρουσιάζονται για πρώτη φορά από μερικούς από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες των σύγχρονων δεκαετιών όπως οι Dieter & Björn Roth, Micol Assaël, Cildo Meireles, João Maria Gusmão & Pedro Paiva, Joan Jonas, Céline Condorelli, Juan Muñoz, και Damián Ortega. Οι εκθέσεις του HangarBicocca, που χαρακτηρίζονται από τη μοναδικότητα με την οποία εντάσσονται στους επιβλητικούς χώρους, και προσφέρουν μία μοναδική ευκαιρία για να ενημερωθεί κάποιος σε βάθος σε σχέση με τη δουλειά και τα σημαντικότερα έργα καλλιτεχνών που κυριάρχησαν στην παγκόσμια σκηνή.
Τέλος, οι δραστηριότητες για το κοινό, τους νέους, τα σχολεία και τους φοιτητές του πανεπιστημίου αποτελούν θεμελιώδες τμήμα του HangarBicocca project. Τα διάφορα προγράμματα – HB Kids, HB School, HB Tour, οργανωμένες ξεναγήσεις και προβολή ταινιών επιλεγμένων από τους καλλιτέχνες – δημιουργούν ένα χώρο δωρεάν εκδηλώσεων υψηλής ποιότητας που επιτρέπει την εμπλοκή του κοινού και την ουσιαστική συμμετοχή του στη ζωή του ιδρύματος.
Χάρη στην παρουσία άνω των 7.000 παιδιών και νέων ατόμων και 3.600 μαθητών από σχολεία σε κάθε πρόγραμμα, το HangarBicocca σήμερα δεν είναι απλά ένας εκθεσιακός χώρος αλλά ένα ίδρυμα που έχει καταστήσει τη διάδοση του πολιτισμού ένα από τα πιο σημαντικά του πλεονεκτήματα.
Τα Seven Heavenly Palaces του Anselm Kiefer
Η εγκατάσταση “I Sette Palazzi Celesti” που δημιουργήθηκε ειδικά για τα εγκαίνια του HangarBicocca το 2004, παίρνει το όνομά της από τα Παλάτια που περιγράφονται στο αρχαίο Εβραϊκό χειρόγραφο Sefer Hechalot – το “Book of Palaces”, που χρονολογείται από τον 4ο και 5ο αιώνα – το οποίο αφηγείται την ιστορία του συμβολικού δρόμου της πνευματικής μύησης για τον άνθρωπο που θέλει συναντήσει το Θεό.
Παρά το πνευματικό θέμα με οποίο είναι συνδεδεμένο το Kabbalah, ο Kiefer επέλεξε να χρησιμοποιήσει βιομηχανικά υλικά και τεχνικές: οι επτά πύργοι – ο καθένας από τους οποίους ζυγίζει 90 τόνους, με ύψη από 14 έως 18 m – είναι κατασκευασμένοι από μπετόν, και τα δομικά μπλοκ κατασκευάζονται από κοντέινερ που χρησιμοποιούνται για τις μεταφορές φορτίων.
Τα Seven Heavenly Palaces αντιπροσωπεύουν το αποκορύφωμα του έργου του καλλιτέχνη και συνθέτουν τα κύρια θέματά του, δίνοντας υλική μορφή σε μια απόκοσμη διάσταση: είναι η ερμηνεία μιας αρχαίας (Ιουδαϊκής) θρησκείας και ταυτόχρονα μία μεταφορική απεικόνιση της κρίσης της Δύσης μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς και η ‘αρχαιολογία ενός πιθανού μέλλοντος’ από το οποίο ο καλλιτέχνης μας καλεί να παρατηρήσουμε τα ‘ερείπια του σήμερα’.
Καθένα από τα “Seven Heavenly Palaces” έχει δομικά στοιχεία που αποτελούν την τελική πινελιά και διαφορετικές διακοσμητικές λεπτομέρειες ανάλογα με το θέμα του κάθε πύργου.
Islands, από τους Dieter και Bjorn Roth
Η έκθεση ανθολογίας των Dieter και Bjorn Roth, Islands (Νήσοι), εκτίθεται στο HangarBicocca από τις 6 Νοεμβρίου 2013 έως τις 9 Φεβρουαρίου 2014, και την επιμέλεια έχει ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής Vicente Todolí.
Για πρώτη φορά στην Ιταλία, παρουσιάζονται πάνω από 100 έργα του Dieter Roth (Hannover 1930 – Basel 1998), μια προεξέχουσα μορφή της διεθνούς σκηνής των τελευταίων 50 ετών. Η συλλογή δημιουργήθηκε σε συνεργασία με τον υιό του Björn. Η διάδραση των εντυπωσιακών εκθεμάτων με τον πρώην βιομηχανικό χώρο καθιστά μοναδική την όλη έκθεση, ενώ οδηγεί τον επισκέπτη σε ένα πολυδιάστατο και δημιουργικό σύμπαν ενός καλλιτέχνη του οποίου το έργο άλλαξε δραστικά τον τρόπο που βιώνουμε την τέχνη.
Ένα μπαρ (Economy Bar, 2004-2013), πλήρως λειτουργικό και ανοιχτό για το κοινό, που εκτός από το… ταμείο περιλαμβάνει βίντεο, πίνακες, σκίτσα, μουσικά όργανα και τα μπουκάλια από τα οποία σερβίρονται οι πελάτες, καλωσορίζει τους επισκέπτες και τους εμπλέκει στην αδιάλειπτη σχέση μεταξύ καλλιτεχνικής και καθημερινής ζωής, που αποτελεί σημείο κλειδί όλου του έργου του Roth και των συνεργατών του. Αυτή η συνέπεια είναι εμφανής σε όλα τα εκθέματα, όπως το The Floor I (1973-1992) και The Floor II (1977-1998), δύο έργα που αποτελούνται από τα πατώματα των καλλιτεχνικών του στούντιο στην Ισλανδία – μεταμορφωμένα σε αφηρημένες εικόνες – και την New York Kitchen (2013), την πραγματική κουζίνα που χρησιμοποιούσε το προσωπικό του Roth κατά τη δημιουργία μερικών εκ των εκθεμάτων. Η έκθεση επίσης περιλαμβάνει δύο πύργους ύψους άνω των 5 μέτρων: Zuckerturm (Sugar Tower) 1994-2013, και Selbstturm (Self Tower) 1994-2013.
Η πραγματική ζωή και τέχνη αλληλεπιδρούν και συχνά συγχέονται στο μεγάλο έκθεμα Solo Scenes (1997-1998), ένα από τα πιο γνωστά έργα του καλλιτέχνη: 131 οθόνες παρουσιάζουν τρυφερές στιγμές της καθημερινής του ζωής – σαν ένα ανοιχτό ημερολόγιο της τελευταίας του χρονιάς.
Η συλλογή γκραβούρων Piccadillies του Roth απετέλεσε ένα από τα πιο πρωτότυπα και ενδιαφέροντα project, που υλοποιήθηκαν κυρίως μεταξύ 1969 και 1974, ενώ τα Reykjavík Slides (1973-1975 και 1990-1998) αποτελούν μια εκπληκτική καταγραφή της Ισλανδικής πρωτεύουσας με τα πάνω από 30.000 κτίρια έως το 1998.[/accordion]
