Το πρωτάθλημα του 1986 κατέχει αναμφίβολα ξεχωριστή θέση στην ιστορία της F1. Πέρα από την δραματική του εξέλιξη αποτέλεσε και το μεταίχμιο κατά το οποίο αντιλήψεις αλλά και ήρωες του παρελθόντος άρχισαν να αποκαθηλώνονται ενώ νέοι διεκδικητές έκαναν την λιγότερο ή περισσότερο εμφανή είσοδό τους στο στερέωμα της κορωνίδας του μηχανοκίνητου αθλητισμού.
Σε αυτήν τη σεζόν έχουν την απαρχή τους γεγονότα των οποίων η επιρροή θα γινόταν αισθητή βραχυπρόθεσμα, αλλά και γεγονότα των οποίων η σημασία θα γινόταν αντιληπτή αργότερα και μέσα στη δεκαετία του 90. Όπως θα δούμε μέσα από την αναδρομή που ξεκινάει με το σημερινό σημείωμα οι συγκρούσεις που θα δημιουργηθούν κατά τη διάρκεια του πρωταθλήματος θα καθορίσουν εν πολλοίς τις τύχες των πρωταγωνιστών του για το υπόλοιπο της καριέρας τους ενώ στον τεχνικό τομέα θα έχουμε το αποκορύφωμα της εποχής turbo, της τελευταίας ίσως εποχής (προ 2014) που ο κινητήρας ήταν το πιο σημαντικό μέρος ενός μονοθέσιου.
Για να γίνει καλύτερα αντιληπτή η σύγκρουση που θα εκτυλιχθεί κατά τη διάρκεια της σεζόν θα ήταν καλό να επισημάνουμε κάποια πράγματα για τα Grand Prix της Formula 1. Ένα Grand Prix έχει διττή φύση. Είναι κατά ένα μέρος αγώνας αντοχής και κατά ένα άλλο αγώνας ταχύτητας. Στα χρόνια πριν τη θέσπιση των παγκόσμιων πρωταθλημάτων η νίκη ήταν το μόνο που μετρούσε σε έναν αγώνα καθώς το χρηματικό έπαθλο δινόταν στο νικητή του. Οι οδηγοί έδιναν μεγαλύτερη βαρύτητα στη διάσταση της ταχύτητας. Θα έπαιρναν περισσότερα ρίσκα κατά τη διάρκεια του αγώνα, δε θα φοβόντουσαν να μπουν σε μονομαχίες ούτε θα αρκούνταν σε μια δεύτερη θέση.
Με την καθιέρωση της Formula 1 το 1950, το πρεστίζ (και τα χρήματα) της νίκης σε Grand Prix άρχισαν να μετατοπίζονται προς το νικητή του πρωταθλήματος. Συνέπεια αυτού ήταν οι πιο εγκεφαλικοί οδηγοί να αναπτύξουν μια στρατηγική προσέγγιση που θα τους απέφερε τους περισσότερους δυνατούς πόντους σε κάθε αγώνα, χωρίς να ενδιαφέρονται απαραίτητα για τον αριθμό των νικών σε μία χρονιά. Κατά τις δεκαετίες του 50 και του 60 είχαμε αρκετούς τέτοιους οδηγούς που σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό εφάρμοζαν αυτή τη μέθοδο. Εκείνος όμως που την ανήγαγε σε επιστήμη δεν ήταν άλλος από τον μεγάλο Niki Lauda κατά τις δεκαετίες του 70 και του 80.
Υπό αυτό το πρίσμα, λοιπόν και από άποψη οδηγών θα έχουμε τη σύγκρουση δύο «σχολών». Στη μια άκρη θα βρούμε τους Alain Prost και Nelson Piquet. Επίγονοι του Lauda (είχαν υπάρξει και οι δύο teammates άλλωστε του Αυστριακού) και ιδανικοί συνεχιστές της μετρημένης και τεχνικής προσέγγισης του στους αγώνες. Στην άλλη άκρη θα βρούμε τους Ayrton Senna και Nigel Mansell. Οδηγοί που προέτασσαν την ταχύτητα απέναντι στη στρατηγική με έναν τρόπο που μπορεί να φαινόταν παλιομοδίτικος τότε αλλά θα γινόταν πολύ «σύγχρονος» αργότερα καθώς τα Grand Prix λόγω της αλματώδους τεχνολογικής εξέλιξης θα άρχιζαν να μετασχηματίζονται από αγώνες αντοχής σε αγώνες ταχύτητας.
Οι Prost και Piquet ήταν ήδη καταξιωμένοι οδηγοί έχοντας κερδίσει πρωταθλήματα πριν το 1986. Αδιαφιλονίκητος ηγέτης της McLaren από το 1985, ο βραχύσωμος Γάλλος αντιμετώπιζε τις ελεύθερες και κατατακτήριες δοκιμές ως στάδια προετοιμασίας και μόνο για τον αγώνα της Κυριακής. Τελειοποιούσε το set-up του αυτοκινήτου ώστε να πάρει το μέγιστο από τα ελαστικά και τον κινητήρα σε ρυθμίσεις αγώνα. Ο Eddie Cheever, ομόσταβλος του στη Renault το 1983 έλεγε για τον απατηλό ρυθμό του Prost: «Στις κατατακτήριες ποτέ δεν αισθανόσουν την απειλή. Η στιγμή που άρχιζες να φοβάσαι, όμως, τον Prost ήταν μετά το warm-up της Κυριακής, όταν το όνομά του θα εμφανιζόταν στην κορυφή της κατάταξης με ένα χρόνο παρόμοιο με εκείνο των δοκιμαστικών». Ωστόσο δεν είχε τίποτε να ζηλέψει και σε ταχύτητα από οποιονδήποτε πιλότο στην ιστορία του σπορ, όταν το απαιτούσε η στιγμή.
Ο Piquet από την άλλη, που μόλις είχε αφήσει την Brabham ύστερα από 7 χρόνια, αν και όχι το ίδιο ταχύς σε όλους τους τύπους σιρκουί ήξερε πολύ καλά να εκμεταλλεύεται στο μέγιστο βαθμό τα προτερήματά του και να καμουφλάρει ιδανικά τα ελαττώματά του. Η απαράμιλλη αποφασιστικότητα αλλά και η ευφυΐα που επέδειξε σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του τον είχαν καθιερώσει στην κορυφή ενώ ήξερε όσο λίγοι να τοποθετεί το μονοθέσιο του στις μονομαχίες ένας με έναν. Οι πολύ καλές σχέσεις του με τη Honda τον έκαναν να πηγαίνει στη Williams ως ο νούμερο 1 οδηγός, με τον Frank Williams να δηλώνει ότι: «Υπέγραψα με τον καλύτερο οδηγό του κόσμου».
Στην ιστορική ομάδα της Lotus δέσποζε από το 1985 η μορφή του Ayrton Senna. Έχοντας εντυπωσιάσει τους πάντες ήδη από την παρθενική χρονιά του με την Toleman το 1984, είχε κάνει το επόμενο βήμα στην καριέρα του κυριαρχώντας στις κατατακτήριες δοκιμές (7 poles) ενώ είχε πετύχει και τις δύο πρώτες νίκες του (στο βρεγμένο φυσικά) σε Εστορίλ και Σπα. Ήταν, ίσως, ο μόνος ίσως οδηγός μετά τον Gilles Villeneuve που κατόρθωνε να διατηρεί τόσο ψηλά τις στροφές του κινητήρα κατά την είσοδο στις αργές στροφές κρατώντας πατημένο το πεντάλ του συμπλέκτη με το αριστερό ενώ το δεξί ακροβατούσε με heal & toe στα άλλα δύο πεντάλ. Εξαιρετικά δύσκολη τεχνική (ιδίως όταν κάποιος θα πρέπει να το κάνει σε όλον τον αγώνα) που είχε ως μεγάλο της πλεονέκτημα την παράκαμψη του turbo-lag κατά την επιτάχυνση στην έξοδο της στροφής αλλά καταπονούσε απίστευτα τα μηχανικά μέρη.
Λιγότερο ραφιναρισμένος αλλά εξίσου ταχύς ήταν ο teammate του Piquet στη Williams, ο Nigel Mansell. Οδηγός με κορυφαίο car-control, μπορούσε να «μυριστεί» την πρόσφυση σε σημεία που οι περισσότεροι δε θα τολμούσαν να φανταστούν καν. Ατρόμητος και ασυμβίβαστος σε κάθε μονομαχία, ήξερε να φτάνει εύκολα και αμέσως στα όρια της πρόσφυσης έχοντας ωστόσο συχνά μια τάση υπερβολής που τον οδηγούσε σε αρκετά ατυχήματα, πολλά από τα οποία του στέρησαν νίκες ή ακόμη και πρωταθλήματα. Έχοντας κερδίσει τους δύο πρώτους αγώνες του στο τέλος του 1985 ήταν έτοιμος να αντιμετωπίσει οποιονδήποτε αντίπαλο.
Η σύγκρουση των πρωταθλητών (δύο ήδη εστεμμένων και δύο μελλοντικών) όπως θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η σεζόν του 1986 έμελλε να μας χαρίσει μια από τις πιο δραματικές εξελίξεις στην ιστορία του σπορ, με αγώνες-αριστουργήματα οι οποίοι αξίζει να παρακολουθηθούν από κάθε φίλο της Formula 1 ακόμη και σήμερα. Στο επόμενο σημείωμα και πριν περάσουμε στην ανασκόπηση των αγώνων, θα αναφερθούμε στους… «αυτοκινούμενους» πρωταγωνιστές του 1986…
