Λέγεται ότι τα σιρκουί των μεγάλων αγώνων (Μονακό, Ινδιανάπολις και Λε Μαν) έχουν την τάση να «επιλέγουν» εκείνα τον νικητή της κάθε χρονιάς…
Εάν υπάρχει οποιαδήποτε δόση αλήθειας σε αυτό, ο Takuma Sato έπρεπε να δουλέψει πολύ σκληρά σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του για… να κεντρίσει τελικά στον χθεσινό αγώνα το ενδιαφέρον του Indianapolis Motor Speedway. Στην πίστα όπου το 2004 πέτυχε το μοναδικό podium της διόλου ευκαταφρόνητης καριέρας του στη Formula 1, αντιμετώπισε κάθε είδους αντιξοότητα (κάποια στιγμή βρέθηκε 16ος), οδηγώντας ταχύτατα αλλά και συνετά.
Επιβλήθηκε του πολύπειρου Castroneves στην τελική μονομαχία για γίνει ο πρώτος Ασιάτης που κερδίζει το Indy500. Σε έναν αγώνα που, ως είθισται, είχε τα πάντα (μονομαχίες στο όριο, εκπλήξεις και τρομακτικές συγκρούσεις) δικαιωμένος θα πρέπει να αισθάνεται και ο Fernando Alonso. Οδήγησε εκπληκτικά σε όλη τη διάρκεια της διοργάνωσης, βρέθηκε για 27 γύρους στην πρωτοπορία και έδειξε ικανός για τη νίκη μέχρι να τον προδώσει ο κινητήρας της Honda. Κέρδισε όμως τον σεβασμό και τελικά το standing ovation από το εκπληκτικό κοινό του Indy που έφτασε τις 350.000 την ημέρα του αγώνα.
Ο αγώνας ξεκίνησε με τον Dixon (Ganassi-Honda) στην pole να διατηρεί την πρωτοπορία μέχρι τον 5ο γύρο ενώ πίσω του πιο επιθετικός φάνηκε ο Power που ανέβηκε από την ένατη στη δεύτερη θέση. Στον 5ο γύρο ο Kanaan (Ganassi-Honda) βρέθηκε δεύτερος πίσω από τον Dixon για να τον προσπεράσει στον επόμενο γύρο με τους δύο ομόσταβλους να βρίσκονται σε σχηματισμό. Ο Alonso κινούμενος μεθοδικά άρχισε να ανεβαίνει από τον 10ο γύρο για να βρεθεί στην εξάδα κατά τον 19ο. Οι μόνες Chevrolet του top-10 ανάμεσα στις Honda ήταν των Carpenter (3ος) και Power(9ος). Η πλειοψηφία των οδηγών της Penske-Chevrolet (ανάμεσα σε αυτούς και ο Castroneves) βρίσκονταν σε εκείνο τη σημείο κάτω από την 16η θέση. Ο πρώτος γύρος των pit-stops ξεκίνησε με τον Kanaan στον 28ο γύρο, ενώ ο Alonso μπήκε δύο γύρους αργότερα.
Στον 37ο γύρο ήταν η σειρά του Ισπανού να περάσει στην πρωτοπορία με μια πολύ όμορφη κίνηση στον teammate του, Rossi. Στην αρχή του 53ου γύρου οι τρεις πρώτοι (Alonso, Rossi, Sato) οδηγούσαν όλοι Andretti-Honda. Στο σημείο εκείνο και στην 2η στροφή εκτυλίχτηκε το φοβερό ατύχημα ανάμεσα που οδήγησε σε διακοπή έξι γύρους αργότερα. Ο Jay Howard έχασε το μονοθέσιο και χτύπησε στον τοίχο. Καθώς το αυτοκίνητο εκτός ελέγχου γυρνούσε στην αγωνιστική γραμμή βρέθηκε στο δρόμο του pole man Dixon. Ο Νεοζηλανδός δεν πρόλαβε να αντιδράσει και από την πρόσκρουση το μονοθέσιο σηκώθηκε στον αέρα για να προσγειωθεί με τη δεξιά του μεριά (στο ύψος των ψυγείων ευτυχώς) πάνω στην ειδική μπαριέρα ασφαλείας που έχει εγκατασταθεί εδώ και λίγα χρόνια στην πίστα. Πίσω τους βρισκόταν ο Castroneves που πέρασε κυριολεκτικά για χιλιοστά του δευτερολέπτου κάτω από το μονοθέσιο του Dixon ενώ εκείνο προσγειωνόταν. Και οι δύο οδηγοί βγήκαν χωρίς πρόβλημα από τα μονοθέσιά τους.
Με την επανεκκίνηση του αγώνα οι οδηγοί μπήκαν για το δεύτερο γύρο ανεφοδιασμών ενώ στην πρωτοπορία πέρασε ο Rossi και δύο γύρους μετά ο Sato με τον Alonso να υποχωρεί 4ος. Τα μονοθέσια της ομάδας του Michael Andretti συνέχισαν να κυριαρχούν εκμεταλλευόμενα την μεγαλύτερη ισχύ του κινητήρα της Honda με τον Hunter-Reay να περνά στην πρωτοπορία μετά τον τρίτο γύρο ανεφοδιασμών στον 81ο γύρο.
Πιο πίσω όμως ο πολύπειρος τρεις φορές νικητής του αγώνα Helio Castroneves είχε αρχίσει την επίθεσή του. Έχοντας εκτίσει ένα drive-through penalty στον 75ο γύρο και κινούμενος μεθοδικά κατάφερε να περάσει τις Honda για να βρεθεί στην πρωτοπορία στον 96ο γύρο. Στον 136ο γύρο ο πρώτος κινητήρας Honda στο μονοθέσιο του Hunter-Reay θα παρέδιδε το πνεύμα. Ο Alonso είχε ήδη πριν τον 100ο γύρο αναφέρει έναν κραδασμό στο team radio και το αναπόφευκτο θα συνέβαινε στον 179ο γύρο ενώ είχε τελειώσει τα pit-stops του και είχε αρχίσει να πλασάρεται πολύ σωστά για το τελικό στάδιο του αγώνα.
Στην πρωτοπορία είχε περάσει πλέον ο Chilton (επίσης πρώην οδηγός F1) με τους Castroneves και Sato πίσω του. Θα βρισκόταν πρώτος για τους περισσότερους γύρους συνολικά (50) από οποιονδήποτε άλλον, αλλά μετά την επανεκκίνηση λόγω της πολλαπλής σύγκρουσης του 183ου γύρου και παρά τις πολύ σωστές αμυντικές γραμμές του στην πρώτη στροφή, θα υποσκελιζόταν από τον Castroneves στην πίσω ευθεία. Το χαμένο momentum του Βρετανού θα εκμεταλλευόταν ο Sato για να περάσει 2ος και τελικά στην πρώτη θέση με πέντε γύρους να απομένουν. Ο Helio δοκίμασε τα πάντα μέχρι την καρό σημαία, αλλά η ισχύς του Honda και η έξυπνη οδήγηση του Sato σφράγισαν το τελικό αποτέλεσμα.
Ήταν μια πανάξια νίκη για τον συμπαθέστατο Sato (παραλίγο να κερδίσει και το 2012), ένας θρίαμβος για την Andretti-Honda και μια μεγάλη εμφάνιση για τον Alonso που απέδειξε ότι έχει το δυναμικό να επιβληθεί (με λιγότερο από έναν μήνα εμπειρίας) στον δυσκολότερο αγώνα σε οβάλ του κόσμου. Λίγο νωρίτερα στο Μονακό λάμβανε χώρα μια συνάντηση των επικεφαλής της F1, Formula E και WEC με πρωτοβουλία του Jean Todt ώστε οι ημερομηνίες αγώνων των πρωταθλημάτων να μην συμπίπτουν στο μέλλον. Ήρθε μήπως η ώρα του Le Mans;
