Μπορεί να νικήσει κανείς οδηγώντας ο ίδιος ασταμάτητα για 24 ώρες; Να χάσει τη νίκη για μία φωτογραφία; Το Le Mans έχει αναμφισβήτητα πολλές ιστορίες να διηγηθεί.
Από ασύλληπτες νίκες και τεράστιες κόντρες, μέχρι τις πιο μαύρες σελίδες της ιστορίας του μηχανοκίνητου αθλητισμού, οι 24 ώρες του Le Mans περιλαμβάνουν τα πάντα. Ειδικά τις παλαιότερες δεκαετίες, που πρωταρχικό ρόλο έπαιζε η στόφα του οδηγού και όχι η τηλεμετρία, το Circuit de la Sarthe έχει να διηγηθεί πολλές, ενδιαφέρουσες ιστορίες. Ας δούμε, λοιπόν, μερικές από αυτές που έχτισαν το θρύλο γύρω από το όνομά του.
Το κινητό συνεργείο!
Ο ίδιος ο αγώνας, σε μεγάλο βαθμό, δημιουργήθηκε για να διαφημίσει τις αντοχές και την ποιότητα των αυτοκινήτων που θα έπαιρναν μέρος. Και, από την πρώτη κιόλας διοργάνωση, αυτό φάνηκε ξεκάθαρα ότι θα παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο. Στον εναρκτήριο αγώνα, του 1923, νικητές ήταν οι Andre Lagache και Rene Leonard, με μία τρίλιτρη Chenard & Walcker. Αυτός που τράβηξε, ωστόσο, τα βλέμματα ήταν ο John Duff, ο οποίος ήρθε στη Γαλλία για να αγωνιστεί με την Bentley του. Η συγκεκριμένη δεν ήταν απλά η μοναδική ξένη συμμετοχή αλλά και το πιο γρήγορο όχημα στον αγώνα. Μία πέτρα, δυστυχώς, που εκσφενδονίστηκε από το τραχύ, άστρωτο τερέν, τρύπησε το ρεζερβουάρ καυσίμου της Bentley, αφήνοντας τον Duff 6 χιλιόμετρα από τα πιτς. Αποφασισμένος να μην παρατήσει τα όπλα, έτρεξε όλη τη διαδρομή για να ενημερώσει το δεύτερο οδηγό, Franc Clement, ο οποίος με τη σειρά του έκλεψε το ποδήλατο ενός αστυνομικού και οδήγησε ανάποδα την πίστα μέχρι να φτάσει στο ακινητοποιημένο αυτοκίνητο για να το επισκευάσει! Κάποιοι λένε πως χρησιμοποίησε ένα ξύλινο πώμα, ενώ κάποιοι άλλοι ότι έβαλε τσίχλα… Όπως και να έχει, η Bentley ξαναγύρισε στον αγώνα, πέτυχε το απόλυτο ρεκόρ ταχύτητας αλλά είχε ήδη χάσει πολύ πολύτιμο χρόνο, τερματίζοντας τελικά στην τέταρτη θέση.
Ο μοναχικός οδηγός
Σήμερα με τις δυνάμεις που ασκούν στα σώματα των οδηγών τα σύγχρονα πρωτότυπα, κανείς δεν μπορεί να αντέξει για πάνω από 2-3 ώρες οδήγηση. Την δεκαετία του ’50, ωστόσο, υπήρχαν οδηγοί που έβγαζαν όλο το 24ωρο! Το 1950, ο Louis Rosier ξεκινώντας δυναμικά με την Talbot Lago Grand Sport T26 που οδηγούσε, έδειξε από νωρίς ποιος είναι το αφεντικό στο Circuit de la Sarthe. Κατά τη διάρκεια, ωστόσο, του αγώνα και ενώ βρισκόταν πρώτος με 7 γύρους διαφορά από το 2ο, έσπασε μία βαλβίδα στον κινητήρα του, με αποτέλεσμα να χάσει 45 ολόκληρα λεπτά. Ο ίδιος, όμως, δεν το έβαλε κάτω. Ξαναμπήκε στον αγώνα με λύσσα και κατάφερε να καλύψει το χαμένο έδαφος, σπάζοντας για πρώτη φορά το όριο των 100 μιλίων ανά ώρα. Ο δεύτερος οδηγός και γιός του, Jean Louis αποτέλεσε περισσότερο διακοσμητικό στην όλη προσπάθεια, καθώς τον άφησε να οδηγήσει μόλις 30 λεπτά, από όλο το 24ωρο. Ο Louis Rosier γύρισε σπίτι του με το βαρύτιμο έπαθλο και με μία βαθιά χαρακιά στο πρόσωπο, αφού κατά τη διάρκεια της νύχτας συγκρούστηκε με μία κουκουβάγια που του έσπασε όχι μόνο το παρμπρίζ αλλά και τα προστατευτικά γυαλιά που φορούσε…
Οδηγώ και πίνω, πίνω και οδηγώ!
Μία αστοχία της Jaguar, το 1953, να δώσει νούμερο στην C-Type των Tony Rolt και Dunkan Hamilton το οποίο ανήκε σε άλλη συμμετοχή, οδήγησε τους κριτές να ακυρώσουν το συγκεκριμένο αγωνιστικό. Ο team manager της ομάδας, Lofty England, κατάφερε την τελευταία στιγμή να πείσει τους διοργανωτές να τους αφήσουν να συμμετάσχουν, αλλάζοντας νούμερο, γυρνώντας όμως πίσω στα pits ανακάλυψε ότι οι δύο οδηγοί έλειπαν! Αμφότεροι, σίγουροι ότι έχουν αποκλειστεί, κατέληξαν σε μία κοντινή pub, πίνοντας μόνο όπως ένας Άγγλος ξέρει… όταν τους έφεραν πίσω, Κάθε άλλο παρά μπορούσαν να οδηγήσουν. Παρόλα αυτά ξεκίνησαν, με το Θεό βοηθό! Σε ένα από τα pit stop οι μηχανικοί της ομάδας έδωσαν στον Hamilton καφέ, με την ελπίδα να τον συνεφέρουν. Ο ίδιος όμως αρνήθηκε, λέγοντας ότι ο καφές του δημιουργεί ένα τρέμουλο στα χέρια. Αντ’ αυτού, προτίμησε να πιεί Μπράντι! Το τελευταίο, τουλάχιστον, θα πρέπει να βοήθησε κάπως όταν συγκρούστηκε με 130 μ.α.ω. με ένα πουλί, το οποίο έσπασε το μικροσκοπικό παρμπρίζ της C-Type και μαζί και τη μύτη του. Τελικός απολογισμός: Το ζευγάρι των πιωμένων κατόρθωσε να σπάσει το όριο των 100 μιλίων ανά ώρα σε μέση ταχύτητα, κερδίζοντας τελικά και τον τίτλο! Φυσικά, κανένας τους δεν παραδέχτηκε ποτέ ότι είχε πιει…
Χάνοντας τη νίκη για μία φωτογραφία…
Το 1966 ήταν η πρώτη χρονιά από την εποποιία της Ford. Το πάθος των αμερικάνων να υποτάξουν τη Ferrari στο Le Mans ήταν πρωτοφανές. Και το GT40 ήταν το εργαλείο για να πετύχουν το σκοπό τους. Στο τέλος του αγώνα εκείνης της χρονιάς, το αυτοκίνητο με τον αριθμό 2 και οδηγούς τους Ken Miles/ Denis Hulme βρισκόταν ξεκάθαρα στην κεφαλή και τίποτα δεν έδειχνε να αμφισβητεί την κυριαρχία τους. Δεύτερο ήταν ένα ακόμα GT40, με οδηγούς τους Bruce McLaren και Chris Amon. Αυτό η Ford το βρήκε μία καλή ευκαιρία για φωτογράφηση και ζήτησε από τους οδηγούς να τερματίσουν σε σχηματισμό. Έτσι και έγινε, με το νικητή μπροστά και το δεύτερο από πίσω. Μόνο που οι κριτές, στο τέλος της μέρας, είχαν άλλη άποψη. Με δεδομένο ότι το δεύτερο αγωνιστικό ξεκίνησε αρκετά πιο πίσω από το πρώτο, έλαβαν υπόψη τους αυτή τη διαφορά στη γραμμή του τερματισμού. Τα οκτώ μέτρα που τα χώριζαν έδωσαν τελικά τη νίκη στον Bruce McLaren, που δεν μπορούσε να φανταστεί ότι με αυτό τον τρόπο θα στεφόταν νικητής. Όσο για τον Ken Miles, τον καλύτερο άγγλο οδηγό της εποχής, δεν θα κατάφερνε ποτέ να διεκδικήσει άλλη νίκη στο Le Mans. Δύο μήνες μετά βρήκε τραγικό θάνατο στην Καλιφόρνια, δοκιμάζοντας ένα Ford J-Car.
Η σαμπάνια στο podium
Έχετε αναρωτηθεί ποτέ από πού κρατάει το έθιμο στη Formula 1 οι νικητές να ανοίγουν σαμπάνιες και να καταβρέχουν τον κόσμο γύρω τους; Για την απάντηση θα πρέπει να ανατρέξετε στο Le Mans του 1967. Η πανίσχυρη αρμάδα της Ford με το GT40 mk.IV και με οδηγούς τους Dan Gurney και A.J.Foyt είχαν δύσκολη δουλειά απέναντι στις Ferrari αλλά ήταν αποφασισμένοι να κερδίσουν. Από τη δεύτερη ώρα του αγώνα τέθηκαν επί κεφαλής και διατήρησαν τη θέση τους μέχρι την καρό σημαία. Μέσα σε 24 ώρες μετρούσαν, πέρα από τη νίκη, ρεκόρ για τον ταχύτερο γύρο, την μεγαλύτερη τελική ταχύτητα και τη μεγαλύτερη διανυθείσα απόσταση! Η ανείπωτη χαρά του Dan Gurney τον ώθησε να ανοίξει την σαμπάνια που του προσφέρανε και αντί να την πιει στο ποτήρι, να τη στρέψει προς το κοινό. Οι επίσημοι και ο τύπος της εποχής δεν το είχαν βρει τότε ιδιαίτερα διασκεδαστικό, λίγο αργότερα όμως η πράξη αυτή βρήκε μιμητές, με τα γνωστά, τελικά, αποτελέσματα.
