Ακόμη και οι μαζικοί κατασκευαστές έχουν πειραματιστεί με την παραγωγή μοντέλων εξαιρετικά περιορισμένου αριθμού. Ας δούμε μερικά από αυτά.
Η πλειοψηφία των αυτοκινητοβιομηχανιών στοχεύει στη μαζική παραγωγή, όμως δεν είναι λίγες οι φορές που κατασκεύασαν εξαιρετικά περιορισμένες και ιδιαίτερες εκδόσεις. Μοντέλα που άλλοτε δημιουργήθηκαν για δοκιμές τεχνολογιών και άλλοτε για να γιορτάσουν επετείους ή να ενισχύσουν την εικόνα της μάρκας. Ακολουθούν μερικά παραδείγματα που έχουν μείνει στην ιστορία για τη σπανιότητά τους.
Alfa Romeo: 33 Stradale (18 μονάδες, 1967-1969)
Η 33 Stradale που παρουσιάστηκε το 1967 ανέβασε την απόδοση σε ένα νέο επίπεδο, ακόμη και για μια εταιρεία όπως η Alfa Romeo με ισχυρούς δεσμούς στους αγώνες. Βασισμένη στην αγωνιστική Tipo 33, ήταν ένα από τα πρώτα supercars, διαθέτοντας έναν V8 κινητήρα 227 ίππων που της επέτρεπε να επιταχύνει στα 100 χλμ./ώρα σε λιγότερο από 6 δευτερόλεπτα.
Ξεχώριζε επίσης για τις εντυπωσιακές «πεταλούδα» πόρτες της, παρόμοιες με αυτές που χρησιμοποιεί σήμερα η McLaren. Ο συνδυασμός αγωνιστικής τεχνολογίας σε ένα νόμιμο για τον δρόμο αυτοκίνητο είχε υψηλό κόστος, καθιστώντας την 33 Stradale ακριβότερη από τη Lamborghini Miura. Κατασκευάστηκαν μόλις 18 μονάδες.
Audi: Quattro (11.452 μονάδες, 1980-1991)
Το επαναστατικό Audi Quattro έγινε διάσημο για τις επιτυχίες του στα ράλι της δεκαετίας του 1980, αλλά παράλληλα ήταν και μοντέλο κανονικής παραγωγής για περισσότερα από 10 χρόνια. Η υψηλή τιμή του (σε σύγκριση με το Audi 80 Coupe στο οποίο βασιζόταν) το τοποθέτησε σε μια περιορισμένη αγορά. Συνολικά κατασκευάστηκαν 11.452 μονάδες.
Συγκριτικά, να πούμε ότι το βασικό, προσθιοκίνητο Coupe (1980-1988) πούλησε 174.687 μονάδες, ενώ η πρώτη γενιά του R8 (2006-2014) έφτασε τις 23.905 μονάδες.
BMW: 507 (252 μονάδες, 1956-1959)
Ο εισαγωγέας Max Hoffman έπεισε την BMW να σχεδιάσει το 507 για την αμερικανική αγορά, ελπίζοντας ότι θα εδραιώσει την εικόνα της ως κατασκευάστρια σπορ αυτοκινήτων. Ωστόσο, το μοντέλο ήταν πολύ ακριβότερο από το αναμενόμενο, κάτι που περιόρισε την εμπορική του επιτυχία.
Η παραγωγή του 507 σταμάτησε το 1959, αφού είχαν κατασκευαστεί 252 μονάδες. Η BMW στράφηκε τότε σε μαζικότερα μοντέλα, όπως το 700, για να διασφαλίσει την επιβίωσή της. Το επόμενο μοντέλο της με τόσο χαμηλή παραγωγή ήταν η M1 (1978-1981), από την οποία κατασκευάστηκαν 453 μονάδες, εκ των οποίων οι 399 ήταν νόμιμες για χρήση στον δρόμο.
Ferrari: 365 California (14 μονάδες, 1966-1967)
Η Ferrari ανέθεσε στην Pininfarina τον σχεδιασμό της 365 California, ενός από τα πιο σπάνια και πολυτελή μοντέλα της. Παρουσιάστηκε το 1966 στη Γενεύη, με έναν V12 4,4 λίτρων που της επέτρεπε να φτάσει τα 245 χλμ./ώρα.
Λόγω της σπανιότητάς της, η αξία της σήμερα είναι ιδιαίτερα υψηλή – μια από αυτές πωλήθηκε το 2013 για περίπου 2,75 εκατ. ευρώ.
Fiat: 8V (114 μονάδες, 1952-1954)
Το 8V (ή «Otto Vu» στα ιταλικά) δεν είχε καμία σχέση με τα προσιτά μοντέλα της Fiat, αφού ήταν μια πολυτελής Gran Turismo σχεδιασμένη από τον Dante Giacosa. Ήταν ένα μοντέλο-βιτρίνα που βοηθούσε την εταιρεία να αναδείξει την αγωνιστική της κληρονομιά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ο κινητήρας του ήταν ένας V8 2,0 λίτρων με 104 ίππους στην απλή του έκδοση. Παρά τη δυναμική του, οι λίγοι που μπορούσαν να αποκτήσουν ένα τέτοιο αυτοκίνητο προτιμούσαν πιο φημισμένες μάρκες. Η παραγωγή σταμάτησε στις 114 μονάδες, πολλές από τις οποίες δόθηκαν σε αμαξοποιούς όπως η Pininfarina για ειδικές εκδόσεις.
Ford: Durango (περίπου 212 μονάδες, 1979-1982)
Το όνομα Durango χρησιμοποιήθηκε από τη Ford πριν η Dodge το δώσει στο SUV της. Το Ford Durango ήταν μια ιδιαίτερη μετατροπή του Fairmont Futura σε pickup, που πραγματοποιήθηκε από την εταιρεία National Coach Works στο Λος Άντζελες. Το αυτοκίνητο επανερχόταν στη Ford και πωλούνταν μέσω του δικτύου της με την ίδια εργοστασιακή εγγύηση όπως το Fairmont.
Η Ford ήλπιζε να αντικαταστήσει το Ranchero με το Durango, αλλά η ζήτηση ήταν ελάχιστη. Οι ακριβείς αριθμοί παραγωγής είναι αβέβαιοι, αλλά εκτιμάται ότι κατασκευάστηκαν περίπου 212 μονάδες.
Honda: P800 (1.079 μονάδες, 1966-1967)
Το 1966, σχεδόν 40 χρόνια πριν η Honda παρουσιάσει το Ridgeline στις Ηνωμένες Πολιτείες, κυκλοφόρησε ένα μικρό pickup με την ονομασία P800. Το μοντέλο βασιζόταν στο L800 van, που είχε αντικαταστήσει το L700, και προοριζόταν κυρίως για επαγγελματική χρήση στην ιαπωνική αγορά.
Η παραγωγή διήρκεσε λίγο περισσότερο από ένα χρόνο, με 1.079 μονάδες να καταλήγουν σε αγοραστές. Το νούμερο αυτό το καθιστά σπανιότερο από το S500 (το δεύτερο αυτοκίνητο παραγωγής της Honda), το οποίο πούλησε 1.363 μονάδες, και το Vamos, που έφτασε τις 2.500. Σήμερα, παραμένει άγνωστο πόσα P800 έχουν διασωθεί, αλλά ο αριθμός τους είναι σίγουρα ελάχιστος.
Volvo: P1900 (67 μονάδες, 1956-1957)
Το P1900 ήταν η πρώτη προσπάθεια της Volvo στην κατηγορία των σπορ αυτοκινήτων, αλλά αποδείχθηκε αποτυχημένη. Ο τότε CEO Assar Gabrielsson εμπνεύστηκε το μοντέλο από τα σπορ αυτοκίνητα με αμάξωμα από υαλοβάμβακα που είδε στις ΗΠΑ το 1953. Η αμερικανική εταιρεία Glasspar βοήθησε στον σχεδιασμό και την παραγωγή του αμαξώματος.
Ωστόσο, η κατασκευή από υαλοβάμβακα ήταν ακριβή και οι Σουηδοί αγοραστές δεν ενδιαφέρονταν για ένα ανοιχτό αυτοκίνητο σε μια χώρα με ψυχρό κλίμα. Έτσι, κατασκευάστηκαν μόλις 67 μονάδες πριν η Volvo το αντικαταστήσει με το P1800, το οποίο όμως δεν διατέθηκε ποτέ ως κάμπριο.
