Τα κιβώτια διπλού συμπλέκτη έχουν ταχύτητα και απόδοση, αλλά μήπως με τα χρόνια γίνονται «πονοκέφαλος» για τον αγοραστή μεταχειρισμένου;
Ένα από τα σημεία που επανέρχονται συχνά στις συμβουλές αγοράς μεταχειρισμένων είναι το κιβώτιο διπλού συμπλέκτη. Οι παρατηρήσεις κυμαίνονται από «τραχύτητα στις αλλαγές», «φθορές» ή και «κοστοβόρες αστοχίες». Κι όμως, όλο και περισσότερα αυτοκίνητα εξοπλίζονται με τέτοια κιβώτια ως στάνταρ. Οπότε, τι ισχύει τελικά;
Ο βασικός λόγος που τα κιβώτια διπλού συμπλέκτη έχουν γίνει ιδιαίτερα δημοφιλή αφορά στην τεχνολογία τους: λειτουργούν με δύο ανεξάρτητους συμπλέκτες που λειτουργούν εναλλάξ, επιτρέποντας σχεδόν ακαριαίες αλλαγές χωρίς απώλεια δύναμης. Το σύστημα ελέγχεται από μία μονάδα με υδραυλικά και ηλεκτρονικά μέρη, την αποκαλούμενη Mechatronik, που δίνει τις εντολές μέσα από ένα δίκτυο λεπτών διαύλων λαδιού.
Τα οφέλη είναι γνωστά: υψηλή απόδοση, μειωμένο βάρος και κόστος σε σύγκριση με τις αυτόματες με μετατροπέα ροπής, ενώ προσφέρουν πολύ πιο άμεση ταχύτητα στις αλλαγές σχέσεων από οποιοδήποτε άλλο αυτόματο. Επιπλέον, ενσωματώνονται ευκολότερα σε εξηλεκτρισμένα συστήματα λόγω απλής αρχιτεκτονικής. Όμως, η αξιοπιστία ήταν για χρόνια αχίλλειος πτέρνα.
Η πρώτη γενιά DSG του ομίλου VW μπορεί να εντυπωσίασε αρχικά με τις επιδόσεις, όμως σύντομα άρχισαν τα προβλήματα με φθορές στα ρουλεμάν, ιδιαίτερα σε μοντέλα με πετρελαιοκινητήρες, λόγω του κραδασμού και της υψηλής ροπής. Παρόμοια ζητήματα εμφάνισαν και τα Ford με κιβώτια Powershift, μέχρι να εξελιχθούν επαρκώς τα επόμενα χρόνια.
Ένα από τα μόνιμα μειονεκτήματα είναι το σύστημα εκκίνησης. Όπως και στο χειροκίνητο, ο συμπλέκτης φθείρεται με το χρόνο, ιδιαίτερα σε σενάρια με πολύ συχνή χρήση σε αστικά περιβάλλοντα ή κατά το ρυμούλκηση – για παράδειγμα, με τροχόσπιτο σε ανηφόρα και χαμηλές ταχύτητες. Η συνεχής τριβή δημιουργεί σκόνη και κατάλοιπα που καταλήγουν στο λάδι του κιβωτίου. Αυτό μπορεί να φράξει τους μικρούς διαύλους και να επηρεάσει τη λειτουργία του συστήματος.
Για τον λόγο αυτό, ο τακτικός και σχολαστικός έλεγχος του λιπαντικού με πλήρη αλλαγή και όχι απλώς συμπλήρωση, είναι απαραίτητος. Σε αντίθεση με ό,τι ισχύει στους μετατροπείς ροπής, εδώ η φθορά από τη μηχανική τριβή είναι αναπόφευκτη. Ακόμα και η ίδια η ηλεκτρονική διαχείριση μπορεί να δημιουργήσει καθυστερήσεις ή ακαμψίες στις αλλαγές, εφόσον οι εντολές της βασίζονται σε περιορισμένα σήματα από τον κινητήρα και τα πεντάλ.
Η εμπειρία δείχνει ότι τα νεότερα κιβώτια έχουν σαφώς βελτιωθεί – με πιο ομαλή λειτουργία και μεγαλύτερη ανθεκτικότητα. Παρ’ όλα αυτά, η χρήση με σύνεση παραμένει το βασικό ζητούμενο. Οι αλλαγές λαδιών σε διαστήματα 60.000-80.000 χιλιομέτρων είναι απαραίτητες, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις βοηθά η επαναφορά της χαρτογράφησης μέσω επαναρρύθμισης του λογισμικού.
Αν αναζητά κανείς μακροχρόνια αξιοπιστία σε συνθήκες έντονης καταπόνησης, όπως συχνές ρυμουλκήσεις ή δύσκολες αστικές διαδρομές, το κλασικό αυτόματο με μετατροπέα ροπής παραμένει το πιο ασφαλές στοίχημα. Ωστόσο, ένα κιβώτιο διπλού συμπλέκτη, εφόσον χρησιμοποιηθεί σωστά και συντηρηθεί σωστά, μπορεί να ζήσει όσο και το αυτοκίνητο. Στην τελική, δεν φταίει η τεχνολογία – φταίει η χρήση.
Πηγή: auto-motor-und-sport.de
