Παρά τις επιτυχίες του στις πίστες αντοχής και τη φήμη που απέκτησε μέσα από τη Mazda, ο περιστροφικός κινητήρας του Felix Wankel δεν κατάφερε ποτέ να βρει θέση στη Formula 1.
Από τη δεκαετία του ’60, όταν η NSU τον έφερε στη μαζική παραγωγή, ο Wankel έδειχνε σαν μια τεχνολογία που θα άλλαζε τα δεδομένα. Συμπαγής διάταξη, χαμηλοί κραδασμοί και ιδιαίτερη λειτουργία με ρότορες αντί για πιστόνα.
Ωστόσο, τα πλεονεκτήματα χάνονταν μπροστά στις αδυναμίες: υψηλή κατανάλωση καυσίμου και λαδιού, δύσκολη αξιοπιστία στις στεγανοποιήσεις και αυξημένες εκπομπές. Δεν είναι τυχαίο πως Mercedes, Porsche, Toyota και άλλες εταιρείες που τον δοκίμασαν τον εγκατέλειψαν.
Η Mazda ήταν η μόνη που επέμεινε. Από το RX-7 έως το εμβληματικό 787B, η ιαπωνική φίρμα κατάφερε να γράψει ιστορία με αποκορύφωμα τη νίκη στο Le Mans το 1991, με τον «τετραρότορο» R26B των 2,6 λίτρων. Ο ήχος και η επιτυχία του μοντέλου χάρισαν στον περιστροφικό κινητήρα το καθεστώς θρύλου, χωρίς όμως να ανοίξουν τον δρόμο για τη Formula 1.
Ο λόγος είναι απλός: η Mazda δεν είχε ποτέ πραγματικό ενδιαφέρον για εμπλοκή στη Formula 1, ενώ η ίδια η τεχνολογία δεν μπορούσε να σταθεί απέναντι στις απαιτήσεις της κορυφαίας κατηγορίας. Ο μεγαλύτερος «πονοκέφαλος» ήταν πάντα η κατανάλωση, κάτι που ακόμη και στις πιο χαλαρές εποχές της F1 θα έδινε σοβαρό μειονέκτημα.
Σήμερα, ο περιστροφικός κινητήρας επιστρέφει μέσα από το Mazda MX-30 R-EV, όχι όμως ως κύρια πηγή ισχύος, αλλά ως γεννήτρια επέκτασης αυτονομίας. Ένας συμβολικός ρόλος που δείχνει ότι, παρά τον θρύλο του, ο Wankel έμεινε μια ιδέα που ποτέ δεν έγινε πραγματικότητα στην Formula 1.
