Ο χαρακτηρισμός «πόρτες αυτοκτονίας» χρησιμοποιείται λανθασμένα για τους πίσω μεντεσέδες, ενώ η προέλευση της ονομασίας τους έχει ιστορική βάση και όχι τραγικό υπόβαθρο.
Ο όρος «πόρτες αυτοκτονίας» («suicide doors» στα αγγλικά) χρησιμοποιείται εδώ και δεκαετίες για να περιγράψει τις πόρτες που είναι «μεντεσεδωμένες» στο πίσω μέρος και ανοίγουν αντίθετα από τη φορά κίνησης. Παρότι η ονομασία αυτή ακούγεται έντονη και παραπλανητική, δεν σχετίζεται ουσιαστικά με αυτοκτονίες. Αντίθετα, έχει να κάνει με έναν πρακτικό και ιστορικό λόγο.
Η ιδέα των πίσω μεντεσέδων προέρχεται από την εποχή των αμαξών, όπου οι επιβάτες επιβιβάζονταν μέσα από πόρτες που άνοιγαν προς τα πίσω. Αυτό το στυλ υιοθετήθηκε και στα πρώτα αυτοκίνητα, με τον σχεδιασμό να θυμίζει τις διπλές πόρτες εισόδου παλαιών αρχοντικών: άνοιγμα προς αντίθετες κατευθύνσεις και συχνά χωρίς μεσαία κολόνα, για άνετη πρόσβαση.
Το πρόβλημα εμφανίστηκε με την αύξηση της ταχύτητας στα αυτοκίνητα. Αν μια πίσω «μεντεσεδωμένη» πόρτα άνοιγε κατά λάθος εν κινήσει -σε μια εποχή χωρίς ζώνες ασφαλείας ή παιδικές ασφάλειες- ο αέρας μπορούσε να την τραβήξει βίαια προς τα έξω.
Στη χειρότερη περίπτωση, αυτό μπορούσε να οδηγήσει στην εκτίναξη επιβατών, κάτι που συνέβαλε στην καθιέρωση του όρου «πόρτες αυτοκτονίας». Επιπλέον, τέτοιες πόρτες μπορούσαν να χτυπηθούν από οχήματα που πλησίαζαν από πίσω, ή να μπλεχτούν σε αντικείμενα όταν άνοιγαν.
Λόγω αυτών των κινδύνων, η χρήση τους απαγορεύτηκε στη Γερμανία το 1961. Ωστόσο, σήμερα επιτρέπεται ξανά η χρήση τους, υπό την προϋπόθεση ότι είναι εξοπλισμένες με συστήματα που αποτρέπουν το άνοιγμα τους εν κινήσει. Σε μοντέλα παραγωγής σπανίζουν, αλλά συχνά τις βλέπουμε σε πρωτότυπα για εκθεσιακούς σκοπούς.
Ορισμένες μάρκες εξακολουθούν να επιλέγουν αυτόν τον τύπο πόρτας για σχεδιαστικούς ή πρακτικούς λόγους. Η Rolls-Royce τονίζει έτσι τον ξεχωριστό χαρακτήρα των μοντέλων της, όπως οι Phantom και Ghost, ενώ και η BMW έχει χρησιμοποιήσει αντίστοιχο σύστημα στο i3. Άλλα παραδείγματα είναι το Mazda RX-8, το Mini Clubman και το Opel Meriva δεύτερης γενιάς, όπου οι πόρτες άνοιγαν αντίθετα για ευκολότερη πρόσβαση στις πίσω θέσεις.
Σήμερα, με την ύπαρξη ηλεκτρονικών ασφαλειών και εξελιγμένων μηχανισμών συγκράτησης, οι πίσω «μεντεσεδωμένες» πόρτες έχουν χάσει τον αρχικό τους κίνδυνο, όμως η ονομασία «πόρτες αυτοκτονίας» παραμένει – έστω και αν πλέον είναι περισσότερο προϊόν παρεξήγησης παρά πραγματικότητας.
