Οι πρόσφατες αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την παράταση ζωής των θερμικών κινητήρων παρουσιάζονται ως νίκη των παραδοσιακών κατασκευαστών, αλλά στην πράξη ενισχύουν τη θέση των Κινέζων κατασκευαστών που ήδη κυριαρχούν σε κάθε μορφή κίνησης.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση ανακοίνωσε πρόσφατα πως δεν θα εφαρμόσει άμεσα την πλήρη απαγόρευση των κινητήρων εσωτερικής καύσης, κάτι που αρχικά φαινόταν αναπόφευκτο μέχρι το 2035. Με την πίεση κυρίως της Γερμανίας, άνοιξε τελικά «παραθυράκια» για τη χρήση συνθετικών καυσίμων, ενώ δεν τέθηκε συγκεκριμένο χρονικό όριο για την οριστική απόσυρση των θερμικών μοντέλων.
Αυτό όμως που παρουσιάζεται ως πολιτική νίκη για το ευρωπαϊκό αυτοκίνητο, είναι στην πραγματικότητα μια απόφαση που ενισχύει τον ανταγωνισμό, κυρίως την Κίνα. Κατασκευαστές όπως η Polestar, που έχουν επενδύσει αποκλειστικά στην ηλεκτροκίνηση, βλέπουν αυτή τη μεταστροφή ως απειλή για τη στρατηγική τους.
Από την άλλη πλευρά, η BYD, η Geely, η Omoda & Jaecoo και άλλες κινεζικές μάρκες δείχνουν πιο ευέλικτες από ποτέ. Ξεκίνησαν με ηλεκτρικά μοντέλα, αλλά γρήγορα επεκτάθηκαν σε plug-in υβριδικά (PHEV) και ακόμη και σε θερμικά, βλέποντας την ευρωπαϊκή αγορά σαν έναν χώρο όπου μπορούν να κυριαρχήσουν χωρίς περιορισμούς.
Η Κίνα φαίνεται να έχει προβλέψει την αστάθεια της ευρωπαϊκής πολιτικής. Η στρατηγική της βασίζεται στη συνύπαρξη διαφορετικών τεχνολογιών, χωρίς μονομέρεια.
Σύμφωνα με στοιχεία εξαγωγών, μόλις το 40% των κινεζικών αυτοκινήτων που φεύγουν για το εξωτερικό είναι ηλεκτρικά, ενώ το υπόλοιπο 60% είναι θερμικά ή υβριδικά. Αυτή η ποικιλία επιτρέπει στις κινεζικές μάρκες να διεισδύσουν σε όλες τις κατηγορίες και αγορές, ανάλογα με τις τοπικές ανάγκες, σε αντίθεση με τις ευρωπαϊκές που παραμένουν εγκλωβισμένες σε πολιτικές πιέσεις και υψηλό κόστος ανάπτυξης.
Παράλληλα, το κόστος ενός EV στην Ευρώπη παραμένει απαγορευτικό για πολλούς αγοραστές. Η φόρτιση δεν είναι ακόμη επαρκώς διαθέσιμη και η αυτονομία παραμένει σημείο προβληματισμού. Όλα αυτά καθιστούν δύσκολη την ευρεία υιοθέτηση της ηλεκτροκίνησης. Οι κυβερνήσεις υπόσχονται επέκταση της υποδομής φόρτισης, αλλά μέχρι σήμερα τα έργα είναι αποσπασματικά και άνισα.
Σε αυτό το περιβάλλον, η ευρωπαϊκή βιομηχανία φαίνεται να παγιδεύεται ανάμεσα σε αντικρουόμενες στρατηγικές: θέλει να υποστηρίξει το ηλεκτρικό μέλλον, αλλά χωρίς να αφήσει πίσω τα κέρδη από τα θερμικά μοντέλα. Την ίδια στιγμή, οι Κινέζοι κατασκευαστές απλώς συνεχίζουν να πουλάνε σε ό,τι υπάρχει ζήτηση.
Έτσι, ενώ η Γερμανία μπορεί να δηλώνει πολιτικά νικήτρια, ο πραγματικός αποδέκτης της ευρωπαϊκής υποχώρησης είναι η Κίνα. Οι καταναλωτές μένουν με ακριβές επιλογές, αβέβαιο δίκτυο φόρτισης και ασαφή πολιτική κατεύθυνση.
Και όλα αυτά συμβαίνουν ενώ το κινεζικό αυτοκίνητο καταλαμβάνει όλο και περισσότερο χώρο στην αγορά, όχι μόνο επειδή είναι φθηνότερο, αλλά γιατί είναι και έτοιμο για κάθε πιθανή κατεύθυνση της επόμενης ημέρας.
