«Να πούμε στον υποψήφιο αγοραστή για τον προφυλακτήρα ή όχι;» με ρώτησε με νόημα ο υπεύθυνος του συνεργείου. Κοίταξα τριγύρω για κάμερες, πιστεύοντας ότι ίσως να πρωταγωνιστώ σε κάποιου είδους reality show…
Θα ξεκινήσω ανάλαφρα με ένα ανέκδοτο για ξανθιές. Μαζεύτηκαν μια μέρα 10.000 ξανθιές στο ΟΑΚΑ για να αποδείξουν ότι δεν είναι χαζές. Επιλέγουν την πιο έξυπνη για εκπρόσωπό τους και μια επιτροπή σοφών της απευθύνει ερωτήσεις:
-Πόσο κάνει 5+5;
-11, απαντά η ξανθιά.
Δώς’ της άλλη μία ευκαιρία, φωνάζουν οι υπόλοιπες από τις εξέδρες.
-Πόσο κάνει 7+7;
-21, απαντά η ξανθιά.
Δώς’ της άλλη μία ευκαιρία, φωνάζουν ξανά οι υπόλοιπες ξανθιές από τις εξέδρες.
-Πόσο κάνει 4+4; (Η αγωνία στις εξέδρες έχει φτάσει στο κόκκινο).
-Νομίζω οκτώ, απαντά η ξανθιά.
Δώς’ της άλλη μία ευκαιρία, φωνάζουν οι υπόλοιπες από τις εξέδρες.
Αυτό αποφάσισα να κάνω κι εγώ με τα στελέχη της εισαγωγικής εταιρείας γερμανικών αυτοκινήτων που είχα εμπιστευθεί, όταν έμαθα ότι το αυτοκίνητο που πλήρωσα για καινούριο είχε και ένα κρυφό έξτρα δίχως χρέωση: ξαναβαμμένο προφυλακτήρα.
«Μη σκας, πλαστικός είναι» ήταν το πρώτο πράγμα που θεώρησαν σκόπιμο να μου πουν. «Μην το ψάχνεις, δεν πρόκειται να βρεις το δίκιο σου» ήταν το αμέσως επόμενο. Ούτε κι εγώ ξέρω πώς, κατάφερα όμως να διατηρήσω την ψυχραιμία μου και να ζητήσω συνάντηση με τον διευθυντή πωλήσεων.
Η συγκεκριμένη μάρκα άλλαξε χέρια πριν από μερικά χρόνια στην Ελλάδα. Οι προηγούμενοι ιδιοκτήτες κοιτούσαν το τιμολόγιο αγοράς και επιλεκτικά εξυπηρετούσαν ή όχι τον πελάτη. Μέχρι τη στιγμή που το «99» δεν το συνόδευαν τρία μηδενικά, όπως είχαν συνηθίσει, αλλά η λέξη «άρθρο». Μέχρι και την τελευταία στιγμή πίστευα ότι η νέα ιδιοκτησία δεν θα επέλεγε να βαδίσει ακριβώς στα χνάρια της προηγούμενης, από τη στιγμή που είχε δει ακριβώς που οδηγεί αυτό το μονοπάτι. «Πίστευα» είναι η λέξη-κλειδί της προηγούμενης φράσης.
Πέρα από όμορφα λόγια, η συνάντηση δεν είχε ουσία. Χάσιμο χρόνου για όλες τις πλευρές. Μόνο ο 11 μηνών γιος μου βγήκε κερδισμένος, που πήρε δώρο ένα αυτοκινητάκι. Όσο για την εκτίμηση που δείχνει η εταιρεία στους πελάτες της, μου προσέφεραν ως δώρο τον τεχνικό έλεγχο του αυτοκινήτου μου δίχως χρέωση. Κάτι το οποίο θα πλήρωνε ούτως ή άλλως ο υποψήφιος αγοραστής! Δάκρυα χαράς κι ευγνωμοσύνης κυλούν ακόμα στα μάγουλά μου…
Ακόμα μυαλό δεν είχα βάλει και σκεφτόμουν σοβαρά το ενδεχόμενο αγοράς αυτοκινήτου ίδιας μάρκας. Βλέπετε είναι εξαιρετικά στην οδήγηση τα αυτοκίνητα κι ας έχει πέσει κατακόρυφα η αξιοπιστία σε σχέση με το ένδοξο παρελθόν.
Το κερασάκι στην τούρτα μπήκε κατά τη διάρκεια του προαναφερθέντος τεχνικού ελέγχου:
«Να πούμε στον υποψήφιο αγοραστή για τον προφυλακτήρα ή όχι;» με ρώτησε με νόημα ο υπεύθυνος του συνεργείου. Εκεί πια άρχισα να πιστεύω ότι μου κάνουν πλάκα. Κοίταξα τριγύρω για κάμερες, πιστεύοντας ότι ίσως να πρωταγωνιστώ σε κάποιου είδους reality show.
Δέχομαι ότι η προηγούμενη ιδιοκτησία δεν με ενημέρωσε για την ατέλεια του αυτοκινήτου μου και ότι δεν είναι θέμα της νέας διοίκησης. Μετά όμως από όλη αυτή την κουβέντα γύρω από το θέμα αυτό και τις πολλαπλές αναφορές στη λέξη «εμπιστοσύνη», αυτός είναι ο τρόπος που επιλέγετε να ξεκινήσετε τη σχέση σας με τον νέο σας πελάτη; Αποκρύπτοντας από αυτόν μια ζωτικής σημασίας πληροφορία, για την οποία πληρώνει τον τεχνικό έλεγχο; Και αν εγώ εμφανιστώ αύριο με ένα αυτοκίνητο για τεχνικό έλεγχο, για ποιο λόγο να πιστέψω ότι δεν θα κάνετε την ίδια ακριβώς απάτη, αποκρύπτοντας κι από εμένα ζωτικής σημασίας πληροφορίες;
Σήμερα καταφέρατε να διώξετε εμένα. Αύριο θα το κάνετε σε κάποιον άλλο. Κρίμα. Ένα όνειρο ήταν. Πάει πέρασε. Σας ευχαριστώ πολύ που με προσγειώσατε στην ελληνική πραγματικότητα: άλλο η σοβαρότητα ενός εργοστασίου κι άλλο οι αντιπρόσωποί του στην Ελλάδα. Τα αυτοκίνητα μπορεί να κατασκευάζονται στην Ευρώπη, εδώ όμως είναι Βαλκάνια!
Και προς πληροφόρησή σας, παραφράζοντας ελάχιστα τη θρυλική ατάκα της Ρέϊτσελ από τα Φιλαράκια, «δεν είναι κάτι τόσο κοινό, δεν συμβαίνει σε όλους και έχει σημασία». Κατασκευαστικά λάθη γίνονται. Αυτό που μετράει είναι ο τρόπος που τα διαχειρίζεται η κάθε εταιρεία. Τα μέταλλα χαλάνε και ξαναφτιάχνονται. Το όνειρο όμως όταν σβήσει… Για ρωτήστε την Alfa Romeo και τη Lancia πώς τα πάνε στις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο από πωλήσεις. Ακόμα «πληρώνουν» την αμαρτωλή δεκαετία του ’80.
Αργά δεν είναι ποτέ. Όσο όμως η νοοτροπία παραμένει να «ρίξουμε» τον πελάτη, να μην του πούμε την αλήθεια, αντί να τον εξυπηρετήσουμε και να είμαστε σωστοί απέναντί του, μέλλον δεν βλέπω. Διαψεύστε με, αν μπορείτε. Πολύ θα το ήθελα. Όπως όμως σας είπα και πρόσωπο με πρόσωπο, να το κάνετε αυτό με τις πράξεις σας. Γιατί στα λόγια, όλοι καλοί είμαστε.
Εις το επανιδείν…
