Φταίει το ποδήλατο αν πέσεις κάτω; Φταίει το αλυσοπρίονο αν τραυματιστείς; Φταίει το σφυρί αν χτυπήσεις το δάχτυλο σου; Φταίει το αυτοκίνητο αν δεν σεβαστείς τις προδιαγραφές του; Φταίει το εργαλείο ή ο χειριστής; Φταίει το αυτοκίνητο ή ο οδηγός;
Στα τόσα χρόνια που μας διαβάζετε στο caroto.gr πολύ σπάνια τοποθετούμαστε σε τραγικά δυστυχήματα με σπορ μοντέλα. Αλλά αυτή τη φορά θα κάνουμε μία εξαίρεση. Και ευθύς εξαρχής, ξεκαθαρίζω πως τα παρακάτω δεν έχουν ουδεμία… δασκαλίστική διάθεση με το πρόσφατο ατύχημα στην Βούλα με την Ferrari, το οποίο απλά ήταν το κίνητρο για τις παρακάτω αράδες… Όχι, δεν πρόκειται για μία από τις σούπερ αναλύσεις από ειδικούς και μη, αλλά για να ανοίξουμε διάλογο γενικότερα από τον σεβασμό που πρέπει να έχουμε σε οποιαδήποτε μηχανή. Ειδικά όταν αυτή έχει σχέση με το αυτοκίνητο και την ταχύτητα.
Τώρα, ίσως να αναρωτιέστε γιατί να υπάρχουν μηχανές που να ωθούν τετράτροχα και δίτροχα με καταιγιστικούς ρυθμούς και σε πολύ υψηλές ταχύτητες. Σίγουρα θα έχετε σκεφτεί κάποια στιγμή, γιατί να υπάρχουν όρια ταχύτητας από την στιγμή που τα αυτοκίνητα μπορούν να πιάσουν 180, 200, 220 και βάλε; Είναι μία απλή ερώτηση που δεν έχει καθόλου απλή απάντηση.
Θεωρητικά, όλοι οι κατασκευαστές αυτοκινήτων θα μπορούσαν να παράγουν αυτοκίνητα με περιορισμένη τελική. Ή αν προτιμάτε με μία χαμηλή τελική π.χ. στα 150 χλμ./ώρα. Ωστόσο, δεν το κάνουν. Όχι επειδή δεν μπορούν, αλλά δεν θέλουν. Ουσιαστικά κανείς δεν θέλει, μήτε οι ίδιοι οι νομοθέτες. Γιατί; Επειδή από την μία υπάρχει το δικαίωμα της ελευθερίας και από την άλλοι οι κανονισμοί. Αν δεν υπήρχε ελευθερία γιατί να υπάρχουν κανονισμοί; Οι οποίοι κάποιες φορές τηρούνται, όχι ακριβώς όπως προβλέπεται, κάποιες άλλες όχι, ενώ υπάρχουν και οι ακραίες περιπτώσεις. Και σε αυτές η παραβατικότητα τιμωρείται σύμφωνα με τον ΚΟΚ.
Δεν λέμε να έχουμε δρόμους όπως η Autobahn, αλλά ούτε και παντού κάμερες όπως η Ελβετία. Δεν γίνεται να μην υπάρχουν κάποια όρια, αλλά ούτε και big brothers.
Η ταχύτητα δεν είναι κάτι απλό. Άλλους τους τρομάζει, άλλους τους εξιτάρει. Αλλά κάπως έτσι δεν έχουν τα πράγματα στην ζωή; Σε κάποιους αρέσουν τα ξινά, σε άλλους τα γλυκά. Ορισμένοι δεν μπορούν την ζέστη, άλλοι το κρύο. Η ζωή είναι περίεργη και δίχως την διαφορετικότητα και την επιλογή της ελευθερίας δεν θα είχε νόημα. Η ζωή είναι ένας αγώνας. Και σε αυτό τον αγώνα η ταχύτητα παίζει μεγάλο ρόλο. Σχεδόν παντού. Όπως και στα αυτοκίνητα.
Για φανταστείτε όλα τα αυτοκίνητα να είχαν όρια στις ιπποδυνάμεις και στις τελικές τους ταχύτητες. Για φανταστείτε έναν κόσμο δίχως σπορ αυτοκίνητα, δίχως πανίσχυρες λιμουζίνες. Θα ήταν αυτή η λύση; Προφανώς και όχι…
Αν δεν υπάρξει βλάβη ή κάτι απροσδόκητο υπεύθυνος για τη λειτουργία ενός μηχανήματος προφανώς και είναι ο χειριστής του. Ο οποίος οφείλει να ξέρει τον τρόπο λειτουργίας, την χρήση και τους κινδύνους που μπορεί να εγκυμονούν. Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα και με τα αυτοκίνητα διότι όλα δεν είναι ίδια. Κάποια φτιάχτηκαν για να στρίβουν καλύτερα, να επιταχύνουν πιο γρήγορα, να έχουν την κίνηση πίσω…
Ο οδηγός πρέπει να γνωρίζει τα όρια και την συμπεριφοράς όχι μόνο του αυτοκινήτου του που χειρίζεται αλλά και τα δικά του. Δεν χρειάζεται να φτάσει η κακιά η ώρα με μια Ferrari όπως στην περίπτωση του Μονογυιού ή μία Porsche στην περίπτωση του Mad Clip. Ακόμη και με ένα αυτοκίνητο με 100 και 200 άλογα μπορεί κάποιος να χάσει την ζωή του. Η ταχύτητα είναι αυτή που σκοτώνει και η κακιά η ώρα. Και στα πανίσχυρα σπορ μοντέλα εύκολα μπορείς να παρασυρθείς, ειδικά σε ανοιχτές λεωφόρους.
Και καταλήγουμε πως αυτό που χρειάζεται είναι σεβασμός εις διπλούν.
Σεβασμός στο αυτοκίνητο που οδηγούμε. Διότι τα περιθώρια λάθους είναι πολύ λίγα. Ίσως και να μην υπάρχουν σε υπερκατασκευές όπως στο συμβάν με ένα αυτοκίνητο που έχει προδιαγραφές πολύ κοντά σε ένα πίστας.
Σεβασμός ο ίδιος ο οδηγός στις ικανότητες του. Η οδήγηση είναι μια ικανότητα, ένα ταλέντο που καλλιεργείται συνεχώς. Είναι σαν να μια καθημερινή προπόνηση. Κάποιοι απλά κλοτσάνε το τόπι να πάει παραπέρα, κάποιοι το απολαμβάνουν λίγο περισσότερο και μαθαίνουν να ντριπλάρουν.
Η συντριπτική πλειονότητα έχει την ικανότητα και την αντίληψη να οδηγεί και να κυκλοφορεί καθημερινά. Αντίθετα, ελάχιστοι και πολύ λίγοι έχουν την ικανότητα και την εμπειρία να οδηγούν αυτοκίνητα με πολλά άλογα.
Δεν μπορούμε να ρίχνουμε τις ευθύνες σε τρίτους. Ναι, φταίει ένας κακής ποιότητας δρόμος, μία λεωφόρος που θα μπορούσε να έχει μπαριέρες, καλύτερο φωτισμό ή δεν ξέρω τι άλλο. Ναι, φταίει όποιος οδηγεί με ληγμένα λάστιχα, με υπερβολική ταχύτητα ή δεν ξέρω τι άλλο. Αυτό που θέλω να πω είναι πως ο χειριστής, δηλ. ο οδηγός έχει πάντοτε την ευθύνη. Ακόμη και ένα μαχαίρι αν δεν το κρατήσεις καλά θα κοπείς. Πόσω μάλλον το τιμόνι ενός πανίσχυρου αυτοκινήτου που τις περισσότερες φορές όχι μόνο δεν γίνεται κάποιου είδους εκπαιδευτική οδήγηση, αλλά ούτε καν μπαίνει ο χειριστής του στον να ξεφυλίσσει το manual…
