Το ζήτημα με τους ιμάντες χρονισμού τύπου «λουτρού» έπληξε κυρίως τη Stellantis, όμως η ίδια τεχνολογία είχε υιοθετηθεί νωρίτερα και από τις Ford και Volkswagen. Τι πήγε στραβά και γιατί το πρόβλημα ήταν πιο έντονο.
Η ιδέα πίσω από τους τρικύλινδρους κινητήρες βενζίνης 1.2 PureTech ήταν εξαρχής καλοσχεδιασμένη και με πολύ καλά χαρακτηριστικά απόδοσης. Ωστόσο, η Stellantis όμως βρέθηκε αντιμέτωπη με σοβαρές βλάβες που αφορούν χιλιάδες ιδιοκτήτες.
Οι υγροί ιμάντες χρονισμού, οι οποίοι θεωρητικά θα εξασφάλιζαν μεγαλύτερη διάρκεια ζωής και χαμηλότερα κόστη συντήρησης, κατέληξαν να προκαλούν ζημιές χιλιάδων ευρώ και να γίνουν αιτία για αποζημιώσεις και παραιτήσεις σε υψηλόβαθμα στελέχη της εταιρείας.
Ωστόσο, η τεχνολογία αυτή δεν ξεκίνησε από τη Stellantis. Η Ford είχε ήδη χρησιμοποιήσει υγρούς ιμάντες σε κινητήρες EcoBoost από το 2012, τοποθετώντας τον ιμάντα χρονισμού μέσα στο μοτέρ, σε λουτρό λαδιού, αντί για εξωτερική τοποθέτηση.
Η Volkswagen ακολούθησε με παρόμοια λύση σε επιλεγμένα πετρελαιοκίνητα μοντέλα, κυρίως 1.6 και 2.0 TDI, αλλά σε περιορισμένο ρόλο (για την αντλία λαδιού). Ο στόχος ήταν κοινός: λιγότερες τριβές, καλύτερη απόδοση, μεγαλύτερη αντοχή.
Παρά ταύτα, στην πράξη οι ιμάντες αυτοί παρουσίασαν προβλήματα πρόωρης γήρανσης και διάβρωσης. Το λάδι που υποτίθεται ότι τους προστάτευε, στην πραγματικότητα αποσύνθετε σταδιακά το υλικό, με αποτέλεσμα κομμάτια από τον ιμάντα να φράζουν την αντλία λαδιού, το φίλτρο αναρρόφησης και άλλα κυκλώματα λίπανσης. Έτσι, τα προβλήματα επεκτάθηκαν σε ολόκληρο τον κινητήρα.
Η Ford κατάφερε να περάσει το θέμα σχετικά γρήγορα και ανώδυνα, προχωρώντας σε αντικατάσταση των ιμάντων με αλυσίδα/ καδένα χρονισμού σε νεότερα μοτέρ. Η Volkswagen, χάρη στο ότι ο δικός της υγρός ιμάντας δεν κινούσε το σύστημα χρονισμού αλλά μόνο την αντλία λαδιού, δεν είχε τόσο σοβαρές συνέπειες.
Η Stellantis, από την άλλη, χρησιμοποίησε τον υγρό ιμάντα ως βασικό μέσο χρονισμού, ο οποίος έπρεπε να αντέξει θεωρητικά έως 240.000 χλμ. Όταν φάνηκε ότι αυτό ήταν μια υπεραισιόδοξη εκτίμηση, ήταν ήδη αργά. Αν και έγινε προσπάθεια να αποφευχθεί η δαπανηρή λύση της καδένας με προσωρινές επεμβάσεις, όπως προστατευτική επίστρωση τύπου λάκας, το πρόβλημα επέμεινε.
Τα πρώτα μοντέλα επηρεάστηκαν ήδη από το 2014. Εκτός από τα Peugeot, Citroën, Opel, Fiat, DS και Jeep, ακόμα και η Toyota επηρεάστηκε με τα Aygo και Proace City λόγω της συνεργασίας της με τη Stellantis. Από το 2022, οι νέοι κινητήρες 1.2 PureTech φέρουν αλυσίδα χρονισμού. Αν έχεις PureTech με κωδικούς «EB2LTED» ή «EB2LTEDH2», τότε έχεις το πιο πρόσφατο μοτέρ με την πιο αξιόπιστη λύση.
Το κόστος συντήρησης, που υποτίθεται ότι θα περιοριζόταν σε μία αλλαγή ιμάντα κάθε έξι χρόνια με 800 ευρώ, εκτινάχθηκε: σε πολλές περιπτώσεις, η αντικατάσταση απαιτείται κάθε τρία χρόνια ή 60.000 χλμ. Κι αυτό, όταν δεν έχει ήδη προκύψει σοβαρή ζημιά.
Η Stellantis έχει ξεκινήσει διαδικασία αποζημίωσης σε ιδιοκτήτες που επλήγησαν από το 2013 και μετά. Το πρόβλημα δεν ήταν αποκλειστικά δικό της, αλλά ήταν η μόνη που πόνταρε τόσο πολλά σε μια τεχνολογία που αποδείχθηκε προβληματική. Οι Ford και Volkswagen έκαναν πίσω νωρίτερα. Η Stellantis άργησε. Αλλά αυτά συμβαίνουν σε όλη τη βιομηχανία.
