Μια νίκη με ιστορική βαρύτητα: το Grand Prix του Καναδά το 1995 σηματοδότησε την αποχώρηση των V12 από τη Formula 1, με πρωταγωνιστή τον Jean Alesi.
Την 11η Ιουνίου 1995, η πίστα του Μόντρεαλ φιλοξένησε μια από τις πιο συμβολικές στιγμές στην ιστορία της Formula 1.
Ο Jean Alesi κέρδισε για πρώτη και μοναδική φορά στην καριέρα του, οδηγώντας την Ferrari 412 T2, και ταυτόχρονα έγραψε το φινάλε για τους V12 κινητήρες στο κορυφαίο επίπεδο του μηχανοκίνητου αθλητισμού.
Ο Tipo 044/1 ήταν ο τελευταίος κινητήρας αυτής της διάταξης που κατέκτησε νίκη στη F1, δίνοντας τέλος σε μια μακρά παράδοση που ξεκίνησε για τη Scuderia από το 1950.
Την εποχή εκείνη, η Ferrari ήταν η μόνη ομάδα που συνέχιζε με έναν V12 ατμοσφαιρικό κινητήρα, την ώρα που οι ανταγωνιστές -κυρίως η Renault με τον V10- είχαν ήδη επιλέξει πιο αποδοτικές και ελαφριές λύσεις.
Ο Tipo 044/1 είχε χωρητικότητα 3,0 λίτρων, με διάταξη 75 μοιρών και αποδιδόταν περί τους 700 ίππους στον αγώνα και 760 ίππους στις κατατακτήριες, με τον κόφτη να φτάνει στις 17.000 σ.α.λ.
Παρά την ισχύ, ο κινητήρας ήταν βαρύτερος και πιο ενεργοβόρος σε σχέση με τον ανταγωνισμό, κάτι που συχνά στερούσε στη Ferrari τη δυνατότητα να διεκδικήσει νίκες.
Η νίκη του Alesi προήλθε έπειτα από την εγκατάλειψη του Michael Schumacher λόγω ηλεκτρικής βλάβης.
Εκείνος προηγούταν μέχρι τον 57ο γύρο, αλλά ένα πρόβλημα στο τιμόνι τον ανάγκασε να επισκεφθεί τα pits για σχεδόν 70 δευτερόλεπτα, επιτρέποντας στον Alesi να περάσει στην πρώτη θέση και να γράψει ιστορία.
Στην επιστροφή του στα pits, το μονοθέσιο του Alesi είχε μείνει από καύσιμο και ο Schumacher τον επέστρεψε καβάλα στο Benetton του, μια στιγμή που έμεινε στην ιστορία του σπορ.
Το 1996, η Ferrari εγκατέλειψε τους V12 και υιοθέτησε έναν V10, τον Tipo 046/1, με απόδοση γύρω στους 720 ίππους.
Ήταν η αρχή μιας νέας εποχής υπό τον Jean Todt, τον Luca di Montezemolo και φυσικά τον Michael Schumacher.
Η αλλαγή αυτή είχε ξεκάθαρο στρατηγικό χαρακτήρα, καθώς στόχος της ομάδας ήταν να ξαναγίνει διεκδικήτρια τίτλων, κάτι που τελικά συνέβη λίγα χρόνια αργότερα με κυριαρχία στη Formula 1.
Η μετάβαση από τον V12 στον V10 δεν ήταν απλώς τεχνική. Ήταν το τέλος ενός κομματιού της ταυτότητας της Ferrari, με τον χαρακτηριστικό βρυχηθμό του 12-κύλινδρου να δίνει τη θέση του σε μια πιο αποδοτική -αλλά λιγότερο συναισθηματική- μηχανολογική προσέγγιση.
Έκτοτε, η Formula 1 δεν είδε ποτέ ξανά νίκη από V12 κινητήρα, με τον Tipo 044/1 να παραμένει ο τελευταίος «δεινόσαυρος» μιας άλλης εποχής.
Ferrari 412 T2: Τεχνικά χαρακτηριστικά
- Τύπος κινητήρα: πίσω, διαμήκης V12 με γωνία 75°
- Διάμετρος x Διαδρομή: 86 x 43 χιλιοστά
- Ανά κύλινδρο κυβισμός: 249,77 κ.εκ.
- Συνολικός κυβισμός: 2.997,34 κ.εκ.
- Σχέση συμπίεσης: 12,8 : 1
- Μέγιστη ισχύς: 507 kW (690 ίπποι) στις 16.800 σ.α.λ.
- Ισχύς ανά λίτρο: 230 ίπποι/λίτρο
- Βαλβίδες: δύο επικεφαλής εκκεντροφόροι ανά κυλινδροκεφαλή, τέσσερις βαλβίδες ανά κύλινδρο
- Τροφοδοσία καυσίμου: ηλεκτρονικός ψεκασμός (έμμεσος) Magneti Marelli
- Λίπανση: ξηρό κάρτερ
- Συμπλέκτης: πολύδισκος
