Απλησίαστες ήταν οι δύο SF70Η των Vettel και Raikkonen στο Μονακό, καθιστώντας τις δύο πρώτες θέσεις απαγορευμένες για οποιονδήποτε άλλο συνδυασμό…
Η εσωτερική μονομαχία στην Ιταλική ομάδα ανέδειξε νικητή τον Γερμανό ο οποίος παρά την υπερπροσπάθεια του Raikkonen έκανε αυτό που ξέρει όσο λίγοι στο σημερινό grid. Μεγιστοποίησε την απόδοσή του στα κρίσιμα σημεία του τριημέρου. Η απογοήτευση του Kimi στο podium ήταν εμφανής και δικαιολογημένη. Είχε καταφέρει το Σάββατο να κερδίσει την pole στην πίστα εκείνη που έχει τη μεγαλύτερη αξία, η εκκίνησή του ήταν ιδανική και είχε κάθε λόγο να θεωρεί ότι η νίκη του ανήκε. Ο teammate του, όμως, είχε θέσει τα θεμέλια της νίκης από την Πέμπτη κιόλας.
Με τις νέες, πιο ανθεκτικές γόμες της Pirelli, ήταν εμφανές ότι ακόμη και η ultra soft θα μπορούσε να βγάλει ολόκληρη την απόσταση του Μονακό. Αυτομάτως η σημασία της πιο σκληρής γόμας υποβαθμίστηκε. Δε θα είχε νόημα κάποιος από τους πρωτοπόρους να ξεκινήσει με τα super soft (η σκληρότερη γόμα στην αρχή του αγώνα δίνει συνήθως μεγαλύτερη ευελιξία στη στρατηγική και εξασφαλίζει τους πρωτοπόρους από κάποιο safety car) καθώς η ισορροπία ταχύτητας-αντοχής της μαλακότερης γόμας ήταν ασυναγώνιστη. Επομένως η σημαντικότερη πρόκληση για τους οδηγούς θα ήταν να μεγιστοποιήσουν τον ρυθμό τους σε ρυθμίσεις αγώνα με τα ultra soft. Στο FP2, λοιπόν, το απόγευμα της Πέμπτης τα μεγάλα νέα δεν ήταν ο ταχύτερος χρόνος του Vettel αλλά η προσομοίωση αγώνα του Γερμανού σε σύγκριση με τους υπόλοιπους και κυρίως με τον ομόσταβλο του.
Πιο συγκεκριμένα τα μεγαλύτερα stints των δύο οδηγών της Ferrari αποτελούνταν από 13 γύρους το καθένα. Οι χρόνοι τους με τη μαλακότερη γόμα και μεγάλο φορτίο καυσίμου είχαν τη μικρότερη απόκλιση από οποιουδήποτε άλλου συνδυασμού. Αντίστοιχη ομοιομορφία (όχι όμως και ταχύτητα) στους χρόνους τους μπόρεσαν να επιτύχουν οι Perez και Sainz ενώ από τους οδηγούς των “big three” μόνο ο Ricciardo. Οι Mercedes ήταν πάνω από μισό δευτερόλεπτο αργότερες στις προσομοιώσεις τους και θα χρειάζονταν ένα θαύμα για να ανταγωνιστούν στα ίσια τις Ferrari. Η εικόνα του αγώνα της Κυριακής είχε αρχίσει να διαμορφώνεται.
Με δεδομένο ότι δε θα προέκυπταν τα διόλου σπάνια απρόοπτα του Μονακό, οι δύο Ferrari θα κατατάσσονταν στην πρώτη γραμμή εκκίνησης και η νίκη θα εξελισσόταν σε εσωτερική υπόθεση για την Ιταλική ομάδα. Επομένως τα 3 δέκατα που υπερείχε κατά μέσο όρο ο Vettel έναντι του Raikkonen στο FP2 απέκτησαν ακόμη μεγαλύτερη σημασία. Σε περίπτωση που έστριβε πρώτος στην Ste Devote θα μπορούσε να αναπτύξει διαφορά ασφαλείας ώστε να μην απειληθεί από undercut ενώ ακόμη κι αν ο Kimi ήταν μπροστά του μετά την εκκίνηση θα είχε τη δυνατότητα οδηγώντας πιο συντηρητικά στην αρχή να επιτύχει εκείνος το overcut μόλις ο teammate του θα σταματούσε για ελαστικά. Τελικά η pole του Kimi προέκρινε το δεύτερο σενάριο.
Μετά τις κατατακτήριες ο Seb δεν ήταν χαρούμενος. Γνώριζε φυσικά το πλεονέκτημα που θα είχε έναντι του Kimi στον αγώνα, ήξερε, όμως, ότι το αυτοκίνητο είχε και άλλα να δώσει στο Q3. Κάποιος άλλος ίσως συμβιβαζόταν με μια καθόλου άσχημη 2η θέση. Όχι όμως ο Seb. Όπως δε θα συμβιβαζόταν και ο Fernando, ο Lewis και πριν από αυτούς ο Michael, ο Ayrton, ο Alain και όσοι άλλοι αντίστοιχης ποιότητας οδηγοί προηγήθηκαν αυτών. Οδηγοί που σπάνια ήταν απολύτως ευχαριστημένοι ακόμη και μετά από pole positions ή νίκες.
Επειδή ο απόλυτος στόχος τους δεν ήταν η νίκη αυτή καθεαυτή. Ο απόλυτος σκοπός τους ήταν να είναι οι καλύτεροι σε κάθε δεδομένη στιγμή, σε κάθε στροφή, σε κάθε αγώνα. Σκοπός τους ήταν τα όρια να καθορίζονται από το μονοθέσιο και όχι από αυτούς. Αυτό μπορεί να μεταφράζεται από κάποιους ως αλαζονεία ή ακόμη και ύβρη. Αυτή η προσέγγιση είναι, όμως, που ξεχωρίζει τελικά τους μεγάλους πρωταθλητές από τους υπόλοιπους κορυφαίους οδηγούς.
Η νίκη ήταν σημαντική και για τη Ferrari στην οικονομία του πρωταθλήματος. Έχοντας χάσει μέσα από τα χέρια της δύο αγώνες στους οποίους ήταν ταχύτερη, το 1-2 στο Μονακό σε συνδυασμό με την άσχημη εμφάνιση του Hamilton την επαναφέρει στη θέση που θα έπρεπε να βρισκόταν με βάση τη δυναμική του μονοθεσίου της.
Η Mercedes, όμως, δε θα κάτσει με σταυρωμένα χέρια. Θα συνεχίσει να εξελίσσει την W08 και θα υπάρξουν σιρκουί (όπως του Μόντρεαλ που έπεται) που θα την ευνοούν περισσότερο σε σχέση με το Μονακό. Η Ferrari θα πρέπει να επιτύχει νίκες και σε πίστες που η Mercedes θα είναι ταχύτερη αν θέλει να βρεθεί σε θέση ισχύος μέχρι το καλοκαιρινό διάλειμμα.
