Η σεζόν του 2017 έχει περάσει πλέον στην ιστορία, με την τελευταία της πράξη στη Yas marina να θέτει σοβαρή υποψηφιότητα ως η λιγότερο ενδιαφέρουσα από τις είκοσι…
Με τα πρωταθλήματα να έχουν κριθεί (εκτός των θέσεων 6-9 στους κατασκευαστές) πολλοί ήλπιζαν σε έναν τελευταίο Grand prix όπου ομάδες και οδηγοί θα ρίσκαραν λίγο περισσότερο απαλλαγμένοι από το άγχος της συλλογής βαθμών. Αντί αυτού είδαμε έναν αγώνα με ελάχιστες ανακατατάξεις στον οποίον οι Mercedes κυριάρχησαν απόλυτα επί των Ferrari και Red Bull με τις πιο ενδιαφέρουσες μάχες να διαδραματίζονται από την 10η θέση και κάτω. Ο Valtteri Bottas πήρε την τρίτη φετινή του νίκη επικρατώντας πειστικά του Hamilton, βελτιώνοντας έτσι κατά τι την συνολική του εικόνα στο δεύτερο μισό της χρονιάς. Για τον Φιλανδό, ο τελευταίος αγώνας της σεζόν θα μπορούσε να εκληφθεί ως μία δήλωση πρόθεσης για το πρωτάθλημα του 2018· θα χρειαστεί, ωστόσο, σκληρή δουλειά, περισσότερη τόλμη αλλά και την τύχη με το μέρος του εάν θέλει να κερδίσει με το ίδιο μονοθέσιο έναν οδηγό-φόβητρο όπως ο Hamilton.
Για την απόδοση στο Άμπου Ντάμπι του Βρετανού τετράκις παγκόσμιου πρωταθλητή κυκλοφορεί ή «βολική» εξήγηση της απώλειας κινήτρου έπειτα από την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Θα πρέπει, όμως, να διαφωνήσουμε με αυτό το σενάριο καθώς η συνολική του εμφάνιση κατά τη διάρκεια του τριημέρου ήταν στα κορυφαία στάνταρ που μας έχει συνηθίσει. Απλώς ηττήθηκε από τον Bottas, κάτι που δεν συμβαίνει άλλωστε για πρώτη φορά φέτος. Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Yas marina (σε ότι αφορά το λείο οδόστρωμα και ιδιαίτερα τη χάραξη του τρίτου τομέα) ταιριάζουν μάλιστα με εκείνα του Σότσι, πίστα στην οποία ο Lewis είχε κάνει την πιο άχρωμη φετινή του εμφάνιση.
Χαρακτηριστική ήταν η δυσκολία του Hamilton στο χειρισμό της W08 μετά τη δεύτερη πίσω ευθεία κάτι που ανάγκασε τον Βρετανό να υπερβάλλει κάποιες φορές στην προσπάθειά του να κρατηθεί κοντά στον teammate του. Παρά ταύτα όταν σε 15 από τους 20 αγώνες της σεζόν έχεις καταφέρει να εκμεταλλευτείς στο έπακρο το δυναμικό του μονοθεσίου σου, μπορούν να σου «συγχωρεθούν» και κάποιες λιγότερο εντυπωσιακές εμφανίσεις. Το πρωτάθλημα του 2017, κατά την ταπεινή μας άποψη, κατέχει άνετα μια θέση στις top-3 (ασχέτως του αν κατέκτησε το πρωτάθλημα) σεζόν του Hamilton, δίπλα σε εκείνες του 2007 και 2015.
Για την Ferrari, το πρώτο σκαλί στο βάθρο του Άμπου Ντάμπι παρέμεινε και φέτος εκτός ορίων της Ιταλικής μάρκας. Η SF70H υστερούσε εμφανώς της W08 παρά τα εκπληκτικά περάσματα του Vettel από το τρίτο sector. Ο μοναχικός του αγώνας στην 3η θέση της κατάταξης (με χαοτική διαφορά από τον Raikkonen) ήρθε να προστεθεί σε πολλές άλλες φετινές εμφανίσεις του Seb στις οποίες εκείνος ήταν που έκανε τη διαφορά. Ο Γερμανός μπορεί να αδίκησε τον εαυτό του φέτος στο Μπακού, ενώ και η λάθος εκτίμησή του στην εκκίνηση της Σιγκαπούρης κόστισε πολύ.
Σε όλους τους υπόλοιπους αγώνες όμως οδήγησε εκπληκτικά και η Ferrari οφείλει μεγάλο μέρος της φετινής της βελτίωσής στην οδήγηση του αλλά και στην πολύ καλή του αλληλεπίδραση με όλα τα μέλη της ομάδας. Δυσκολευόμαστε να φανταστούμε τι παραπάνω θα είχε καταφέρει οποιοσδήποτε άλλος οδηγός από το σημερινό grid με την SF70H. Για την Scuderia, μπορούμε να πούμε ότι για πρώτη φορά έπειτα από το μακρινό 1998 και την F300, η Ferrari έχει καταφέρει επί τέλους να αντιληφθεί πλήρως το πνεύμα των κανονισμών κατασκευάζοντας ένα αυτοκίνητο το οποίο με σωστά βήματα εξέλιξης μπορεί να κυριαρχήσει ή έστω να ανταγωνιστεί από πλεονεκτική θέση τις Mercedes και Red Bull στο μέλλον.
Για τους «ταύρους» το 2017 θα πρέπει να χαρακτηριστεί μάλλον ως μία απογοητευτική χρονιά, λαμβάνοντας υπόψη τις προσδοκίες που είχαν καλλιεργηθεί πριν την Μελβούρνη. Ο Ricciardo τελείωσε την σεζόν όπως ξεκίνησε (DNF) χάνοντας και την 4η θέση στο πρωτάθλημα από τον Raikkonen. Ο Verstappen προσπάθησε αλλά δεν μπόρεσε να προσπεράσει τον Φιλανδό, περιοριζόμενος έτσι στην 5η θέση, έχοντας όμως αποδείξει στους προηγούμενους 19 αγώνες γιατί θεωρείται το μεγαλύτερο ταλέντο στο υπάρχον grid. Η RB13 εξελίχθηκε σε ένα πολύ καλό μονοθέσιο, ιδίως σε πίστες που τονίζουν το παραγόμενο αεροδυναμικό φορτίο, αλλά το ξεκίνημα που είχαν στη σεζόν ήταν αρκετό για να ξεχάσουν από το Άλμπερτ Παρκ ήδη οποιαδήποτε σκέψη για τίτλο. Πολλά προβλήματα αντιμετώπισαν και με την αξιοπιστία (ο Verstappen υπέφερε κυρίως) της μονάδας ισχύος της Renault και το μεγαλύτερο ερωτηματικό για το 2018 έχει να κάνει με το κατά πόσον η PU θα τους επιτρέψει να ακολουθήσουν τον ρυθμό των Mercedes και Ferrari.
Οι δύο άλλες ομάδες που φαίνεται να έχουν τους πόρους αλλά και την τεχνογνωσία για να προβληματίσουν τους big-three είναι οι Renault και McLaren. Για την Γαλλική ομάδα είναι εμφανές πλέον πώς επανήλθε σε περίοδο που «ασχολείται σοβαρά» με την F1. Λογικά, μέχρι να πάρει 2-3 πρωταθλήματα και να αποχωρήσει ξανά. Διαθέτουν όμως ένα καταπληκτικό οδηγικό δίδυμο (χάρη στον Hulkenberg εξασφάλισαν την έκτη θέση στους κατασκευαστές) έπειτα και από την προσθήκη του Sainz, ενώ και στον τεχνικό τομέα κινούνται πολύ έξυπνα προσεγγίζοντας ανθρώπους (λέγε με Budkowski) που θα τους βοηθήσουν να κερδίσουν χρόνο στην προσπάθειά τους να μπουν ξανά στο κλαμπ των μεγάλων.
Ανθρώπους τους οποίους δεν ήθελε να προσεγγίσει η Honda η οποία έπειτα από 3 εφιαλτικά χρόνια στη McLaren μετακομίζει στην Toro Rosso. Για τους Ιάπωνες οι σεζόν 2015-2017 έκαναν πολύ μεγάλη ζημιά στο αγωνιστικό τους προφίλ με τα team radio του Alonso να έχουν πλήξει την εταιρία όσο και οι σπασμένοι κινητήρες της. Ίσως στην Toro Rosso (ομάδα με σαφώς χαμηλότερο πρεστίζ) θα μπορέσουν να λειτουργήσουν με μικρότερη πίεση βρίσκοντας τελικά λύση στα προβλήματά τους αλλά και τον δρόμο (πιθανότατα) για την Red Bull. Και το λέμε αυτό διότι μία εταιρία σαν την Honda δεν μπορεί να περιοριστεί σε ομάδες του μέσου της κατάταξης ενώ και η Red Bull αναζητά «αποκλειστικό» προμηθευτή καθώς η Renault θέλει τα πρωταθλήματα για εκείνην ενώ από το 2018 θα παρέχει κινητήρες και στην McLaren. Για την ομάδα από το Woking το 2018 προοιωνίζεται καλύτερο αλλά η αλλαγή που επιχειρούν είναι πολύ μεγάλη και καλό θα ήταν να μην φορτώσουν και πάλι με υπερβολική πίεση μία ομάδα που έχει να κατασκευάσει ανταγωνιστικό μονοθέσιο από το 2012.
Για το τέλος αφήσαμε ένα σύντομο σημείωμα για την (οριστική αυτή τη φορά) αποχώρηση του Felipe Massa. Ο Βραζιλιάνος ήταν μία από τις συμπαθέστερες φυσιογνωμίες στο paddock από το 2002 όταν και ξεκίνησε με την Sauber, ενώ από νωρίς επέδειξε εκπληκτική ταχύτητα χωρίς ωστόσο να θεωρηθεί αρχικά ικανός για πρωτάθλημα. Αυτό οφειλόταν κυρίως στα πολλά λάθη που έκανε κατά τις πρώτες σεζόν του, αλλά και τις αρκετά μεγάλες μεταπτώσεις στην απόδοσή του. Έτος κλειδί υπήρξε το 2006 όταν και θα γινόταν teammate του Schumacher στην Ferrari. Η βελτίωσή του έκτοτε ήταν ραγδαία διεκδικώντας με αξιώσεις τα πρωταθλήματα του 2007 και (κυρίως) αυτό του 2008.
Το Βραζιλιάνικο Grand Prix εκείνης της χρονιάς ήταν η μεγαλύτερη οδηγική παράσταση και ταυτόχρονα η πιο πικρή στιγμή στην καριέρα του Felipe. Λίγοι φαντάζονταν τότε ότι εκείνη θα ήταν η τελευταία νίκη της καριέρας του και παρά τα 9 επιπλέον χρόνια που θα έμενε στο σπορ (παρά το σοβαρό του ατύχημα το 2009) η μόνη στιγμή που θα πλησίαζε το πρώτο σκαλί του βάθρου ήταν το Γερμανικό Grand Prix του 2010, όταν και έκανε στην άκρη για χάρη του Alonso έπειτα από εντολή της Ferrari. Ο Ισπανός κυριάρχησε πλήρως του Massa κατά τη διάρκεια της συνύπαρξής τους κάνοντας πολλούς να αναθεωρήσουν σχετικά με την αξία του Βραζιλιάνου. Και όμως. Παραμένει ο πρώτος (και μέχρι σήμερα ο τελευταίος) Βραζιλιάνος μετά τον Ayrton Senna που διεκδίκησε μέχρι τέλους πρωτάθλημα στη Formula 1.
Boa sorte Felipe!
