BMW M2 vs Honda Civic Type R [test drive]

Με έξι ή τέσσερις κυλίνδρους; Με κίνηση στον πίσω ή στον μπροστινό άξονα; Με αυτόματο διπλόδισκο ή μηχανικό κιβώτιο; Τις απαντήσεις δίνουν δύο από τις πιο πρόσφατες και καλύτερες «drive-machines» που ανάγουν την αλανιάρικη οδήγηση σε άλλο επίπεδο!

Σύγκριση στα τυφλά; Όχι απαραίτητα αφού το ζητούμενο από τα αυτοκίνητα που στέκονται το ένα δίπλα στο άλλο δεν είναι ποιο είναι το καλύτερο, αλλά η απόλαυση που προσφέρουν. Ως ένας άλλος… MasterChef (ή DriverChef αν προτιμάτε) θα έλεγα πως το κάθε πιάτο είναι διαφορετικό τόσο σε ένταση όσο και σε δημιουργικότητα. Και αν υπήρχε κάτι σε πικάντικο σούσι, τότε αυτό αποκλείεται να μην ήταν κάτι άλλο από ένα Type R (ή «τάπερ» κατά τη λαϊκιστί). Με προκλητική και γοητευτικά «κιτς» εμφάνιση το Honda σε κάνει να αγνοείς τον βελτιωτή της γειτονιάς. Επειδή πολύ απλά δεν υπάρχουν και πολλά πράγματα για να κάνει…

Στο διάβα του, το Type R είναι το αυτοκίνητο που κερδίζει τα περισσότερα επιφωνήματα και κεφαλογυρίσματα. Μπροστά στην Μ2 μπορείς να το πεις και κραυγαλέο. Τίποτε όμως δεν είναι τυχαίο στο φουσκωμένο body kit, από την τεράστια πίσω φτερούγα μέχρι τα περίεργα μικρά πτερύγια στην κατάληξη της οροφής. Όλα είναι μελετημένα για την βέλτιστη αεροδυναμική και ψύξη των μηχανικών μερών. Διάολε, εδώ μιλάμε για το ταχύτερο προσθιοκίνητο παραγωγής στην Πράσινη Κόλαση!

Η M2 κινείται σε εντελώς διαφορετικό τέμπο με ένα πιο «γκουρμέ» στιλάκι που την κάνει να μοιάζει σαν αρνάκι (σίγουρα όχι του γάλακτος) απέναντι (και όχι μέσα) στο «τάπερ». Ακόμη όμως και στο λευκό χρώμα (προσωπικά προτιμώ το μπλε που οδήγησα στο Hungaroring) η πιο καυτή μικρή μπέμπα έχει τον τρόπο της να ξεχωρίζει από την κλασική «Μ» φορεσιά της. Με τα πρησμένα καπούλια να τα υπερθεματίζουν οι διπλές ακριανές απολήξεις, οι μπλε δαγκάνες (κόκκινες Brembo στο Type R) και τα φαρδύτερα πίσω Continental.

Η σαφής δημιουργικότητα (έτσι για να πάμε κόντρα στην ασαφή) είναι αισθητή και από την θέση του οδηγού. Δίχως να απέχει και πολύ από την πραγματικότητα στο Type R νιώθεις σα να βρίσκεσαι σε αγωνιστικό δρόμου. Από τα λίγα που λείπουν είναι ένα roll cage και μία ζώνη τεσσάρων σημείων. Κράνος είχαμε φορέσει στο ταλαίπωρο αυτοκινητοδρόμιο των Μεγάρων. Και αν έχεις την διάθεση… ενός ταύρου μάλλον δύσκολα θα μπορέσεις να αντισταθείς στο κυρίαρχο ερεθιστικό κόκκινο που υπάρχει σχεδόν παντού στην καμπίνα (και όχι μόνο).

Τα πράγματα είναι αισθητά πιο κάλμα στην BMW με το τρίχρωμο σηματάκι M να θυμίζει την διαφορετικότητα αυτής της «δυάρας». Η εικόνα είναι ανάλογα σεμνή και σοβαρή (όπως στις M3/M4) με το μάτι να πέφτει στο αλουμινένιο λεβιεδάκι και τα σταθερά στο τιμόνι paddles. Όπως και στο Type R (με τα προγράμματα Comfort, Sport και +R), έτσι και στην BMW υπάρχει ανάλογη παραμετροποίηση (Comfort, Sport, Sport+). Τα καθίσματα προσφέρουν εξίσου κορυφαία στήριξη και στάση, ενώ έχουν μια διακριτική μπλε ραφή. Και ως κουπέ η M2 είναι πιο «στριμόκωλη» από τον «hatch-family» αντίπαλο της.

photos: nmarinopoulos

Αυτό που είναι ξεκάθαρο από την αρχή είναι πως το Type R είναι ένα εντελώς διαφορετικό αυτοκίνητο. To οποίο όμως είναι εξίσου γρήγορο και ίσως στα κλειστά κομμάτια ακόμη πιο σβέλτο από την M2. Ο δίλιτρος VTEC Turbo δουλεύει κανόνι από τις μεσαίες σ.α.λ. και η mono scroll τουρμπίνα γεμίζει τάχιστα για να αποδώσει ψηλά τα 320 άλογα. Ο αλουμινένιος κοντοπίθαρος επιλογέας για το μηχανικό 6άρι (δεν υπάρχει αυτόματο) αποτελεί πρότυπο για κάθε σπορ αυτοκίνητο. Αυτό που είναι πολύ εντυπωσιακό είναι πως περνά από το μηχανικό μπλοκέ η δύναμη στην άσφαλτο με την μελετημένη μπροστινή ανάρτηση να εξαφανίζει το torque steering (ψάρεμα τιμονιού κατά την επιτάχυνση). Πραγματικά απίστευτο. Πάντως για τον αλήτικο χαρακτήρα του Type R το ηλεκτρονικό χειρόφρενο με ξενερώνει.

Στην M2 όλα συμβαίνουν με ένα πιο βαθύ τέμπο. Ο εξακύλινδρος με επίσης μόνο στροβιλοσυμπιεστή (twin scroll έχουν οι M3/M4) και την αστείρευτη ροπή του θυμίζει κάτι από «σέρβο» και ταιριάζει γάντι με το επτάρι διπλόδισκο. Το οποίο φτάνει μέχρι και να καρφώνει τις ταχύτητες στο Sport+, όταν ταυτόχρονα οι διπλές απολήξεις μπουκώνουν από τα ντεσιμπέλ και κοχλάζουν σε κάθε άφημα του γκαζιού. Κάπου εδώ φαίνεται και η διαφορά στα κυβικά…

Αναμφίβολα το νέο Type R είναι ένα πολύ καλύτερο αυτοκίνητο από το προηγούμενο. Έστω και αν στο R+ θα ήθελα το πιο σφιχτό setup (έως 15%) να συνοδεύεται με πιο ενισχυμένο racing ήχο (π.χ. όπως στο Ford Focus RS). Πάντως με αυτό το Type R μπορείς να ταξιδέψεις όχι μόνο γρήγορα αλλά και ήσυχα. Μπορεί να ακούγεται υπερβολικό, αλλά οι Ιάπωνες έχουν καταφέρει να βρουν την χρυσή τομή ανάμεσα στο κράτημα και στην άνεση. Ταξιδεύεις άνετα και ήσυχα με κατανάλωση που πέφτει χαλαρά κάτω στα 9-10 λίτρα/100 χλμ. Καλό ταξίδι κάνεις φυσικά και με την M2 που με τους παραπάνω κυλίνδρους καίει κάτι παραπάνω (στα 13-14 λίτρα) με σύμμαχο το DCT-7 (ω, ναι, στην M2 υπάρχει και μηχανικό 6άρι).

Από το στρίψιμο στο στύψιμο. Το Type R είναι γρήγορο. Πραγματικά πολύ γρήγορο, τόσο στην πίστα αλλά πολύ περισσότερο στον δρόμο όπου τα χιλιόμετρα δεν κρύβονται με την καμία. Για την ευθεία τα είπαμε, στις στροφές πάει σαν τρένο και με το torque vectoring να βοηθά δίχως να ενοχλεί ή να σε κόβει με τον τρόπο που λειτουργεί. Μάλιστα με το σωστό πλασάρισμα (στην είσοδο μιας στροφής) το διασκεδάζεις και γλιστράς προοδευτικά ελέγχοντας το ελαφρύτερο πλαίσιο από το κοφτερό ηλεκτρομηχανικό τιμόνι και με τα καταπληκτικά φρένα της Brembo… να ρίχνουν άγκυρα.

Πάμε στην M2. Παρά τα κιλάκια της είναι εξίσου σβέλτη, με πιο γεμάτες επιδόσεις και με μια πιο ναζιάρικη -πισωκίνητη- γοητεία. Το γουργουρητό του μοτέρ (κάτι που εύλογα απουσιάζει από τον τετρακύλινδρο του Type R, θα μπορούσαν οι Ιάπωνες να ανεβάσουν το volume στη παθητική 3η μεσαία απόληξη;) σου ανεβάζει με μιας την όρεξη για να γλιστράς την ουρά της. Η M2 δεν είναι μία κοντύτερη M3/M4. Είναι ένα καυτό κουπέ με το δικό του στίγμα που συνδυάζει όλα όσα θα ήθελε ένας «γρήγορος». Η πίσω κίνηση αντισταθμίζει ως ένα βαθμό το hot-GTi χαρακτήρα του Type R, έστω και αν η βαρύτερη M2 έχει έναν πιο GT προσανατολισμό. Ακόμη και έτσι, το άμεσο τιμόνι με το γρανιτένιο σασί δεν χαμπαριάζουν από κλίσεις στις στροφές με το κιβώτιο να δίνει τα ρέστα του σε ανεβάσματα και κατεβάσματα. Το περίεργο είναι πως στην M2 υπάρχει αυτό που θα θέλαμε στο Type R, δηλ. το νορμάλ χειρόφρενο. Και εδώ τα φρένα είναι υπεράνω κριτικής.

Αυτό που μου άρεσε στο Type R, είναι ο διττός του χαρακτήρας. Πόσο πολιτισμένο μπορεί να είναι στο ταξίδι και πόσο δαιμονισμένο όταν το φου-R-κίσεις! Θα ήθελα πιο έντονο racing ήχο και ένα κανονικό χειρόφρενο για μεγαλύτερη συμμετοχή και παιχνίδι. Στα συν η χαμηλή κατανάλωση καυσίμου (προτιμήστε την φτηνότερη 95άρα που δίνει λιγότερα 15-20 άλογα) και φυσικά η χαμηλότερη τιμή πώλησης στο 50άρικο. Όσο για την εμφάνιση, αν δεν άγγιζε ή ξεπερνούσε την υπερβολική στο Type R τότε σε ποιο άλλο αυτοκίνητο θα μπορούσε;

Και πάμε στην κατά πολύ ακριβότερη BMW M2 που σε τιμή ξεφεύγει σε επίπεδα Porsche Cayman. Σοβαρότυπη, μεστή και με ένα πολυκύλινδρο τουπέ είναι η ντίβα της παρέας και ξέρει πως να επιβάλλεται. Με στεγνά κριτήρια και με μία αδυναμία στην πίσω κίνηση θα ήταν η επιλογή μας. Χαριτολογώντας και πάντα απέναντι στο Honda Civic Type R, θα μπορούσαμε να μιλάμε για μία σκηνή βγαλμένη από την ταινία «Η Αρχόντισσα και ο Αλήτης». Μία ταινία όπως πολλές άλλες που τελειώνει πάντα με happy end… Ο κόσμος να χαλάσει… O δρόμος και αν αδειάσει για δύο κορυφαίες «drive-machines»!

Περισσότερες δοκιμές μοντέλων BMW
Περισσότερες δοκιμές μοντέλων HONDA