Το καλοκαίρι μπήκε για τα καλά και το προλογίζουμε με μία σύντομη επίσκεψη στο πανέμορφο και μεθυστικό νησί της Κεφαλλονιάς…
Για να φτάσει κανείς στο μεγαλύτερο νησί των Επτανήσων υπάρχουν αρκετοί θαλάσσιοι οδοί, αλλά ο συνηθέστερος από Αθήνα είναι από την Κυλλήνη. Από εκεί το ταξίδι με το φέρι διαρκεί περίπου μιάμιση ώρα, ρίχνοντας άγκυρα στον Πόρο. Από την πρώτη στιγμή το νησί μοιάζει να σε προσκαλεί να ανακαλύψεις τις ομορφιές του. Ξεκινώντας προς Αργοστόλι από τα νοτιανατολικά του νησιού εντυπωσιάζεσαι από την πυκνή βλάστηση και το πλούσιο πράσινο, που εναλλάσσεται με το γαλαζοπράσινο του Ιόνιου.
Η Κεφαλλονιά είναι ένα μεγάλο νησί, με μοναδικά κάλλη, και σίγουρα χρειάζεται πολύ περισσότερες από τρεις μέρες για να το ζήσεις. Το οδικό δίκτυο χαρακτηρίζεται από τη φιδωτή χάραξή του και παρόλο που οι αποστάσεις χιλιομετρικά είναι λογικές, χρονικά χρειάζεται περίπου μία ώρα για κάθε μεγάλη διαδρομή, με ιδιαίτερη προσοχή στα στενά κομμάτια. Ιδανική συγκυρία τη συγκεκριμένη περίοδο, το νέο Volvo V40 στην πετρελαιοκίνητη έκδοση D2, που αποδείχτηκε το κατάλληλο μέσο για την τρίωρη ηπειρωτική διαδρομή, βγάζοντάς μας ασπροπρόσωπους στο θέμα της κατανάλωσης καυσίμου, που κυμάνθηκε κάτω από τα 6 λίτρα/100 χλμ.
Το Αργοστόλι…
…είναι η πρωτεύουσα του νησιού. Σχεδόν κολλητά και από την πίσω πλευρά του υπάρχει η περιοχή της Λάσσης, με το ομώνυμο ξενοδοχείο της περιοχής να αποτελεί την αφετηρία για κάθε εξόρμησή μας.
Η πρώτη μέρα περιλάμβανε τη διαδρομή προς την περιοχή της Σάμης (εκεί πιάνει λιμάνι το πλοίο από Πάτρα), η οποία διαρκεί περίπου μισή ώρα. Στα μέσα της διαδρομής, παρακάμπτοντας προς την κοιλάδα του Ομαλού, περνώντας από το χωριό Βαλσαμάτα, καταλήξαμε στο μεγαλοπρεπές μοναστήρι του πολιούχου του νησιού Άγιου Γεράσιμου, όπου γίνεται αντιληπτό από πού πηγάζει η έντονη θρησκευτική πεποίθηση που διατηρεί κάθε Κεφαλλονίτης.
Επιστρέφουμε στην αρχική μας πορεία, και λίγα χιλιόμετρα μετά υπάρχει ταμπέλα προς τον Αίνο, ένα μεγάλο βουνό που έχει ανακηρυχθεί εθνικός δρυμός από το 1962. Χρόνος δεν υπάρχει, και κατηφορίζουμε γοργά προς το σπήλαιο της Δρογγαράτης, με το εντυπωσιακά μεγάλο φυσικό θολωτό σχήμα, που επιτρέπει τους καλοκαιρινούς μήνες την οργάνωση μουσικών βραδιών. Σε κοντινή απόσταση βρίσκεται το λιμνοσπήλαιο της Μελλισάνης, όπου κρύβεται μία υπόγεια λίμνη. Βρίσκεται δύο μέτρα πάνω από τη στάθμη της θάλασσας και το πάνω μέρος του σπηλαίου είναι άσκεπο (η οροφή έπεσε πριν από χιλιάδες χρόνια), επιτρέποντας στο φυσικό φως να εισέρχεται και κατά το μεσημέρι να δημιουργεί όμορφες χρωματικές αντιθέσεις.
Ο ήλιος αρχίζει να δύει, η πρώτη μέρα φτάνει στο τέλος της και μια βουτιά στα μαγευτικά νερά της παραλίας της Αντίσαμου (μία από τις καλύτερες του νησιού), όπου είχε γυριστεί η χολιγουντιανή παραγωγή «Το μαντολίνο του λοχαγού Κορέλι», ήταν ό,τι έπρεπε.
Η Αντίσαμος…
…μας γοήτευσε τόσο πολύ, ώστε να τη συμπεριλάβουμε και τη δεύτερη μέρα στο πρόγραμμά μας για μια πρωινή βουτιά. Πριν μας πιάσει το μεσημέρι αναχωρήσαμε προς τα βόρεια, περνώντας από την Άγια Ευφημία, με προορισμό την πιο γνωστή παραλία του νησιού: τον Μύρτο με το λευκό βότσαλο και τα κρυστάλλινα νερά. Συνεχίζοντας, το μάτι ανοίγει για τα καλά στον ανοιχτό ορίζοντα που βλέπει στο βάθος τη χερσόνησο της Άσσου με το επιβλητικό ενετικό κάστρο.
Προς το Φισκάρδο η διαδρομή συνοδεύεται με συστοιχίες από κυπαρίσσια, μία χαρακτηριστική εικόνα που συναντάς σε πολλά μέρη του νησιού, ειδικά στο νότια. Ζυγώνουμε στο κάποτε μικρό ψαροχώρι –σήμερα πόλο έλξης για «σκαφάτους» και διάσημους– απόγευμα και το φως δεν έχει πέσει ακόμη. Ώρα για ανάπαυση στην ήσυχη παραλία της Φώκης, πριν δειπνίσουμε στο κοσμοπολίτικο λιμάνι του Φισκάρδου. Έχει νυχτώσει πλέον για τα καλά, και χρειάζεται προσοχή έχοντας μπροστά μία ώρα επιστροφής προς τη Λάσση.
Είναι πολλά αυτά που δεν έχουμε δει, αλλά οι μέρες τελειώνουν… Έχοντας κινηθεί στο μεγαλύτερο μέρος του νησιού, σειρά έχει το Ληξούρι, η συμπρωτεύουσα της Κεφαλλονιάς. Βρίσκεται στο νοτιοδυτικό μέρος του νησιού, και εκεί μπορείς να φτάσεις είτε κόβοντας δρόμο με το φέρι είτε οδηγώντας περιμετρικά για τουλάχιστον μισή ώρα.
Στο Ληξούρι…
…δεσπόζει το άγαλμα του σατιρικού ποιητή και πεζογράφου Ανδρέα Λασκαράτου, και η φορά με την οποία κοιτά υπενθυμίζει με αστείο τρόπο τη φιλική «κόντρα» που υπάρχει μεταξύ των κατοίκων των δύο πόλεων. Με κατεύθυνση προς τα Μαντζαβινάτα φτάνουμε στο Βούνι, και από εκεί ακολουθούμε προς τις Βάτσες, μία γραφική αμμώδης παραλία με το όμορφο ταβερνάκι του Σπύρου. Εκεί γύρω υπάρχου και άλλες παραλίες, όπως το Ξι και η Κουνόπετρα, με γεωλογικό μάλιστα ενδιαφέρον, αφού η ευρύτερη περιοχή χαρακτηρίζεται από το αργιλώδες ανάγλυφο. Ευτυχώς βρήκαμε λίγο χρόνο να κολυμπήσουμε στα απίστευτα νερά της Πλατιάς Άμμου, της καλύτερης παραλίας του νησιού κατά τη γνώμη μας.
Την ημέρα της αναχώρησης αποχαιρετούμε τη Λάσση με κατεύθυνση προς τον Πόρο. Το νότιο μέρος του νησιού είναι και το πιο «φυλαγμένο», με πάμπολλες πανέμορφες παραλίες, από τον Μακρύ Γιαλό μέχρι τα Καμίνια και τη Σκάλα. Αφήσαμε την Κεφαλλονιά με τις καλύτερες εντυπώσεις. Σίγουρα τρεις μέρες μοιάζουν σαν ένα μικρό φλερτ για ένα νησί που εύκολα ερωτεύεσαι, και το μόνο που σκέφτεσαι είναι τη στιγμή που θα το ανταμώσεις ξανά…
Ευχαριστούμε θερμά το «Hotel Lassi» για τη φιλοξενία,
καθώς και τις ακτοπλοϊκές γραμμές Ionian Ferries.
Προβολή μεγαλύτερου χάρτη
