Θα σχολιάσω δύο θέματα της επικαιρότητας που στη θεωρία θ’ αλλάξουν τον κόσμο μας προς το καλύτερο, αλλά στην πράξη μάλλον θα έχουν τα αντίθετα αποτελέσματα.
Ξεκινάω από τις δηλώσεις του πρωθυπουργού περί απαγόρευσης πώλησης καινούριων αυτοκινήτων με κινητήρες βενζίνης και ντίζελ από το 2030.
Σίγουρα, στο νου του είχε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα, όπως θα ήθελε να είναι η Ελλάδα σε μία δεκαετία. Με ενέργεια που προέρχεται από ανανεώσιμες πηγές και μεταφορές που δεν εκπέμπουν βλαβερά αέρια στην ατμόσφαιρα. Νομίζω ότι όλοι συμφωνούμε με αυτό το όραμα, μακάρι να είναι έτσι τα πράγματα σε 10 χρόνια. Αυτό τουλάχιστον ψιθυρίζει το αγγελάκι που κάθεται στο δεξί μου ώμο.
Έλα όμως που το διαβολάκι στον αριστερό ώμο έχει σκάσει στα γέλια. Όπως σε όλα τα πράγματα, θετικά ή αρνητικά, οι Έλληνες βρίσκουν παραθυράκια. Η λέξη-κλειδί στις δηλώσεις του πρωθυπουργού είναι η λέξη “καινούριων”. Αυτό σημαίνει ότι από 1/1/2030 θα αγοράζουμε όλοι ηλεκτρικά αυτοκίνητα; Όχι απαραίτητα. Καθότι παρόμοια μέτρα θα ισχύουν σε ολόκληρη την Ευρώπη, αυτό σημαίνει ότι θα μπορούμε να αποκτήσουμε σε ιδιαίτερα δελεαστικές τιμές τα “σαπάκια” από τη Γερμανία, τη Γαλλία κτλ. Ή, ότι θα αγοράζουμε την Παρασκευή ένα καινούριο αυτοκίνητο με θερμικό μοτέρ από τη Βουλγαρία και θα το εισάγουμε ως μεταχειρισμένο τη Δευτέρα στην Ελλάδα.
Καταλαβαίνετε που το πάω, δε νομίζω ότι χρειάζονται περισσότερα παραδείγματα. Οι απαγορεύσεις ξυπνούν κάτι μέσα μας και συνήθως μας οδηγούν στην αντίθετη κατεύθυνση. Μόλις επιβλήθηκε η καραντίνα, όλοι θέλησαν να βγουν να περπατήσουν για να ξεσκάσουν. Σήμερα, στην ίδια διαδρομή όπου περπατώ καθημερινά δεν υπάρχει ψυχή. Επί καραντίνας, γινόταν “διαδήλωση” από τον πολύ κόσμο.
Δεν χρειάζονται δηλώσεις περί απαγορεύσεων. Πράξεις χρειάζονται. Επαρκές δίκτυο φόρτισης (όχι στα χαρτιά, αλλά φορτιστές που λειτουργούν στα σωστά σημεία) και οικονομικά προσιτά ηλεκτρικά αυτοκίνητα ώστε όλοι μας να θέλουμε ν’ αποκτήσουμε κάποιο. Εάν απαιτούνται περί τα 30.000 ευρώ για ένα μικρό, καθημερινό αυτοκίνητο, τότε όσο και να ακριβύνουν η βενζίνη και τα τέλη κυκλοφορίας, ένα μεταχειρισμένο των 10.000 ευρώ θα είναι η επιλογή για τους περισσότερους. Όχι από επιλογή, αλλά λόγω οικονομικών δυνατοτήτων.
Πάμε τώρα στο θέμα της οδήγησης υπό την επήρεια αλκοόλ. Σίγουρα είναι μια συνήθεια που πρέπει να σταματήσει. Δεν υπάρχει αντίλογος σε αυτό το θέμα.
Ωστόσο, η πρόταση των αμερικανικών αρχών για τοποθέτηση συσκευών που δεν θα επιτρέπουν στον οδηγό να βάλει μπρος το αυτοκίνητο εάν έχει πιει (από το 2024), είναι απλά ανεδαφική. Πρώτον, γιατί ακόμα δεν υπάρχει η απαιτούμενη συσκευή που θα εγγυηθεί τη χωρίς προβλήματα εφαρμογή της νομοθεσίας. Θα αναφερθώ σε ορισμένα πειραματικά συστήματα που δοκιμάζονται.
Το πρώτο, μετράει την ποσότητα του αλκοόλ στον αέρα που βρίσκεται στο εσωτερικό της καμπίνας. Άρα οδηγείς πιωμένος ένα κάμπριο, δίχως πρόβλημα. Επίσης, εάν ο οδηγός δεν έχει πιει το παραμικρό, αλλά οι επιβάτες είναι τύφλα, το αυτοκίνητο δεν θα πάρει μπρος. Ένα άλλο σύστημα, μετράει την ποσότητα του αλκοόλ στον οργανισμό του οδηγού, όταν εκείνος πατάει το κουμπί εκκίνησης του κινητήρα. Αρκεί βέβαια να μην βάλει άλλος το δάχτυλό του στο κουμπί. Άρα πρέπει να συνδυαστεί με αισθητήρες βάρους και κίνησης, ώστε να βεβαιωθεί το σύστημα ότι πράγματι είναι το δάχτυλο του οδηγού στο κουμπί.
Ο ΝHTSA, ο οργανισμός για την οδική ασφάλεια στις ΗΠΑ, αναφέρει σχετικά ότι πρώτον πρέπει να βεβαιωθούμε ότι η τεχνολογία λειτουργεί αξιόπιστα και δεύτερον ότι δεν θα πρέπει ν’ αυξήσει σημαντικά το κόστος των αυτοκινήτων. Το τρίτο και πιο σημαντικό που αναφέρει ο NHTSA, άποψη με την οποία συμφωνούμε απόλυτα, είναι ότι το μέτρο αυτό θα πρέπει να έχει την “αποδοχή του κοινού”. Είναι ακριβώς αυτό που περιέγραψα παραπάνω. Καλή η θεωρία, αλλά πρέπει να υπάρχει και η σύμφωνη γνώμη μας. Με την τακτική του “αποφασίζομεν και διατάσσομεν” δεν βγήκε ποτέ κάτι καλό.
