Τι χρειάζεται για να περάσεις ένα συναρπαστικό ταξίδι; Ένας ειδυλλιακός προορισμός όπως το Ζαγόρι και ένα ολοκληρωμένο αυτοκίνητο όπως το Tiguan.
Τα Ζαγοροχώρια δεν είναι απλά ένας προορισμός. Είναι ένα ταξίδι στην φύση σε μία από τις πιο όμορφες και γραφικές περιοχές της χώρας μας, λίγο μετά τα Ιωάννινα.
Ξεκινώντας από Αθήνα οικογενειακώς το βασικό δεν είναι μόνο ένα μεγάλο και άνετο αυτοκίνητο, αλλά να είναι και ντίζελ. Ειδικότερα σε μια περίοδο ακρίβειας που ακόμη και το πετρέλαιο έχει εκτοξευθεί στο «δίευρω». Η διαδρομή μέχρι τα Ιωάννινα είναι λίγο πάνω από τα 400 χιλιόμετρα και η πιο κοντινή διαδρομή (περίπου 4 ώρες) είναι από το Ρίο-Αντίρριο.
Αν έχεις λίγη παραπάνω υπομονή μπορείς να μειώσεις λίγο το κόστος χρήσης αποφεύγοντας το αντίτιμο των 13,70 ευρώ της γέφυρας και περνώντας απέναντι με το φέρι (6,5 ευρώ). Συνολικά υπολογίστε πήγαινε-έλα περίπου 77 ευρώ για τα διόδια (50 δίχως την γέφυρα) και περίπου 130 ευρώ καύσιμο.
Εμείς, παρόλο που το ντίζελ Tiguan έκαψε 7,3 λίτρα/100 χλμ. κάψαμε αρκετά παραπάνω μιας και «γράψαμε» πάνω από 1.200 χιλιόμετρα. Οικονομικά χάρη στον δίλιτρο ντίζελ των 200 ίππων, ξεκούραστα χάρη στο 7άρι DSG και ξέγνοιαστα χάρη στην τετρακίνηση 4Motion.
Ως αφετηρία για τις εξορμήσεις μας επιλέξαμε το χωριό Ασπράγγελοι (συστήνουμε το ξενώνα «Μελίτειον») που είναι το πρώτο από τα Ζαγοροχώρια ώστε να βρισκόμαστε και κοντά (περίπου στα 30 χλμ.) από την πόλη των Ιωαννίνων. Την πρώτη μας μέρα φτάσαμε αργά και για αυτό κινηθήκαμε στα πιο κοντινά, προς την Βίτσα και το πολύ όμορφο Μονοδένδρι.
Η λέξη Ζαγόρι προέρχεται από την Σλαβική φράση που σημαίνει «πίσω από το βουνό». Στην αρχαιότητα η περιοχή ονομάζονταν «Παροραία» και οι κάτοικοί της «Παροραίοι», δηλ. αυτοί που ζουν πίσω από τα όρη.
Ένα χωριό με όμορφα στενά και μια πλατεία που μπορείς να απολαύσεις ένα όμορφο γεύμα ή καφέ. Μπορείς να περπατήσεις προς το μοναστήρι για να δεις από ψηλά την χαράδρα του Βίκου σε ένα σημείο που έχει βάθος 900 μέτρα και άνοιγμα μόλις 1.100 μέτρα. Σε μικρή απόσταση και βόρεια από το Μονοδένδρι (σε υψόμετρο περίπου 1.300 μέτρων) υπάρχει το Πέτρινο Δάσος, με τα πολύ ιδιαίτερα πετρώματα.
Όλα τα χωριά έχουν διατηρήσει τον παραδοσιακό τους χαρακτήρα με τα λιθόκτιστα σπίτια, τα πλακόστρωτα δρομάκια και τις σκεπασμένες με μαύρη πλάκα στέγες.
Την επόμενη μέρα τραβήξαμε για το περιβόητο Πάπιγκο περνώντας από το πανέμορφο Βοϊδομάτη. To Πάπιγκο είναι ένα μεγάλο χωριό με κοσμοπολίτικο χρώμα για να απολαύσεις τον καφέ σου ή να γευματίσεις απολαμβάνοντας τοπικές πίτες και άπαιχτο κοντοσούβλι.
Στην διαδρομή από το μεγάλο προς το μικρό Πάπιγκο θα πρέπει οπωσδήποτε να κάνετε ένα περίπατο στις «οβίρες» (ή αλλιώς κολυμπήθρες) στο ρέμα του Ρογκοβό. Το θέαμα είναι μοναδικό με τα κρυστάλλινα νερά της Πίνδου να ρέουν πάνω από τα ασβεστολιθικά πετρώματα. Την δεκαετία του 1960 οι κάτοικοι κατασκεύασαν ένα μικρό πέτρινο φράγμα δημιουργώντας μια φυσική λεκάνη για κολύμβηση το καλοκαίρι.
Τα παλιά πέτρινα γεφύρια που διατηρούνται σε πολύ καλή κατάσταση, τα παλιά αρχοντικά, οι παραδοσιακοί νερόμυλοι και το φυσικό τοπίο δημιουργούν την αίσθηση ότι ο χρόνος έχει σταματήσει.
Το Σάββατο κινηθήκαμε προς το Τσεπέλοβο για να δούμε από κοντά τα πολλά γεφύρια. Στο δρόμο σας θα βρείτε ένα από τα μεγαλύτερα. Χτίστηκε το 1750 με το όνομα Νούτσου και μετά την συντήρησή του το 1910 ονομάστηκε το γεφύρι του Κόκκορου από τον ιδιοκτήτη παρακείμενου Μύλου.
Πιο μικρό αλλά πιο εντυπωσιακό είναι το γεφύρι Πλακίδα-Καλογερικό που χτίστηκε το 1814 απέκτησε την τρίτοξη μορφή του. Ακολουθεί το γεφύρι Λαζαρίδη Κοντοδήμου (1764), ενώ αν έχετε όρεξη για πεζοπορία μπορείτε να επισκεφτείτε το πέτρινο γεφύρι του Μίσιου.
H περίοδος που επισκεφτήκαμε το Ζαγόρι ήταν στα τέλη Μαρτίου. Η περιοχή δεν είχε πολλά χιόνια και τα βουνά δεν είχαν κατεβάσει πολλά νερά. Σίγουρα, λίγο πιο μετά με τα ποτάμια γεμάτα και τα δένδρα σε ανοιξιάτικο χρώμα ο τόπος θα δείχνει ακόμη πιο όμορφος. Όπως και να έχει τα Ζαγοροχώρια είναι τόσα πολλά (46 μετρημένοι οικισμοί) που πάντοτε θα σε καλούν για να τα ανακαλύψεις διάσπαρτα στους πρόποδες της Πίνδου.
Την τελευταία μας μέρα στα Ιωάννινα και τις πρωινές ώρες τις αφιερώσαμε για κάτι το τολμηρό και μοναδικό σε αίσθηση. Ζήσαμε μια μοναδική εμπειρία πέφτοντας από το Μιτσικέλι με αλεξίπτωτο πλαγιάς και με θέα την μαγευτική λίμνη των Ιωαννίνων. Αν βρεθείτε προς τα εκεί και θελήσατε να ζήσετε την ίδια εμπειρία το κατάλληλο πρόσωπο για να σας «πετάξει» είναι ο πολύπειρος Αριστοτέλης Κάκκαβος.
Δείτε όλο τις φωτογραφίες
