Ακόμη και στην εποχή της πλήρους ψηφιοποίησης με τα πανίσχυρα software τα στούντιο συνεχίζουν την χρήση πηλού για την δημιουργία νέων μοντέλων. Για ποιο λόγο;
Μια φορά και έναν καιρό η δημιουργία και η σχεδίαση ενός αυτοκινήτου ξεκινούσε από λευκό χαρτί. Σήμερα η όλη διαδικασία πραγματοποιείται σε υπολογιστές με ειδικά προγράμματα 3D προσομοίωσης για κάθε εξάρτημα επιταχύνοντας τις διαδικασίες παραγωγής.
Ωστόσο, πολλές φορές κάτι που φαίνεται να λειτουργεί σωστά στον εικονικό κόσμο, στον πραγματικό εμφανίζει διάφορες αστοχίες. Και εδώ έρχεται ο πηλός που επιτρέπει στους σχεδιαστές με μεθόδους… αγγειοπλαστικής να κάνουν τις απαραίτητες αλλαγές γρήγορα χωρίς την ανάγκη από πολλά σκίτσα και σχέδια.
Η πρώτη εταιρία που εγκαινίασε αυτή την μέθοδο ήταν την δεκαετία του 1930 η GM, με τον φημισμένο σχεδιαστή Harley Earl. Από τότε όλες οι μεγάλες αυτοκινητοβιομηχανίες έχουν αντίστοιχα τμήματα από πολύ εξειδικευμένους και περιζήτητους “γλύπτες” του πηλού.
Έτσι, τα στούντιο συνεχίζουν να διατηρούν αυτή τη παραδοσιακή διαδικασία. Της δημιουργίας μοντέλων από πηλό σε μία μεγάλη κλίμακα πραγματοποιώντας βελτιώσεις… με το χέρι. Βλέπετε, η 3D απεικόνιση είναι μία δισδιάστατη εικόνα η οποία τροποποιείται έτσι ώστε να δίνει την αίσθηση της τρισδιάστατης. Το μοντέλο από πηλό είναι η μόνη μέθοδος για να υπάρξει μία ρεαλιστική εικόνα του αυτοκινήτου και της αίσθησης που δημιουργεί μέσα στον πραγματικό χώρο.
Για παράδειγμα, όσο ακριβές και αν είναι ένα software, π.χ. σε μία αεροδυναμική σήραγγα το μοντέλο από πηλό βοηθά σε ακόμη ακριβέστερα συμπεράσματα επιτρέποντας αεροδυναμικές αλλαγές αλλά και τελικές βελτιώσεις. Το πιο σημαντικό πάντως είναι το ότι μπορούν οι σχεδιαστές να δουν το αυτοκίνητο στο φως της ημέρας. Κάτι που δεν μπορεί να κάνει κανένα κομπιούτερ…
