Ελληνικό αυτοκίνητο; Μακάρι...

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του συνεργάτη του «CAM» Κώστα Χαλκιαδάκη, ο δήμος Πτολεμαϊδας θα διαθέσει περίπου μισό εκατομμύριο ευρώ, τα οποία αποτελούν μέρος του ανταποδοτικού τέλους της ΔΕΗ, δίνοντας νέα προοπτική σε μια περιοχή που εξαρτάται από την παραγωγή λιγνίτη. Φυσικά, το ανταποδοτικό τέλος δεν επαρκεί για τη χρηματοδότηση ενός τέτοιου εγχειρήματος. Στην επένδυση θα χρειαστεί να μπουν ιδιώτες επενδυτές, από τη στάση των οποίων θα εξαρτηθεί τελικά και η ενδεχόμενη επέκτασή της. Ωστόσο, καταλυτικός παράγοντας θα είναι η διάθεση των τοπικών αρχών και της νέας αρχής του δήμου, καθώς από εκεί ξεκινούν όλα.

Το όλο project βασίζεται σε σοβαρές προτάσεις με αξιόλογες προοπτικές. Είχε δομηθεί από τον προηγούμενο δήμαρχο σε συνεργασία με το ΤΕΙ Λάρισας και ιδιωτικές εταιρείες. Το αρχικό πλάνο προέβλεπε την επανασχεδίαση του παλιού Μini, της οποίας μάλιστα την επιμέλεια θα είχε ο Ανδρέας Ζαπατίνας. Ουσιαστικά, η ιδέα είναι η κατασκευή ενός καινούργιου… παλαιού Mini, που θα είναι υπερυψωμένο για να περνά τα crash tests αλλά και να χωρά το ηλεκτροκίνητο DNA του. To ελληνικό Mini θα κοστίζει περίπου 12.000-15.000 €, ενώ υπάρχουν σχέδια και για την παραγωγή ενός ακόμη φθηνότερου μοντέλου, με κόστος περίπου 7.000 €.

Όλα αυτά βέβαια είναι ωραία στη θεωρία, στην πράξη όμως τι γίνεται; Σε μια αβέβαιη περίοδο για το μέλλον της χώρας, όλοι μιλούν για αναδιοργάνωση του Δημοσίου, πάταξη της φοροδιαφυγής και προτεραιότητα στην ανάπτυξη. Ναι, στην ανάπτυξη! Πώς όμως θα γίνει αυτό αν δεν προωθηθούν ενέργειες όπως η κατασκευή ενός ελληνικού αυτοκινήτου; Γιατί αν δεν γίνει και τώρα, δεν πρόκειται να γίνει ποτέ…

Ελληνικό αυτοκίνητο; Η κίνηση που ξεκινά στην Πτολεμαΐδα, με στόχο να βγει στους δρόμους ένα ελληνικό αυτοκίνητο, δεν είναι η πρώτη: σχετικές προσπάθειες έχουν γίνει ήδη από το 1916-1918 (!) και μάλιστα ορισμένες με -έστω προσωρινή- επιτυχία. Πρώτος διδάξας ήταν ο Νικόλαος Θεολόγου, που επιστρέφοντας από την Αμερική, όπου εργαζόταν ως μηχανικός αυτοκινήτων, ίδρυσε ομώνυμη εταιρεία. Το 1958, το μοντέλο «505» της εταιρίας Attica του ομίλου Βιοπλαστίκ «τράκαρε» πάνω στο φόρο τετράτροχων. Δέκα χρόνια αργότερα, η αθηναϊκή Alta τοποθέτησε πάνω σε πλαίσιο της γερμανικής Fuldamobil ένα αμάξωμα δικής της σχεδίασης, φτιάχνοντας το επιτυχημένο τρίκυκλο A200, που γνώρισε δόξες μέχρι το 1974 (το εργοστάσιο έκλεισε το 1978).

Την ίδια χρονιά που το Α200 έκλεινε τον κύκλο του, το Pony, δημιούργημα της NAMCO των αδερφών Κοντογούρη, ξεκινούσε στη Θεσσαλονίκη τη δική του πορεία, υπό το σήμα -αρχικά- της Citroen και με κινητήρα της γαλλικής εταιρείας. Χάρη στη χαμηλή τιμή του, τo Pony όχι απλά κατέκλυσε τους ελληνικούς δρόμους, αλλά εξήχθη κιόλας. Η παραγωγή του πάτησε οριστικά φρένο το 1992. Λίγα χρόνια νωρίτερα, το 1980, κατασκευάστηκε το πρώτο ελληνικό Nissan στο Βόλο από εργοστάσιο του ομίλου Teocar. Δίπλα στο εργοστάσιο δημιουργήθηκε μια ακόμη μονάδα, που κατασκεύαζε καθίσματα και μεταλλικά μέρη αυτοκινήτων. Πριν σταματήσει τη λειτουργία του (1995), το εργοστάσιο λέγεται ότι είχε ήδη παράγει 170.000 αυτοκίνητα. Πολλά από αυτά κυκλοφορούν ακόμη…