Τις προάλλες είχα τη χαρά να παρακολουθήσω μία πρωτότυπη, υποβρύχια χορευτική παράσταση. Και παρότι δηλώνω άτεχνος και άσχετος από χορό, μου άρεσε.
Drops of Breath. Μία πρωτότυπη ιδέα που έγινε πραγματικότητα. Μία παράσταση έξι μέτρα κάτω από το νερό, που υλοποιήθηκε για πρώτη φορά στα χρονικά, χάρη στην όρεξη και στο μεράκι μίας πολυπολιτισμικής παρέας ανθρώπων από 12 διαφορετικές χώρες. Ομολογώ ότι δεν συνηθίζω να πηγαίνω σε καλλιτεχνικά δρώμενα. Κατηγορείστε με αν θέλετε ως άξεστο, ο αρχικός λόγος όμως που πήγα ήταν γιατί θα μπορούσα να δω την όλη παράσταση στο βυθό, με καταδυτικό εξοπλισμό.
Μία βουτιά με μπουκάλες είχα καιρό να την κάνω. Το σημείο έμοιαζε ιδανικό, στο Σούνιο, κάτω από το ναό του Ποσειδώνα, οπότε δεν δυσκολεύτηκα να πω το ναι. Μόνο που τη μέρα της παράστασης ο βυθός είχε θολούρα, λόγω των νότιων ανέμων. Η παράσταση δεν πραγματοποιήθηκε και κατέληξα σαν απλός θεατής να βλέπω μία μαγνητοσκοπημένη κόπια σε γιγαντοοθόνη, παρέα με τους ίδιους τους χορευτές…
Τι μου άφησαν αυτά τα περίπου 40 λεπτά; Μία γενικά θετική επίγευση. Και μάλιστα όχι μονοδιάστατη, στα μετρήσιμα πεδία που θα εστίαζε κάποιος κριτικός. Μπορεί το όλο σχήμα να μην είχε τη χάρη και την ευελιξία των αθλητριών συγχρονισμένης κολύμβησης -δεν θα μπορούσε, άλλωστε, ζωσμένο με όλο εκείνον τον άχαρο καταδυτικό εξοπλισμό- φαινόταν όμως η προσπάθεια του καθενός ξεχωριστά. Πολύ περισσότερο, έξω από το νερό, φαινόταν στα μάτια τους αυτή η δημιουργική φλόγα που έχουν όσοι πραγματικά κάνουν κάτι που τους αρέσει.
Σχολιάζοντας τα δρώμενα με έναν εξαιρετικά συμπαθή συνάδερφο, δεν αργήσαμε να οδηγηθούμε σε συνειρμούς γύρω από την ανθρώπινη φύση. Οι πολλοί διάγουν μία συμβατική ζωή. Σπίτι, δουλειά, προβλήματα, υποχρεώσεις και στα ενδιάμεσα μερικά συγκρατημένα ψυχαγωγικά διαλλείματα που μεταφράζονται σε καφέδες, νυχτερινές εξορμήσεις και διήμερα.
Υπάρχουν πάλι μερικοί, η μειοψηφία, που τολμούν να κυνηγήσουν το όνειρό τους. Χωρίς εξασφάλιση ότι όλα θα πάνε καλά. Χωρίς σταθερό εφεδρικό σχέδιο. Και από αυτούς όσοι δεν χαθούν θα μεγαλουργήσουν ή, έστω, θα δημιουργήσουν κάτι για το οποίο μπορούν να αισθάνονται περήφανοι. Στην προκειμένη περίπτωση ένα σμάρι ανθρώπων που δούλευε πάνω από ένα χρόνο, για να δώσει τρεις μόνο παραστάσεις. Και με τη βεβαιότητα ότι θα ξανακάνει το ίδιο, το επόμενο καλοκαίρι.
Θα ήθελα να σφίξω το χέρι καθενός ξεχωριστά. Το έκανα με την Αποστολία Παπαδαμάκη, αυτή που είχε την αρχική ιδέα και μπόρεσε να την κάνει πράξη, εμπνέοντας και άλλους να την ακολουθήσουν. Χάρηκα και με την Opel, που στάθηκε χορηγός στην όλη εκδήλωση και παράλληλα αφορμή να την παρακολουθήσουμε. Είναι υγιές, νομίζω, ο «ισχυρός» κόσμος των αριθμών να προσφέρει κάτι, έστω και λίγο, σε αυτόν των τεχνών.
Αν θα το ξανάβλεπα στο μέλλον, εφόσον πραγματοποιηθεί και πάλι στην Ελλάδα; Λογικά ναι. Υποβρύχια όμως για να ρουφήξω ό,τι περισσότερο μπορώ από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Και όχι με πρωταρχικό σκοπό την κατάδυση…
