Το “επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς”, αποτελεί μία γενική αρχή σε διάφορες ψυχοφέλιμες προσεγγίσεις. Εκτός, ίσως, εάν επιχειρεί κανείς στην Ελλάδα…
Διάβαζα τις προάλλες μία μελέτη από το εξωτερικό, η οποία, συνοπτικά, ανέφερε ότι η γρήγορη εναλλαγή ρυθμών σε πολλούς τομείς αναγκάζει τις επιχειρήσεις να βρίσκονται σε μία συνεχή πίεση, να αναζητούν την καινοτομία, να εξελίσσουν νέες πρακτικές και τεχνολογίες και, τελικά, να προοδεύουν μέσω ενός διαρκούς πειραματισμού. Μάλιστα, το σημείο που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση ήταν αυτό που περιέγραφε πως το να αποτυγχάνει κανείς συχνά και γρήγορα, είναι ο καλύτερος δρόμος προς την επιτυχία, σε πολλά επαγγελματικά πεδία.
Ομολογώ ότι πήρα ένα λεπτό και το σκέφτηκα. Στη ζωή, για να προοδεύσεις, θα πρέπει να ιδρώσεις, να επιμείνεις, να τολμήσεις και να κυνηγήσεις με σθένος και αποφασιστικότητα τους στόχους σου. Ξεκινάς να ακολουθείς άγνωστα μονοπάτια, όπου είτε θα σε οδηγήσουν στην επιτυχία, είτε θα είναι αδιέξοδα, οπότε καλύτερα να ξέρεις από νωρίς που περπατάς. Εκτός εάν ο τελικός προορισμός είναι μια θέση στο δημόσιο, οπότε ο δρόμος προς την επιτυχία ακολουθεί διαφορετικές ατραπούς… Και με αυτήν ακριβώς τη δεύτερη σκέψη, προσγειώθηκα -για μία ακόμα φορά- στην ελληνική πραγματικότητα.
Στις προηγμένες δυτικές κοινωνίες η, αν προτιμάτε, στις κοινωνίες όπου ο λαός σέβεται το κράτος και το αντίστροφο, η όποια ιδέα, η όποια επιχειρηματική κίνηση είναι ελεύθερη να ανθίσει. Κανένας δεν βάζει τρικλοποδιές, ίσα ίσα. Μάλιστα, αντιλαμβανόμενοι ότι κάποια στιγμή η αγορά μπορεί να τους αφήσει πίσω, οι περισσότεροι τολμούν να πάνε ένα βήμα παραπέρα, με την ελπίδα ότι θα οδηγούν τις εξελίξεις και την επόμενη μέρα. Και αυτό ακριβώς ορίζει την ανάπτυξη.
Στην Ελλάδα, πάλι, η φιλοσοφία αυτή ολοένα και απομακρύνεται. Εγκλωβισμένες σε ένα καθαρά αμυντικό παιχνίδι, οι ελληνικές εταιρίες και επιχειρήσεις προσπαθούν απλά να μη φάνε γκολ, πρωτίστως από το ίδιο το κράτος… Θέλετε να σκεφτείτε το αφιλόξενο φορολογικό καθεστώς; Την αδιαφάνεια; Τη γραφειοκρατία και τα κολλήματα που ανά πάσα στιγμή προκύπτουν; Ένα, χαζό εκ πρώτης όψεως, παράδειγμα έχει να κάνει με την απόσυρση. Ολόκληρη η αγορά αυτοκινήτου έχει παραλύσει 3 μήνες τώρα, απλά γιατί περιμένουμε να δούμε τι θα γίνει με αυτήν. Ανακοινώστε την ή, άμα δεν την θέλετε -ή δεν σας αφήνουν- διακόψτε την. Δεν μπορείτε όμως να διατηρείτε επί μακρόν μία νεκροζώντανη κατάσταση, δεν κάνει καλό σε κανέναν.
Πολλά θα πρέπει να γίνουν και αρχικά να αλλάξει η ψυχολογία, η “τάση”, αν προτιμάτε. Σε μία χώρα, ωστόσο, που ο υφυπουργός εξωτερικών ανακοινώνει ως σχέδιο το να προσελκύσουμε επενδύσεις από τους μετανάστες για να σωθούμε, προσωπικά, κρατάω μικρό καλάθι…
