Οι δρόμοι στο λεκανοπέδιο μοιάζουν σαν τα δαχτυλικά αποτυπώματα. Λογικό, αφού από τα πολύ-γαζωμένα χάλια τους δύσκολα θα βρεις κάποιον που να μοιάζει με έναν άλλο…
Κάθε πανευρωπαϊκή παρουσίαση που γίνεται στην Ελλάδα αποτελεί μία σημαντική προβολή για την χώρα μας και τις ομορφιές της. Κάθε δημοσιογράφος που πετά και διανυκτερεύει για να αποκομίσει τις πρώτες του οδηγικές εντυπώσεις έχει την ευκαιρία έστω και για μερικές ώρες να κινηθεί επί ελληνικού εδάφους και να αναφερθεί στις ομορφιές της χώρας μας. Έστω και αν οι περισσότερες από τις λίγες που έχουν γίνει αφορούν κυρίως στο λεκανοπέδιο της Αττικής λόγω πρακτικών λόγων (π.χ. του αεροδρομίου).
Μία από τις πιο πρόσφατες ήταν εκείνη του νέου Renault Captur και η ακόμη πιο πρόσφατη αυτή του Mazda 2. Η ομάδα που είχε αναλάβει την παρουσίαση ήταν από την Γερμανία και ρωτώντας τους ποιες ήταν οι αντιδράσεις από τα μέχρι τότε γκρουπ δημοσιογράφων που είχαν καταφτάσει μου ανέφεραν πως ήταν απόλυτα ενθουσιασμένοι από την ελληνική ριβιέρα και το τοπίο από το ναό του Ποσειδώνα. Υπήρχε όμως ένα θέμα: οι δρόμοι!
Πολλές φορές θα έχετε διαβάσει σε δοκιμές που έχουμε κάνει στο εξωτερικό για τα πρώτα συμπεράσματα που βγάζουμε και πως περιμένουμε και τα δεύτερα από την δοκιμή στην ελληνική άσφαλτο. Δεν αναφέρομαι στους μεγάλους αυτοκινητόδρομους, αλλά στους δρόμους που περνάμε καθημερινά για να πάμε στο σπίτι ή στο γραφείο. Τους δρόμους που μοιάζουν με χιλιομπαλωμένη κουρελού από τα διάφορα σκάψε-ράψε.
Αν ήμουν δρόμος…
«Θα νόμιζα πως στις αρμόδιες αρχές τους αρέσει να με βασανίζουν κάθε λίγο και λιγάκι. Να μου πετσοκόβουν την επιδερμίδα. Μία να με ανοίγουν για να περάσουν οπτικές ίνες, μία σωλήνες για το φυσικό αέριο, την άλλη για τις τηλεπικοινωνίες, μην ξεχάσουμε και τους αγωγούς νερού. Ειδικά το χειμώνα και με έντονη νεροποντή δεν παλεύεται. Δεν φταίω εγώ για τα νεροφαγώματα που προκαλούν σκισμένα λάστιχα και πληγωμένες ζάντες. Δεν φταίω εγώ αν τα καπάκια από τους υπονόμους χορεύουν σαν σε κατσαρόλα που κοχλάζει…».
Τελικά, ποιος φταίει;
«Κοιτάξτε τους δρόμους και δείτε πόσο χάλια είναι», είχε πει ο Ερντογάν στις απειλές του περί χρεωκοπίας της χώρας μας. Ακόμη και αν η αιχμή του έχει άλλη βάση, δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει πως οι δρόμοι ανάμεσα στα οικοδομικά τετράγωνα που κινούμαστε καθημερινά είναι απλά άθλιοι. Απλά τους έχουμε συνηθίσει(;) και προφανώς να έχουμε συμβιβαστεί με αυτή την κατάσταση. Το ίδιο και εγώ με αποτέλεσμα να επισημαίνω την αθλιότητα τους κυρίως όταν δοκιμάζω κάποιο σπορ μοντέλο με χαμηλοπρόφιλα ελαστικά. Δεν θα μπω στην διαδικασία του «καταγγέλλω», έχει κουράσει πλέον κάτι τέτοιο…
Κακώς όμως υπάρχει αυτός ο συμβιβασμός γιατί τα αυτοκίνητα που αγοράζουμε και που οδηγούμε αξίζει να κινούνται σε καλύτερους δρόμους και με σωστά πεζοδρόμια. Δεν είναι μόνο το ζήτημα της ταλαιπωρίας όπου σε πολλές περιπτώσεις νομίζεις πως έχει «τελειώσει» η ανάρτηση του αυτοκινήτου σου. Σε κάποιες άλλες ίσως και να νιώθεις πως παίζεις «ραλάκι» προσπαθώντας να αποφύγεις τα μπαλώματα, τις λακκούβες και τα καπάκια των υπονόμων.
Είναι θέμα ασφάλειας, είναι θέμα μιας άρτιας υποδομής προς τους φορολογούμενους πολίτες μιας χώρας. Και αυτό το χάλι μπορεί σε έναν επισκέπτη από άλλη χώρα να σταθεί αρκετό για να του επισκιάσει την γενικότερη θετική εικόνα που έχει αποκομίσει. Όπως και γίνεται…
